Mijn leven - mijn hobbys Ik heb weinig tijd, maar zal toch proberen om hier af en toe iets te laten zien wat mij bezighoudt. Ik kom uren tekort en hoop er nog steeds op dat een dag 48 uren zou tellen in plaats van 24. Ijdele hoop waarschijnlijk !!!!!
Ook in de winter, heeft deze plek zijn charmes. Idylische landschappen geven je een rustig gevoel. Je kan hier uren wandelen, zonder één wagen of zelfs een levend wezen tegen te komen. Dit doet je gewoon genieten. De rust - de kalmte - de stilte. Gewoon zalig. Nochtans ben ik echter niet het rustige persoontje, maar wanneer ik dit zie, dan wordt ik stil en geniet van het mooie dat de natuur ons te bieden heeft. Enig nadeel aan de winter is er uiteraard ook. Strooizout kent men hier niet. Hier strooit men met grof zand en ... je moet er wel uren op wachten voor ze langs komen. Dus gehaast om weg te gaan, vergeet het maar !!! Hier telt de gedachte : kan ik vandaag niet weg, dan geraak ik er morgen wel. Nog een foto ?
Ik heb, alhoewel ik het zelf zeg, een prachtige tuin. Een tuin met een mooie vijver. Een tuin omgeven door bossen. Het is reeds meermaals voorgekomen dat, als ik s'morgens opsta, een aantal reeën in de tuin staan te grazen. Een wonderbaarlijk zicht. Ook vliegt hier een verscheidenheid van vogels rond: van een eenvoudige mus tot zelfs ijsvogels. Een lust om naar te kijken en vooral ... te genieten. Weerom een nieuwe foto !
Dat je jezelf moet aanpassen, is een feit. Je wordt hier snel aanvaard, als je tenminste een inspanning doet. Hier is het de gewoonte dat je iedereen begroet, zelfs een vreemde. Dit kan ik me in Vlaanderen niet meer voorstellen. Buren kenden elkaar zelfs niet. Hier kent iedereen iedereen. Begroeten betekent meer dan alleen maar een knikje. Men verwacht dat je elkaar aanspreekt en een praatje maakt. Doe je dit niet, geen erg, hoor ! Maar verwacht dan ook niet dat men je helpt, wanneer je dit zou nodig hebben. Men verwacht ook dat je hun taal spreekt. Logisch zal je zeggen. Misschien. Ik heb het in Vlaanderen wel anders gekend. Men wil je conversaties kunnen verstaan, dus spreek je gewoon Frans. Het is niet zozeer omdat men je niet verstaat, maar zij zijn een beetje jaloers dat zij je niet kunnen aanspreken in het Nederlands. In zo'n kleine gemeenschap is het ook normaal dat men alles over je weet. Zelfs al zeg je zelf niet veel, men weet het toch. Misschien een nadeel ? Misschien, maar roddelen gebeurt nu overal. Op naar de volgende foto.
En dat ik er nog geen ogenblik spijt heb van gehad is een feit. Hier leven betekent : zich aanpassen !! Eerst en vooral : gedaan met het jachtige leven zoals we het beleven in Vlaanderen. Hier betekent leven nog leven. Maar je moet je kunnen aanpassen. Je gaat hier 50 jaar terug in de tijd. Mensen spelen hier nog 'Jeux de Boules' langs de straat. Dit kan ik mij in Vlaanderen niet meer voorstellen. Hier wonen betekent je leven herschikken. Hier ga je je krant niet halen om 0630 uur, want de winkel is niet open. Die opent pas om 0830 uur. Ook bij de bakker moet je niet vroeg aankloppen, want ook die heeft zijn werkschema een beetje aangepast. Voor 08 uur geen brood. Op naar de volgende foto !
Eigenlijk moest ik dit artikel eerst hebben geschreven, toen ik met mijn blog startte. Maar ja, geen erg, het komt er nu aan. Ongeveer 16 jaar geleden, heb ik het drukke Vlaanderen geruild om mij te komen vestigen in Wallonië. Ik kende deze streek hoegenaamd niet en ben er dan ook heel toevallig gekomen. Ik huurde deze woning om er het paasweekend door te brengen. Bij aankomst was ik al meteen verliefd op de omgeving en op het huis. Ik stelde de eigenaar onmiddellijk voor om zijn huis te verkopen maar hij had er toen nog geen zin in. Een tweetal jaren later werd ik door de eigenaar op de hoogte gesteld dat hij zijn huis toch wou verkopen. Ik heb niet geaarzeld en heb het meteen gekocht. En ... daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Het vervolg van dit verhaal volgt bij een nieuwe foto.
Inmiddels heb ik reeds een nieuw tufferken gekocht om te herstellen. Nu gaat het om een PEUGEOT 201 van 1932. Samen met mijn vriend, zijn we druk bezig met de herstelling. Vooreerst hebben we de wagen volledig ontmanteld. Even zien ? Kijk maar !!
Sinds enkele maanden heb ik er een nieuwe hobby bij. Oldtimers !!! Reeds jaren droomde ik ervan om ooit een oldtimer aan te schaffen en hem zelf op te knappen. Gebrek aan kennis en vooral tijd, hebben mij steeds belet om dit te doen. Nu enkele maanden geleden, ben ik intensief op zoek gegaan naar een auto die mij steeds intrigeerde, nl. de befaamde gangsterauto uit de jaren 50, de CITROEN Traction Avant. Bij deze zoektocht, ben ik toevallig iemand tegengekomen, die zich reeds jaren met oldtimers bezighoudt. Via deze persoon, die inmiddels een dikke vriend is geworden, heb ik het dus aangedurfd om mijn eigen aangekochte karretje te herstellen. Bij aankoop had de verkoper mij laten verstaan dat de koppeling diende te worden vervangen. Vol goede moed ben ik dus begonnen met de herstelling van dit euvel. Al gauw stelde ik vast dat ik zonder de hulp van mijn vriend, die wagen nooit in het verkeer zou kunnen brengen. Zonder eigen belang heeft mijn vriend mij praktisch elke dag komen helpen om dit karretje opnieuw rijklaar te maken en dit gedurende enkele weken. Bij een eerste onderzoek, bleek dan ook dat niet alleen de koppeling haperde, maar dat de wagen nog andere mankementen vertoonde. Uiteindelijk werd niet alleen de koppeling vervangen, maar ook : het volledig electrisch circuit, de motor werd volledig nagezien, de binnenbekleding, het remcircuit, enz ... kortom buiten het koetswerk bijna alles. Het resultaat mag dan ook worden gezien. Nu 01 maart 2006 is mijn boevenkarretje eindelijk klaar en wachten we nu enkel nog op wat mooi weer om hem aan te bieden voor een technische schouwing. Enkele details : het betreft een CITROEN Traction Avant van 1956 van het type 11B. Met deze : een hartelijke dank aan mijn vriend Claudy.
En wat vindt je hiervan ?
En nog een impressie !!
Nu nog even een paar foto's !!
Ook in de winter, heeft deze plek zijn charmes.
Ik heb, alhoewel ik het zelf zeg, een prachtige tuin. Een tuin met een mooie vijver.
Dat je jezelf moet aanpassen, is een feit.
En dat ik er nog geen ogenblik spijt heb van gehad is een feit.
Eigenlijk moest ik dit artikel eerst hebben geschreven, toen ik met mijn blog startte.
Inmiddels heb ik reeds een nieuw tufferken gekocht om te herstellen.
