Reis naar de Verenigde Staten van Amerika 28/05-28/06/08
Hier ben ik nog eens terug met een verslagje van de één maand durende reis die we, mijn echtgenote Anita en ik, gemaakt hebben door het westen en mid-westen van de U.S.A.
Het is allemaal begonnen op 21 mei 2008 om 10 uur met een lange vlucht van Brussels N.A. via Atlanta (Georgia) naar Los Angeles (California). Daar wij een camper ( R.V. = recreational vehicle ) hadden gehuurd voor 28 dagen moesten wij dus de eerste nacht doorbrengen in een hotel en dat werd het Marriott Airport Hotel. Leuk maar allemaal veel te druk. Na een lekker ontbijt zijn de mensen van het verhuurbedrijf ons komen ophalen (Zwitserse firma = stipt! ) en mochten wij een goed uurtje later al inkopen gaan doen voor onze lang verblijf in ons rijdend huis.
Voor al onze campings trachtten wij een verblijf te reserveren op een KOA-camping , Kampground of America, omdat die ons verleden jaar al zeer goed bevallen waren en dat ze werkelijk prijs/kwaliteit de beste zijn. Vriendelijk onthaal en alles erop en eraan met overal, héél belangrijk, gratis draadloos internet. Wat je in de States niet hebt, is een cantine op de campings. Daar kan je niet gaan verbroederen met andere gasten en een pint drinken op een leuk terras. Indien je wat wenst te drinken moet je of blikjes halen in het winkeltje (soms enkel non-alcohol) of maken dat je alles voordien al hebt gekocht.
Onze eerste werd de KOA in Pomona/Fairplex, een buitenstadje van Los Angeles gekend voor de dragracing. We verbleven er 3 nachten en zijn de tweede dag met een busje Hollywood gaan verkennnen in de striemende regen !!! Ja, in L.A. regent het ook en in ons geval, voor drie dagen. Uitgestapt aan de L.A.Opera en op de hoek van Vine- en Hollywoodboulevard waren we klaar om de chique dingen de gaan bezoeken in Kodak Theater en te zien hoe al die tegels met al die verschillende namen van de grote film- en muzieksterren er bij lagen op de kletsnatte grond van Hollywoodbvd ofte Walk of Fame. Door die hevige regen waren wij ook niet in staat om naar de wereldberoemde letters te gaan die Hollywood zo bekend maken boven op de berg, modderstromen, maar wij hebben toch het mooie stulpje zien liggen van Madonna boven op een heuvel. Na een maaltijd en een bezoekje aan Farmers Market was het tijd om terug te keren en via Rodeo Drive naar de tuinhuisjes te gaan kijken van de sterren in Malibu en Beverley Hills. Wou graag eens goeie dag zeggen aan Hugh Hefner maar die deur van de Mansion bleef toe, raar hé? Mooie gevels gezien, van de huizen hé, maar voor de rest niets, het was te denken. Via Santa Monica Beach en Venice Beach mochten we terug naar Pomona maar dit was nog een lange reisduur door het vele verkeer want het was vrijdag in de late namiddag, dus. Ondertussen was ik al een dag aan het rondlopen zonder bril want een glas was eruit gevallen omdat er een vijsje uit was en rondlopen met een bril met één glas is toch ook een beetje een dom zicht,alhoewel in L.A. ? Maar geen probleem in Pomona want daar hebben ze ook optiekers die het zaakje in een half uurtje geklaard hadden en dan nog gratis ook !!!
Op zondag 25 mei was het dan tijd om zonnigere plaatsen op te zoeken en we reden naar Las Vegas in Nevada, de gokstad van de wereld midden in de woestijn en dus met veel hogere temperaturen en geen regen. Een ritje van 400km maar met een motor van 6.8liter over de autosnelweg is dat natuurlijk geen probleem.
We hadden vooraf reeds gereserveerd in de KOA van het hotel/casino Circus Circus aan de Strip (Las Vegas Boulevard) en we hadden geen betere ligging kunnen hebben. Er was een volledig indoor circus in het hotel, ongelooflijk ! Het werd dus 3 dagen slenteren langs de wereldberoemde Strip waar we héél véél hotels en casinos bezocht hebben en af en toe eens geproefd hebben van de nationale dranken natuurlijk!! Het Bellagio Hotel (3000 kamers) en het Venetian Hotel (3000 suites) zijn prachtige dingen maar wat gezegd van MGM, Luxor, Mandalay, Excalibur, Flamingo, Caesars Palace, Circus Circus, Paris Casino, Aladdin, New York New York en al dat moois. In Vegas staan 18 van de 20 grootste hotels in de Verenigde Staten. Natuurlijk moesten we s avonds ook eens de Strip gaan bekijken met al die neonverlichtingen en mooie terrasjes en diensters. Wel een plaats om je ogen de kost te geven en om veel geld te vergokken als je dit wenst natuurlijk. Mijn vrouwtje heeft wel het gigantisch bedrag van 15 $ gewonnen maar ja, dat verspeel je terug hé? Op onze laatste dag hebben we de Stratosphere bezocht, een toren van 345m hoog met zijn attracties de High Roller (roetsjbaan), de Big Shot (je wordt er nog eens 50m naar boven geschoten aan 75km/uur en een soort van molen die buiten de toren hangt (!), van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op Las Vegas.
Na de speeltijd was het na 3 nachten tijd om te verkasten naar het noorden met als hoofddoel het alombekende Yellowstone National Park. Maar daarvoor moesten we door de Mormonenstaat Utah rijden en hebben we overnacht op de KOA in Beaver. Het enige wat ze daar hadden in dat dorpje was een eetgelegenheid waar je een kop koffie kon drinken en dat was het. Héél toeristisch moet ik zeggen maar dat wisten we. Het was maar een passage en dus moesten we ons niet druk maken erin. Gelukkig hadden we eten en drank bij ons en was de zon van de partij, dus no problems !
Na één nachtje zijn we dan verder getrokken naar de staat Wyoming en het stadje Evanston, zo een 450km verderop. Wat een verschil met Utah. Hier allemaal vriendelijke mensen (12.000 inwoners), mooie restaurantjes en bistros maar ook een gezellig cafeetje , Kates Café waar we direct welgekomen waren. Gelukkig waren we met een taxi van de camping (Philipps RV Park) gekomen want we zijn er in feite blijven plakken na eerst een geweldige bizonsteak te hebben genuttigd in een plaatselijk restaurant. Wat was dat voor iets? Vlees van 5cm dik en de grootte van mijn hand (mijn handen zijn redelijk groot!) , boterzacht en iets wat ik zelf niet kon opeten. Fantastisch !!!!!! Misschien hadden wij daardoor zoveel dorst, wie weet ??
De volgende dag doorrijden naar Jackson WY, of Jackson Hole, (350km) waar we een prachtige KOA hadden vlak aan de Snake River in het zuiden van de stad en rechtover een grote manège met een typische naam OK Coral. Jackson is de ideale plaats om te overnachten als je het Grand Teton N.P. (4197m) wil gaan bezoeken want slechts enkele kilometers er vandaan. Jackson zelf is een heel leuk stadje met in het midden Town Square, het park met zijn monumentale bogen gemaakt van opeengestapelde damherten- en wapitigeweien, maar ook bekend om de plaats waar een tiental films werden gemaakt met de meest recente Rocky IV (1985). We hadden prachtig weer, niet te warm maar mooi zonnig en wat een streek met al die hoge bergtoppen in de sneeuw, één van de hoogtepunten van de Rocky Mountains tussen de 3500 en 4200m hoog, die aanleunt tegen de zuidflank van het Yellowstone Park. Misschien al op gelet dat de naam teton in feite een Franse naam is voor het woord borst, een naam gegeven door Franse trappers die al iets te lang van huis weg waren waarschijnlijk en het daarom niet zo nauw namen met het feit dat er in feite 3 bergtoppen zijn, de South-, Middle- en Grand Teton?! Ook in dit nationale park heb je het Jenny Lake, een prachtig meer waar het in de zomerperiode héél druk moet zijn met de bootjes op het water. Nu was het prachtig met besneeuwde boorden en witte bomen en takken. Na zo een trip wilden we natuurlijk nog eens terug via Jackson en daar hebben we Ripleys Believe it or not bezocht maar natuurlijk ook de prachtige en onwaarschijnlijke Million Silver Dollar Bar; iets wat je moet gezien hebben. Twee grote bars links en rechts van de zaak volledig bezet met om de 50cm een krans van zilveren dollars uit de jaren 20, barstoelen die in feite echte zadels zijn met stijgbeugels erbij en de steunbalken en palen gemaakt in hout met de meest wilde draaiingen en knoken. Gewoon prachtig !!!!!!
De volgende dag, dat was al op 1 juni, vertrokken we vanuit Jackson naar de westelijke kant van het Yellowstone N.P. (8992 km²), een tochtje van een 225km maar door mist, regen en een fris weertje. Mooie wilde bergrivieren en anderhalve meter hoge sneeuwmuren langs de weg maakten deze weg toch héél speciaal en grandioos mooi. Alleen jammer dat in 1988 36% van het park in de as werd gelegd door een grote brand ontstaan door 2000 bliksemschichten. Daar wij via de zuidelijke ingang het nationaal park waren binnen gekomen waren we nu al van plan om ook de meest regelmatige van de grote geisers , The Old Faithfull te gaan bezoeken maar die gaf er de brui aan juist als wij ter plaatse waren. Daar het weer niet goed meeviel zijn we er niet zo lang gebleven en doorgereden naar onze KOA-camping in West Yellowstone gelegen in de Targhee Pass in de staat Montana. In feite een ideaal uitgangspunt want je kan er de grote lussen in het park volgen en zo in een tweetal dagen de meeste bezienswaardigheden zien en het zijn er een heel pak. De naam Yellowstone komt in feite van de Minnetaree-Sioux Indianen die de rivier die door het park loopt die naam gaven. De rivier is niet genoemd naar het gele gesteente in de Yellowstone Canyon maar naar de gele klei op de zandbanken waar de rivier samenvloeit met de Missouri. De aanwezigheid van geisers komt door grote vulkaanuitbarstingen van zon 2 miljoen,1,2 miljoen en 600.000 jaren geleden waardoor twee grote magmakamers uitgespuwd werden en waardoor er een caldera (ingestorte vulkaan) ontstond van ruim 3000 km². Indien dit nu terug zou gebeuren, en waarom niet, zou die supervulkaan grote delen van Amerika onder het stof kunnen brengen maar ook het leven op de gehele aarde kunnen bedreigen. Men schat dat in Yellowstone op sommige plaatsen deze magma op slechts een 3km diepte ligt !!!! De volgende dag hebben we de noordlus (north rim) gedaan via Mammoth Hot Springs en Tower Roosevelt om terug te keren via Norris naar Madison en onze thuisbasis. Onze laatste dag hebben wij gebruikt om de South Rim te doen met de Old Faithfull, deze keer wel aan het werk gezien alhoewel we een half uur moesten wachten, en vele andere machtige geisers, fumaroles (stoomgaten), modderpotten (The Paint Pot) en heetwaterbronnen. Daar zou je er zeker moeten van zijn dat er een hel bestaat want die sissende en borrelende modder en stoom komen werkelijk uit gaten in de grond. Onvoorstelbaar mooi en indrukwekkend. Via West Thumb langs het Yellowstone Lake (nog grotendeels bevroren !!) en Fishing Bridge waren we nu al op weg naar onze volgende bestemming.
De weg naar Cody was zo een 250km lang en daardoor waren we terug al een heel eind in Wyoming. Cody is werkelijk het cowboystadje bij uitstek. Ze lopen daar allemaal rond met een hoed op hun hoofd, in jeans , botten aan en sporen erop. Daarom was dit het moment om een echte rodeo bij te wonen met alles erbij, koeien, paarden, kalfjes, stieren met enorme horens en een paar ezels, sorry cowboys, die hun kunnen wilden tonen op die arme dieren en dit voor competitie. Als dit geen machos zijn , wat zijn ze dan???!!!!! Veel volk op die tribunes maar koud !!! En winderig !!! Indien ik zelf vervoer had gehad om terug te keren had ik het gedaan maar we waren met een bus, dus . De ambiance was er wel en gelukkig maar.
Van daaruit was het naar Buffalo WY aan de voet van de Bighorn Mountains of een ritje van 300km. Maar wat we verwachtten, gebeurde. Een ganse dag regen en nog eens regen. Zodanig dat ik s morgens dacht dat onze camper weg zou spoelen. Gelukkig zijn we daar in staat geweest om een oud hotel , Occidental Hotel, te bezoeken. Eén bepaalde mevrouw is dit hotel volledig aan het restaureren zoals het was in de jaren 20 met het spook erbij. Werkelijk de moeite om dit hotel eens vrij te bezoeken want het kraakt en piept zoals in de oude tijd en de kamers zijn werkelijk schitterend terug in orde gebracht zoals vroeger met de wastobbe, telefoon, kapperssalon en bar erbij. Wat dit spook verder in zo een gat moest doen weet ik niet, maar veel is daar niet te zien buiten een cafeetje, mooi en modern langs buiten, vol met al de marginalen van de streek, geloof ik. Een biertje was gewoon een blik bier met een glas, omdat we het vroegen, en dit voor 3$ niet slecht betaald. Hebben dit braaf uitgedronken en onze camper opgezocht want het weer was toch niet te doen. Buffalo zou in de winter een prachtig en goed skioord moeten zijn.
Gelukkig hadden wij in Los Angeles ergens in een groot warenhuis een goed plastic regenpak gekocht voor madam want de volgende dag moest ik toch wel naar buiten zeker om al de leidingen van de camper af te koppelen en dat kostuumpje is mij goed van pas gekomen, geloof mij. Je ziet nu waarvoor mannen dienen hé? Dus was het nu tijd om terug te vertrekken en dit keer was het naar Devils Tower National Monument Wyoming, een trip van een goede 210km en die is volledig gereden in de regen en de mist. Je moet het maar doen op onbekende wegen, berg op, berg af en bochten van 180°, maar het leuke was natuurlijk de prachtige streek waar je door rijdt al is het in slecht weer. Devils Tower is een enorm gelaagd blok van 264m hoog, ik denk een monoliet, waar veel prairiehonden en wapitiherten rondlopen. Prachtig om zien al heeft het ginder ook bijna de ganse dag geregend. s Morgens mooi weer en dit is zo gebleven voor bijna de rest van de reis.
Van ginder zijn we dan naar één van de bekendste monumenten gereden van de States namelijk Mount Rushmore in South Dakota (200km) waar de vier koppen van de presidenten Washington, Jefferson, Lincoln en Roosevelt vereeuwigd zijn in graniet. Ze zijn ruim 20m hoog en uit de rots gekapt door een zekere Borglum. De hele omgeving is er echter ontsierd door de overdreven toeristische exploitatie voor de jaarlijks 3 miljoen bezoekers. Zijn na het bezoek teruggekeerd naar Hill City waar de KOA was met eindelijk een restaurant en zelfs een café aanwezig. Ook was er een grote manège met mogelijkheid tot paardrijden in de streek. Moet mooi zijn in zo een streek om eens met een paard door die bossen te trekken. Die begeleidster mocht er ook zijn !
De volgende dag waren we terug op weg voor een 200km lange trip naar Interior en de Badlands in South Dakota. Wat een natuurfenomeen waar er een soort van Grand Canyon is gemaakt door klei. Het is zoals een grote zandbank waar je water laat inlopen dat zijn weg zoekt door het zand. De heuvels en kloven zijn zo mooi uitgesneden en het ziet er zo broos uit maar is het niet. Je moet er enkel opletten voor ratelslangen maar voor de rest zit er niets meer dan een prairiehond en een wild konijn. Dit is een onbekend gebied voor vele toeristen maar oh zo mooi. De uitzichten zijn ongelooflijk en daar zie je echt wat erosie doet met de natuur. Het weer ginder is ook zeer onvoorspelbaar met geweldige onweders en zeer harde wind. Ook de KOA in Interior was de moeite waard want was gelegen aan de White River die zijn naam zeker niet gestolen heeft. Het slijk dat gevormd werd door de dagenlange regens die pas voorbij waren, was echt wit. Zo wit dat ik, als echte bushman, nog niet gezien had dat het slijk was en dacht dat het zand was. Het gevolg was dat ik er redelijk diep in zat met mijn ene voet en dat mijn vrouw er veel jolijt in had. De brug die over de rivier liep zat onderaan vol met zwaluwnesten, duizenden vogels die allemaal de insecten naar hun jongen brachten en zelfs niet van nest misten!!! Allez, denk ik toch. Mooi schouwspel toch en dit in een prachtig weertje en zo mocht het blijven.
Voor de volgende dag hadden we wel een heel lange trip voorzien naar Lake Minatare, Scottsbluff Nebraska (+500km) en dat moesten wij even onderbreken door een monument te gaan bezoeken dat hier in de omgeving stond. Een plaats als Wounded Knee, in de Black Hills van South Dakota, mocht niet ontbreken op onze reis en daarvoor zijn we enkele kilometers rond gereden. Op 29 december 1890 was er hier een bloedbad onder de indianen door de Amerikaanse cavalerie waardoor 150 indianen en 25 militairen werden gedood en dit alles omdat een Sioux-indiaan, Schoppende Beer, die een eigen draai gaf aan de religie voorspeld door Wovoka, een Paiute indiaan, besliste om in plaats van oprecht te leven, geen alcohol meer te drinken en zichzelf ritueel te reinigen, voorspelde dat alle blanken moesten worden uitgeroeid en dat speciale hemden, heilig geworden door een rituele geestesdans, hen bescherming gingen geven tegen de kogels van de blanken. Toen Sitting Bull werd gedood tijdens een schermutseling met indiaanse politie toen hij zich bij de Miniconjou Lakotas ging aansluiten, zat het spel op de wagen en tijdens hun ontwapening na hun vlucht uit het reservaat werden er tijdens een hevige schietpartij zoveel slachtoffers gemaakt bij Wounded Knee. Lake Minatare zelf was een groot meer met golven erbij die door de strakke wind redelijk uitgesproken waren. In feite het enige wat er daar te zien was, was een soort lichttoren , vuurtoren is wat veel gezegd, van 16,5m hoog en één van de vijf binnenlandse torens in de V.S. en de enige in Nebraska. Het meer zelf is natuurlijk een heerlijke plaats om te zeilen of gewoon bootjevaren en the place to be om te vissen. Het moet er heerlijk zijn om te verblijven gedurende de zomer met een propere staatscamping met water en electriciteit maar geen rioolafvoer (niet waar wij stonden). Toch wel jammer voor zo een plaats. Hier was het ook gewoon zichzelf behelpen want buiten een wasplaats en een informatiegebouw was er niets.
Eén nachtje was daar genoeg, in feite was dit een plaatsje en passant, en zijn we s morgens vroeg vertrokken naar Fort Collins in Colorado. Een tripje van een 260km en waar we terug geboekt hadden op een KOA, aan de Poudre River, die echter nog redelijk afgelegen was van het stadje zelf. Dit is natuurlijk altijd het probleem dat men, indien het zo ver afgelegen is van stad, steeds moet gebruik maken van die camper om zich te verplaatsen. Maar dit is nu eenmaal de way of travelling. Fort Collins zelf is een mooi stadje met grote winkelstraten, supermarkten en ook, héél belangrijk, The New Belgian Brewery. Een brouwerij die opgestart werd door een man ( Jeff Lebesch ) die per fiets in Europa rondreed en toevallig in Brugge grote dorst kreeg en kon kennis maken in het Brugsch Beertje met de vele Belgische abdijbieren en verschillende pilssoorten. Als amateurbrouwer vielen direct de grote verscheidenheid op van de soorten granen en ingrediënten die hier gebruikt werden en éénmaal terug in zijn thuisland begon hij te brouwen aan zijn Abbey-bier en ontwierp ook een soort amberkleurig bier dat hij Fat Tire noemde als herinnering aan zijn trip door België. Dat laatste hebben we geproefd en het smaakt héél goed en heeft wat van een Palmbier. Genoeg over bier want er is natuurlijk héél véél te zien in de streek die een uitvalbasis is voor de majestueuze Rocky Mountains. En hier mogen we zeggen dat de moeilijkheidsgraad van het rijden met een camper door een gebergte zoals dit, redelijk de hoogte in ging. Het Rocky Mountains National Park met een grootte van 1068 km² maakt deel uit van een bergketen die dwars door de States loopt met een lengte van 4800 km en deelt in feite Amerika middendoor. De hoogste berg is Longs Peak en bereikt een hoogte van 4.346 meter. In dit park komen heel wat dieren voor zoals de bisons uiteraard, elanden, dikhoornschapen en herten maar ook de wolf, coyote en beren, zowel de zwarte (hebben een berin met 2 jongen gezien) als de grizzly. Uiteraard zijn de roofvogels heel goed vertegenwoordigd maar ook de otter en de bever. Wanneer de mooiste route gevolgd wordt in het park, de Trail Ridge Road (68km), ga je van het oosten naar het zuidwesten en passeer je de Continental Divide want dit is één van de hoogst gelegen parkwegen in heel Amerika. (Continental Divide is in feite een bergkam, van Alaska tot Mexico, die fungeert als waterscheiding en die de stroomgebieden van de rivieren doet afvloeien of naar de Atlantische- of naar de Stille Oceaan). De weg is ongeveer 7% steil en je mag rekenen dat het er boven 15° kouder is en dat er veel wind staat. Langs die route vindt je ook meer dan 10 hoge bergtoppen waaronder Longs Peak. Ons geluk was dat we mooi weer hadden en dat de wegen goed droog lagen. Het is werkelijk rijden zoals een kamikaze want met een camper die al zoveel breder is dan een auto plus het feit dat hij nog zoveel zwaarder is, het is soms geen lachertje om langs die héél diepe ravijnen te rijden met enkel een grindbandje van 30cm en geen vangrails. Op de koop toe vonden ze het leuk ginder om overal werkzaamheden te doen aan de weg zodat we dan nog op één vak moesten elk om beurt. Leuk is anders en wanneer ik vroeg aan mijn echtgenote om te filmen vroeg ze, misschien wel met reden, of ik van een andere planeet was. Gelukkig deed ze het niet want wij hadden geen pampers bij. De streek maakt natuurlijk heel veel goed want het is onbeschrijflijk fantastisch en ook de grote verschillen eens je de boomgrens voorbij bent maken het allemaal de moeite waard. Als je in begin juni met sneeuwballen kunt gooien en een marmot ziet liggen die aan het uitwaaien is dan is dit zo mooi en groots. Dit is met voorsprong de mooiste natuur die we al gezien hebben en geen enkele foto of film kan dit weergeven. Natuurlijk zijn de Alpen ook mooi maar zo geweldig groots en majestueus, je staat er bij stil. Daar wij ons verblijf in Fort Collins met één dag hadden verlengd konden wij dus een ganse dag uittrekken om dit nationale park te bezichtigen en het was geen seconde te veel. Wij waren dus langs de noordkant binnengereden en de ganse trip gedaan tot we er langs de zuidwestkant terug uit kwamen en zagen dat er hier geen lussen zijn. We hadden de keus; of we keren terug over die bergen naar Fort Collins of we gaan via de snelweg en dan doen we toertje van een 250km extra. We hebben maar het laatste gedaan want nog een gevaarlijke trip op die bergwegen zagen we niet meer zitten. Maar het grootste probleem was dat we nu te laat zouden zijn om een bezoekje te brengen aan de brouwerij in Fort Collins en dat we maar er zelf één zouden moeten kopen om onze dorst te lessen. Dit is dan ook gebeurd want er was genoeg om na te praten in de camper. Wat een belevenis was dit geweest!!
Op 11 juni was het dan tijd om door te rijden naar het zuiden en meer bepaald naar de Black Canyon of the Gunnison N.P. Colorado (430km). Dit is het op twee na kleinste
nationaal park in Amerika en pas in oktober 1999 zo genoemd. Dit is één van de steilste, donkerste en meest ruige canyons in Amerika en is gevormd door de Gunnison River en ligt aan de westelijke zijde van de Rocky Mountains. Bereikt een diepte van 600m en is op de meeste plaatsen slechts 450m breed. De South Rim is de weg in het park en is zo een 13 km lang met heel 12 viewpoints. Die canyon is werkelijk de moeite waard om doen, een heel wilde natuur en de canyon heeft zijn naam niet gestolen want door het gebrek aan zonlicht is hij werkelijk heel donker op bepaalde plaatsen. Langs één van de vele paden had ik bijna op een anderhalve meter lange slang, geel met zwarte ringen (?), getrapt en gelukkig was het vroeg in de morgen en was het nog te koud om die actiever te maken. Wie weet wat er zou gebeurd zijn en dan sta je daar natuurlijk. Ook hier, zoals overal in de Nationale Parken, propere toiletten voor mensen zonder camper maar ook een toeristencentrum met vriendelijke mensen die je graag te woord staan. Indien je in de omtrek bent moet je zeker de Black Canyon doen, echt de moeite waard.
De volgende dag hadden wij het Mesa Verde N.P. op de agenda maar de lange rit met hindernissen van wegenwerken en file (350km) deed ons besluiten om direct naar Cortez Co. door te rijden en het wat rustiger aan te doen op de prachtige camping. De KOA lag slechts een 15 minuten rijden van Mesa Verde dus dit was een prachtige uitvalbasis. Dit Nationaal Park zijn we dan de volgende dag gaan bezoeken op onze weg naar Durango. Mesa Verde N.P. is een 211 km² groot park en het enige waar het niet gaat om de natuur maar om de geschiedenis van de vroegere bewoners.
Ongeveer 1500 tot 1300 jaar geleden vestigde een groep indianen (de latere Pueblo-indianen) zich op de dichtbegroeide hoogvlakte. De naam, Mesa Verde, betekent groene tafel (weide). In de vele ravijnen hebben die indianen op beschutte plekken rotswoningen gebouwd maar zijn om onopgehelderde redenen vertrokken rond de 13e eeuw. De parkweg gaat sterk omhoog en je mag rekenen op een afstand van een goeie 40km om de bezienswaardigheden te vinden. De lange, steile trip is echter meer dan de moeite waard want hoe die mensen daar geleefd hebben in weer en wind, chapeau !! Hun woningen hadden maar één toegang, een gang door de grond die uitkwam in hun vertrekken. Gemakkelijk te verdedigen natuurlijk met een knots achter de deur ! Moeilijk om hier hun geschiedenis te vertellen maar ter plaatse is er een mooi museum die hun levenswijze volledig uit de doeken doet en toont hoe die mensen zich ontwikkelden. Hoe ze door manden te maken (The Basketmakers) langer op één plek konden blijven en voedsel bewaren en die soms waterdicht gemaakt werden met pek om water te bevatten. Nu zie je hoe ze later daken boven die kuilen bouwden en ze die gebruikten om rituelen uit te voeren om de oogst te bevorderen. In die periode werden steeds vaker stenen gebruikt bij de bouw van hun huizen waardoor je nu zelfs muren kreeg van 2 steenrijen dik en ze dus verdiepingen konden bouwen. Toch slimme mannekens in die tijd. Die dag dat wij het park hebben bezocht was het goed warm en werkelijk een plaats die een bezoek meer dan waard is.
Eens daarbuiten was het rechts af de weg naar Durango, een plaatsje waar nog steeds een sfeer hangt van de tijd van toen. Zelfs de trein die er langs komt is nog van de tijd stilletjes, een rokende stoomlocomotief (1900) met oude wagonnetjes (1880), en rijdt dagelijks verschillende malen van Durango naar Silverton (2800m) en vice versa (55$). Een heel toeristische bedoening uiteraard en omdat wij die baan reeds gedaan hadden de vorige dag toen wij in Cortez verbleven, was dit voor ons niet meer aan de orde. Een heel mooie trip in de prachtige natuur, dat is zeker. Maar ook de Main Street is de moeite om eens te doen, er eens lekker rondwandelen of een pint gaan pakken in één van de typische Amerikaanse cafés met pooltables en ook de typische bewoners natuurlijk. Eens ze horen dat je uit België komt, dat ze zelfs weten liggen, beginnen ze te babbelen en vragen te stellen. Een barman werkte vroeger zelfs met echte Brabantse trekpaarden waarvan er daar nog meerdere rondlopen om het zware werk te doen. Op zaterdag was er ook een kinderfeest in Main Street die volledig afgesloten werd voor het verkeer, gelukkig mocht er één camion door, de brouwer van New Belgian Brewery waar we dan toch ons biertje konden drinken. Echt, Durango heeft iets speciaals, rustig maar toch niet, vele toeristen maar toch ook niet, mooie gebouwen en vriendelijke mensen en een prachtige KOA-camping waar onze vriend Charlie, de uitbater, op zaterdag- en zondagmorgen lekkere pannenkoeken bakte als ontbijt. Dit met héél véél stroop en is toch een typisch Amerikaans ontbijt, niet voor mij uiteraard want ik had er liever een omelet bij. Dit waren ginder echt vriendelijke mensen die je direct met je voornaam aanspraken en direct klaar stonden om je te helpen indien nodig. Prettige plek om te vertoeven.
Van daaruit was het na 3 nachten vertoeven in deze mooie plaats, richting Noord naar Pueblo, een tussenstation om naar onze laatste plaats te gaan van de reis, Denver. Daar het weer volledig tegenviel in Pueblo hebben we maar één herinnering eraan en dat is het Mexicaans restaurant waar we gegeten hebben want dit viel héél goed mee en zeker prijs/kwaliteit. Voor de rest hebben we vele cactussen gezien en echte woestijn in een desolate plek. De volgende dag zijn we dan doorgetrokken naar Aurora, een buitenstad van Denver, en waar de camping Denver Meadows RV Park ver buiten stad lag en absoluut niet gezellig was. Een soort oude legerbasis geloof ik met kapotte betongrond en overal onkruid ertussenuit. Niet gezellig maar het was dan ook onze laatste camping die we aandeden en die we gebruikten om het rustig aan te doen en om de valiezen terug te vullen met al onze cadeautjes (!) en de vele, soms overbodige kledij die we mee hadden. Na nog de laatste fotos in een supermarkt op cd te hebben gezet (onze laptop had er al enkele weken de brui aan gegeven) en nog een paar inkopen te hebben gedaan, was het tijd om te gaan relaxen en onder het motto dolce far niente een paar campingtafels te verzetten om toch maar een goeie te vinden om ons te kunnen nestelen aan onze R.V.
Op 19 juni was het dan zover en moest onze camper teruggebracht worden naar Moturis, de verhuurmaatschappij, in Denver niet ver van de luchthaven. Na een korte check werd alles goed bevonden en werden we naar onze verblijfplaats gebracht , Hotel Sleep Inn. Een mooi, proper maar gewoon hotelletje, niet langer dan één nacht blijven, waar het ontbijt bestond uit enkele koekjes en een tas koffie maar die ons dan toch naar de luchthaven bracht per shuttle in een kwartier tijd. Aangezien onze vlucht pas rond 11 uur was moesten wij niet vroeg op en hadden we ruim de tijd om ook op de luchthaven nog wat rond te lopen en het rustig aan te doen.
Onze terugvlucht was één uurtje te laat en zo moesten wij, bij onze overstap in Atlanta, ons nog goed reppen om de vlucht naar Brussel te halen. Een halfuurtje is absoluut niet veel op zo een luchthaven, gelukkig kennen wij de weg ginder. Het vliegen zelf was in orde zonder turbulentie en op tijd in Zaventem.
Het is weer mooi geweest en terug een prachtige ervaring in een prachtige natuur. Gelukkig waren er geen problemen, niet met de mechaniek en niet met de gezondheid. Alles is op wieltjes verlopen alhoewel we 6310 kilometer hebben gereden maar met een goede roadassistente moet dit kunnen en zeker vatbaar voor herhaling in een volgende omgeving.
Jean Pierre +++
 |
|
|
 |
|
|
|
