De wereld is met een wit kleed bedekt

zo stil en zo sereen

het voelt haast heilig, onbevlekt

alle vuiligheid verdween.

Go, als dit zo eens blijven kon

't is toch wel buitengewoon

zo wit en stralend in de zon

dit sneeuwkleed zo wonderschoon.

Even droom ik hierover voort

een wereld zo wondermooi

zo ongerept en ongestoord

in deze wintertooi.

Maar algauw zie ik weer stappen staan

in dat prachtige tapijt

wie heeft dat nou weer gedaan

'k ben weer een illusie kwijt.

Ik dacht even dat het kon

alle rottigheid in één keer weg

alleen een stralend wit kleed daar in de zon

maar jammer ik heb pech.

Want ik hoor de mensen alweer zeuren

wat is het weer een troep

dat moet ons nu weer gebeuren

al die rotzooi op de stoep.

Maar mensen kijk eens in het rond

er heerst zo'n diepe rust

die ik nog nergens elders vond

't is of God de aarde kust.

De sneeuwvlokken dwarrelen alweer neer

zij bedekken weer even wat wij hebben verstoord

die vlokken zo wit, zo zacht en teer

't is fantatisch in één woord.

Als kind al kon ik er uren naar kijken

het bracht zo'n stilte mee

en nu doet het wel weer blijken

het geeft me nog altijd het gevoel van vree.

Maar als ik aan de dieren denk

weet ik dit kan niet blijven

maar deze sneeuw ervaar ik als een geschenk

dus wil ik er even over schrijven.

december 1996, apf