Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
24-01-2007
Bij-praten
Even weer bij-praten hoor... want er is weer heel wat gebeurd.
Mijn moeder was dus zaterdag bij mn tante in het ziekenhuis geweest, om te helpen met eten. En ik zou maandag gaan, samen met mn moeder, want ik wist nog niet waar het was. Het was best ver, van ons beidde huis en het was ook een heel groot ziekenhuis. Er was ook een lift, waar ik liever nooit mee ga. Maar mijn moeder ging geen trappen lopen! En het was op de zevende verdieping, dus ik moest wel. Zondag, werd ik gebeld, door de man van mn tante, dat we iets te enthousiast met de bezoek-regeling waren geweest en of ik een dag later zou willen komen. Want het was toch een beetje te veel en te druk voor dr. Ik begreep dat wel en vond dat ook niet erg. Dus zou ik dinsdag, in plaats van maandag, om 14.00 uur daar zijn. Ik beldde daarna mn moeder, om dat door te geven en te vragen of zij dan ook kon en met mij mee wildde. Dat was zo, dus ging ik dinsdag naar hun toe. Eerst werd ik sochends met een heel raar gevoel wakker en ik dacht meteen IK MOET KOFFIE ja want dat helpt vaak bij mij om me een beetje weer normaal op de bewoondde wereld te laten landen. Maar ik wou toch even op mijn hulp wachten, want die zou vandaag eerst komen. Gelukkig kwam die wat eerder dan anders, dus ik kon snel de koffie aanzetten. Daarna wou ik alleen maar dat het tijd was, dat ik naar mn ouders ging. Want van daaruit, is het maar een tram naar dat ziekenhuis. Oh ik vergeet helemaal wat, want maandag-avond kregen we nog weer een mail van de man van mn tante. Ik schrok eerst en dacht, wat is er nu weer aan de hand. Is er weer iets met het bezoek, ofzo? Maar toen ik er boven zag staan, lieve vriendinnen en vrienden, wist ik dat het daar niks mee te maken had. Het was weer gewoon een groeps-mail, om even de stand van zaken door te geven. Hij schreef onder anderen, laat ik met het minst leuke beginnen. En dat vond ik een goeie manier! Want dan eindigt ie tenminste, positief. En dat blijft toch het meeste hangen! Want natuurlijk is het niet allemaal, rozengeur en maneschijn. Hij schreef namelijk, dat ze nog steeds geen uitslag hebben van die tumoren. Ja en daar zitten we toch eigenlijk allemaal op te wachten he. Maar hij schreef dus ook dat het probleem van het eten geven, inmiddels was opgelost. Omdat al het personeel verliefd was geworden op haar glimlach als ze eten kreeg. Nou dat vond ik toch weer een goed einde, van de mail. Ik schreef daarna weer ff kort wat terug. Want ik ben altijd zo blij, als we weer een mail van hem krijgen. En hoe hij ons zo goed mogenlijk op de hoogte houd, van alles. Ik schreef onder anderen, dat ik een soort of dagboekje (dit dus) aan het bij-houden was en dat ze dat zouden krijgen, als zij weer thuis is. Toen kreeg ik meteen als reactie terug, dat als ik naar haar toe zou gaan, ik het dat beslist ook tegen haar moest zeggen. Omdat ze dat waarschijnlijk, wel leuk zou vinden, om te horen. M aar die mail was dus persoonlijk, naar mij. Terwijl hij anders steeds groeps-mails verstuurd. Dus nu voelde ik mij ook ineens erg vereerd! En inderdaad, vertelde ik dat dus meteen ook tegen haar, toen ik bij haar op bezoek was in het ziekenhuis. Ze glimlachte, als teken dat ze dat inderdaad een heel leuk idee van mij vond. Ik weet ook wel, dat iedereen dat altijd leuk vind, de verhalen van mij en dat ik ook altijd zo veel schrijf. Maar ik dacht, daar staat haar hoofd vast nog niet naar! Daarom zou ik het nog niet gezegd hebben, als hij geen mail had gestuurd. We bleven denk ik zo ongeveer, 20 minuten. We hadden van hem gehoord, dat ze langer dan een half uur, bezoek aan kon. En daarna een half uur, moest rusten. Daarom bleven we ook niet zo echt lang, maar ook omdat we gewoon even uitgepraat waren. Ja want je moet toch even bedenken waar je het allemaal over zal hebben. En de rest, komt de volgende keer dan wel weer. Mijn moeder had mazzel, want die was nu eigenlijk al voor de tweede keer bij haar op bezoek. Daarom kon ze ook zeggen, dat mn tante er nu beter uit zag, dan de vorige keer. Want de eerste keer dat mijn moeder daar was, lag ze nog in bed tegen een paar kussens geleund. En nu zat ze al aan tafel in een stoel. Ik schrok eerst wel, toen ik haar zag, maar dat veranderde snel. Want toen we eenmaal aan de praat raakte, tenminste mijn moeder en ik, tegen haar, keek ze ons weer aan op een manier zoals zij alleen kan. Dus daar merkte je echt wel aan, dat dat mijn tante weer was. Voor de rest zag ze er oud uit! Ja sorry, dat ik dat zo zeg. Maar ze zei ook niks, dus ze antwoordde met haar ogen. Daar kan je gelukkig ook veel uit halen en veel uit opmaken. Maar toch, vond ik het zielig. Want misschien wou ze wel heel veel zeggen, maar kon ze dat gewoon niet. Ja je weet niet wat ze denkt op zon moment he. Maar we konden wel allebei, mn moeder en ik, zien dat ze het erg op prijks had gesteld dat we waren geweest. Ik had trouwens twee fotos van mij meegenomen. Want haar man had juist in een mail, nog gezet dat ze dat erg op prijs stelde. In het algemeen dan he, dus gelukkig had ze meer fotos van andere vrienden en bekendde. Dat leek me trouwens sowiezo goed voor haar en haar geheugen. Net als sommige vragen, die we aan haar steldde. Bij gewoon verhalen, reageerde ze met een glimlach, of met haar ogen. Zodat je kon zien, dat ze luisterde en je begreep. Maar op sommige vragen van ons, gaf ze gewoon antwoord. Toen mijn moeder en ik, allebei weer in ons eigen huis waren, maildde we meteen de man van mn tante. Om te vertellen, hoe we het bezoek vonden. En dan allebei, op onze eigen manier. Vandaag kregen we een mail, dat de man van mn tante voor de tweede keer in het ziekenhuis was aangesproken, op dat het bezoek niet zo lang mocht blijven. Want dat anderhalf uur echt te lang was! Nou dat kan ik me heel goed voorstellen en niet alleen voor mn tante zelf, maar ook voor de gene die op bezoek was. Ik voelde mij in iedergeval niet aangesproken, maar toch beldde ik mn moeder. Want wie zou nu zoiets in zn hoofd halen? Wij in iedergeval niet!
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
