In mijn eigen familie en bij naaste vrienden heb ik helaas de gevolgen van kanker

hebben ze ongelooflijk moedig gestreden. Met ups en downs. En soms zaten ze

compleet in de put. Sommigen hebben het gehaald, anderen hebben de strijd verloren.

Lang geleden overleed mijn dooppeter aan longkanker. In vier maanden was hij weg.

Zoiets laat je nooit meer los, als je dat meemaakt op jeugdige leeftijd. Begin de jaren 90

verloor ik een zeer goede vriend. Hij was zeer sportief. Toen hij zich voorbereidde om

een marathon te lopen, kreeg hij pijn in de knie. Overbelasting dacht hij – de dokters

stelden botkanker vast. Nadat een stukje bot operatief was verwijderd, werd hij

gedeeltelijk invalide. De zware chemokuren maakten hem onherkenbaar en putten

heel speciale diëten tot bedevaarten naar Lourdes. Hij was nauwelijks 45 jaar toen hij

overleed. “Unreal”, maar o zo reëel! Moed dat die man en zijn entourage heeft gehad!

Vier jaar geleden werd bij de echtgenote van een zeer goede vriend eveneens

borstkanker vastgesteld. Net op het moment dat zij haar laatste chemokuur verwerkt

had, stelden de dokters bij een routine onderzoek slokdarmkanker vast bij haar man.

Hij was 57 jaar. Hij bleef hopen, want ‘hij was er toch vroeg bij geweest.” Binnen de

twee jaar is hij overleden. We hebben hem zien aftakelen tot hij nog slechts een schim

van zichtzelf was. Zijn vrouw heeft haar kanker overwonnen maar nu is bij haar

kersverse schoonzoon (net getrouwd!) tijdens een onderzoek voor het bekomen van

een levensverzekering chronische leukemie vastgesteld. De dokters denken dat hij nog

De vrouw van een andere goede vriend heeft haar borstkanker ook overwonnen. Nu al

zes of zeven jaar. Maar de vrees blijft. Twee jaar geleden is mijn eigen schoonzus

geconfronteerd met eierstokkanker – moeilijk te genezen. Na haar eerste chemokuur is

zij hervallen. Nu wordt zij opnieuw behandeld. Iedereen duimt voor haar.

De klap die al deze mensen te verwerken kregen is verschrikkelijk. Iemand zei me: “We

kijken niet meer vooruit. We plannen niets meer. Er valt zoveel weg.” Je staat op en

gaat slapen met dat hatelijke woord voor je.. Je hele omgeving lijdt eronder. En de

vrienden hebben het ineens moeilijk om je op te bellen – want ook zij weten niet hoe

ermee om te gaan.

zeggen: “De geneeskunde gaat er toch op vooruit.“ Wat ik vraag is: Geef hen die hoop.