Niets is erger dan hardnekkig volgehouden onwetendheid
08-09-2015
Irena Sendler
FOTO IS WEGGECENSUREERD
Irena Krzyżanowska
Otwock 15 februari 1910 - Warszawa 12 mei 2008
Ze vroeg tijdens de tweede wereldoorlog werk in het getto van Warschau, als loodgieter, slotenmaker. Ze had een heel specifieke motivatie. Ze wist dat de nazi plannen had om de Joden uit te roeien, zijzelf was poolse en werd geboren als Irena Krzyznowska. Irena verborg kinderen in de bodem van de gereedschapskist die zij vervoerde achterop haar voertuig en ook een grote tas (voor oudere kinderen). Ze had ook een hond op de kar die ze opgeleid had om te blaffen als de Duitse soldaten controleerden bij binnenkomst en verlaten van het getto. De soldaten konden niets doen tegen de blaffende hond die in feite het geluid overstemde dat de kinderen eventueel konden maken. Ze redde 2.500 kinderen en wist ze te verbergen. Ze werd gearresteerd en de nazi's braken haar benen, armen en martelden haar. Irena hield al de namen bij van de kinderen die ze gered had van het getto en hield die namen in een glazen pot begraven aan de voet van een boom achter haar huis. Na de oorlog probeerde ze alle ouders die hadden overleefd te vinden en probeerde hun families te herenigen, maar de meesten waren vergast. Kinderen die gered werden, werden in een pleeggezin geplaatst, of zijn aangenomen. Zij werd voorgesteld voor de Nobelprijs voor de Vrede, maar is nog niet goedgekeurd. Ter herinnering nam ik deel aan de bescheiden verjaardag door het volgen van deze boodschap.
Vergeet haar nooit !
Dit werd me anoniem toegezonden. Ik kende haar niet. Op school werd ze nooit vernoemd.
De nobelprijs voor de vrede kreeg ze niet. Waarschijnlijk was ze niet politiek-korrekt.
Enige jaren geleden kwam ik per vliegtuig van Portugal. Toen het toestel stilstond schreef ik iets op en de stylo viel uit mijn handen en rolde onder de zetels. Daar de uitstappende passagiers de gang vulden wachtte ik tot bijna iedereen weg was. Op handen en knieën ging ik dan op zoek en vond mijn stylo. Toen ik het vliegtuig verliet was het busje dat de reizigers naar de terminal bracht al weggereden. Ik nam – mijn reistas in de hand – dan maar te voet de kortste weg en begaf me naar de dichtstbijzijnde gebouwen. Via een achterdeur kon ik de burelen vlot binnen en enkele minuten stond ik via een voordeur op straat. Niemand had mij iets gevraagd. Om mijn bagage op te halen moest ik via de uitgang voor aangekomen passagiers de luchthaven terug binnen. Niemand had mij opgemerkt. Veiligheidsdiensten ? Wat is dat voor iets …. ?
Eveneens enkele jaren geleden diende ik in de gebouwen van Flanders Expo in St Denijs Westrem een stand te gaan inspekteren en stofzuigen. Daar men een schoonmaakster – ongeacht hoeveel minuten ze daarvoor nodig had, minstens drie uren diende te betalen ging ik dat klusje zelf opknappen, een bolvormige stofzuiger in de hand en de zuigdarm rond mijn nek. Ik droeg een witte kiel. De koning kwam op bezoek.
Iemand van de veiligheid kwam op me toe en verbood me om binnen te gaan. Ik vertelde hem dat dit voor mij geen probleem was, maar dat ik mijn opdrachtgever zou inlichten en de faktuur naar de veiligheidsdienst zou laten sturen.
Dat leek de man geen goede zaak en hij gaf me toen probleemloos toestemming tot het binnengaan van het gebouw, zonder zelfs ook maar de stofzuiger te inspekteren.
Daar had een bom kunnen in zitten.
Veiligheidsdiensten in België ? Een belgenmop ?
Terwijl ik toch bezig ben …. Zou men misschien eens kunnen overwegen om iets aan de veiligheid van de politiemensen te doen ? Eerst een paar politiek-korrekte kommissies bijeenroepen of zo …. na een paar jaar vergaderen ( in Hertoginnendal ? ) en na veel zit- en steekpenningen beslissen dat er in feite inderdaad eens iets aan hun veiligheid gedaan zou moeten worden …. vòòr er koppen rollen.
Justitia
