Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
15-03-2007
Misschien...
Gister hadden we weer een afspraak, om 16.00 uur. Om op bezoek te gaan, in het ziekenhuis. We waren wat te vroeg, dus gingen we eerst nog ff wat koffie drinken in de kantine. Dat wildde we al de hele tijd een keer daar doen! Daarna gingen we toch snel maar naar Marjolijn toe, dan maar iets vroeger en ook wat eerder weer weg. Dus na de koffie, stonden we gelijk weer op en gingen op weg naar de kamer van Marjolijn. Maar daar aangekomen, zagen we een lege kamer en een leeg bed. Dus liepen we weer terug en vroegen aan een van het verplegend personeel waar ze was, of waar ze kon zijn. Die zei meteen, dat ze verhuist was. En leidde ons naar een klein een-persoonskamertje. Daar zagen we haar, Walter en wat mensen van het ziekenhuis, diep in gesprek. Dit was ineens en vrij plotseling gekomen. Dus daar kon niemand wat aan doen! Gelukkig konden we heel even met Marjolijn praten, die dit dus aan ons verteldde. Alleen veel tijd had ze niet, want ze wildde snel weer verder. Verder met het gesprek, omdat ze misschien naar huis mocht. Verzorging, zou ze nog wel nodig hebben, maar daar hoefde ze niet voor in het ziekenhuis te blijven. Maar omdat dat niet zo snel allemaal te regelen viel, waren ze daar dus zo druk over bezig. Daarom konden mijn moeder en ik, maar beter weer naar huis gaan. Want we konden nu ook verder niets doen, met Marjolijn. Ben wel benieuwd, wat er nu uiteindelijk allemaal is afgesproken. Maar ik zou het wel te gek vinden voor Marjolijn, Walter en hun nog als enige overgebleven kat. Ik was dus eigenlijk gewoon nu al blij voor hun, terwijl er nog helemaal niets zeker was. En dat wou ik ook wel ff uiten! Alleen ik kon dat maar beter niet aan mn moeder doen en laten zien, want zij ziet het positieve er niet zo van in. Tenminste, nu nog niet. Want dat was ook een keer, toen Walter een mailtje had gestuurd, met de tekst dat Marjolijn tot nog toe goed reageerde op de medicijnen. Dat vond ik goed nieuws! Ik bedoel, het had ook erger kunnen zijn. En dat had ik ook eigenlijk wel verwacht! Want je hoort vaak van dat soort verhalen, he. Dus zei ik dat ook zo, tegen mijn moeder. Ik zei dat ik blij was, dat ze daar (tot nog toe) zo goed op reageerde. Waar mijn moeder meteen op reageerde met de woorden, dat ze helemaal niet blij was. Ja en waarom niet, omdat Marjolijn nog wel steeds ziek is. Ja, dat weet ik ook wel. En dat is en blijft ook gewoon erg genoeg! Maar daarom ben ik al blij, met het kleinste detail, wat wel goed gaat. Zo denkt alleen, mn moeder waarschijnlijk niet. Nou ja, nu nog niet. Want inderdaad, weten we ook nog helemaal niet hoe ze verder gaat reageren in de loop van de tijd, omdat ze natuurlijk nog lang niet klaar is met die behandeling. Maarja, dit was ook maar een moment-opname, want dit ging alleen maar over de eerste dagen. Maar alles is meegenomen, denk ik dan. Want ik denk niet nu al aan hoe het eventueel volgende week ofzo, zal zijn. Omdat je jezelf dan alleen maar gek maakt.
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
