Uit het dagboek van een karpat september 1954

 Hallo ex karpatten,

Heb een dagboekje gevonden van 1954, een jaar van vele gebeurtenissen als Carabinier.

Opleiding te Turnhout en de Purgeeractie

 
Mijn drie dagen, ja toen waren het echt nog drie dagen, in het 'Klein Kasteeltje' waarvan ik me nog herinner in een potje te pissen en mijn buurman in het rijtje mij vroeg om wat over te tappen, ook nog werd ik in een volledig donkere kamer geduwd, een stem vroeg me;
wat ziet ge?…. niets, dan weer, wat ziet ge ?…en weer…niets, waarop die stem kwaad riep maak dat ge buiten zijt, maar kon de deurklink niet vinden, ben toch buiten geraakt hoor.!!!

Mijn oproepingsbevel kwam een tijdje later, ik moest naar het 3e O C I te Turnhout. Wat een avontuur, had nog nooit op de trein gezeten, maar wist wel al wie Sinterklaas was zulle. Van in Brussel Noord naar Antwerpen en overstappen in Mechelen en toen we in Turnhout kwamen werden we opgewacht door ene met een paar strepen op zijn mouw, een ding weet ik nog, hij kon hard roepen. Vandaar te voet naar de kazerne waar we ingedeeld werden per Cie. en per kamer. Ik lag in de eerste Cie op het gelijkvloers de eerste kamer tegen de inkom.
Na twee dagen in burger rond gelopen te hebben en kennis gemaakt te hebben met patatten jassen, kamer kuisen en matras en deken opplooien, kregen we de derde dag onze uitrusting die bestond uit een kid-bagg, een bleukes muts met kentekens, een 2e hands battle dress en een nieuw, twee paar kousen, twee paar schoenen, 2 hemden, 2 onderbroeken zo van die grote tot op de knieën, 2 onderhemden met lange mouwen, een linnen broek en een korte; zo eentje, te kort voor een lange en te lang voor een korte, en voor in de winter onze kapoot en wollen handschoenen. En onze helm, ja zo ene lijk een teljoor’, van het Engels leger. Ook van alle klein spullen; een kleer- en schoenborstel, was- en scheergerief, naaigerief, linnenwaskom enz. En ja, grote en kleine rugzak, gordel en koppelriemen, en been beschermers. Ons wapen,een "Mauser" met lader van 5 kogels en grendelen bij elk schot. Na een paar uur hadden we verzameling in kledij op het plein en de eerste drill kon beginnen. Van onze inentingen moet er toch ook iets gezegd worden, zo iets lijk een crème fraiche spuit. Iedereen op een rij en zo’n naald van 20 cm in de rug achter de schouderbladen!!!
Na 6 weken afzien, zweten en zand slikken op Thielen-heide en Vosselaar waren we echte infanteristen en konden we naar onze eenheid.

Ooit gehoord over de grap van de Purge??? !!!!!

Op doktersbevel, na te veel klachten over verstopping zouden ze de kwaal wel oplossen. Die avond was ik van pikket en moest naar de keuken helpen ketels halen, een kok vertelde me, niet van de wortels met erwtjes eten hé maar ze zagen er zo lekker uit zodat ik ook een schepje nam. Tien uur, lichten uit en slapen, na een paar uur werd ik wakker en iedereen op de loop,…..
Wat gebeurd er hier ??….. voelde gij niks, neen !…. iedereen zit met ‘t schijt !!!!

Van de stank ga ik maar niet spreken maar na een poosje voelde ik ook iets maar wat ik toen meegemaakt heb is niet te beschrijven, vlug broek en schoenen aan en naar buiten, maar zij die van verder kwamen lieten het lopen waar ze stonden, echt; de stront liep de trappen af.
En het was één uitgelijnde baan naar buiten, toen ik aan de wc’s kwam was er geen enkele vrij en kon ik mijn buikje verlossen ergens in een hoekje.
Die morgen had niemand honger en werden de brandslangen gebruikt om al dat goedje

Na onze opleiding werd iedereen naar zijn eenheid gestuurd, behalve ik.
Niemand wist wat met mij aanvangen, ik stond niet op de lijst, zo verbleef ik een paar dagen alleen in een gans verlaten blok en ging eten in de 6e Cie bij de opleiding O/Offr. Na 8 dagen staken ze me in de 8e Cie bij de opleiding zware wapens. Een MI.50 had voor ons geen geheimen meer, we leerden er de afstand schatten, het vizier te regelen volgens de windrichting en windsterkte, ook de reserveloop verwisselen moest heel vlug kunnen. Als proefwerk hadden we, het geblinddoekt uiteenhalen en weer monteren van onze MI.50. Neen, ik heb nooit met scherp mogen schieten, eindelijk wist men dat ik naar de 10e Cie moest voor een chauffeurs opleiding.

De anderen hadden eerst op het oefenplein van Vosselaar leren schakelen en sturen, zonder iets te vragen moest ik achter het stuur kruipen van een ‘Fordson’, platte snuit, wielen van een bulldozer versnellingspook van 1 meter, dubbele koppeling, rechts stuur, en met de zwengel ingang draaien, had ge dien moniteur moeten horen, moest de colonne volgen, na dat ik een paar keer geblokkeerd was en de motor moest in gang draaien mocht ik niet meer rijden, hij zou me een goed rapport geven, maar toen hij hoorde dat ik geen scholingskaart had en voor de eerste keer achter een stuur zat, kreeg dien sukkelaar alle kleuren van de regenboog.

Na het eerste examen hadden we met een paar gebuisden een intensieve opleiding en veertien dagen later kon ik naar mijn eenheid met een chauffeurs brevet op zak. De tocht ging naar Verviers bij het 14e linie, maar kwam daar in bijna verlaten kazerne aan, ze waren op maneuvers, en ondertussen mocht ik mij bezig houden met boeken lezen.
Bij hun thuiskomst was ik wel bij de chauffeurs maar had geen voertuig, het was van hier dat we in onderhoud gingen naar het mobilisatie depot van Borsbeek, de zogezegde voertuigen klaar voor de oorlog stonden de helft zonder benzine, ze moesten overgebracht worden naar Neerhespen, er waren twee types van FN , met brede bumper en smalle, deze laatsten hadden de gaspedaal in het midden, gevaarlijk!!!!
Ongeveer de helft van de camions raakten op eigen kracht ter bestemming, zo passeerden enkele weken tot onze verhuis naar Luik. Hier kreeg ik een Fort-jeep van het Amerikaans leger en gingen we op kamp naar Beverlo.
Het vaakst werd er gebold voor de TS en hadden we met hen een goede band. Ook van hier uit gingen we naar Vogelsang per trein tot Gemünd. Met de ontbinding van het bataljon verhuisden we naar Siegen.
Tot hier mijn verhaal gedurende 18 maanden, met tranen in de ogen heb ik afscheid genomen van mijn kameraden.
’t Was ne schone tijd!!!

Hier enkel brieven die ik na veel zoek heb teruggevonden Ze zijn allen geschreven  vanuit Turnhout de kazerne waar men "Leeuwen temde"

Turnhout 4-6-1953

Beste ouders broer zuster en meter,

Nu dat ik juist vijf minuten tijd heb ga ik U gauw een briefje schrijven.

Vooreerst moet ik zeggen dat we zeer weinig vrije tijd hebben, vanaf we onze uitrusting gekregen hebben, gisteren na de middag zijn we onze uitrusting gaan halen waarna we den helen namiddag dril gedaan hebben, onzen avond die was gevuld met ons geweer te kuisen dat heel vol zat, was gestreken, daar was nogal wat werk aan zulle voorts moesten we ook alles gereed doen voor de mars van ’s anderendaags. Deze morgen rond 8 uur waren we reeds op weg met onze rugzak, bajonet aan de zijde en ’t geweer op de schouder.

Zo hebben we dan moeten ongeveer 3 km gaan , dan moesten we optoer dril doen, mars, lessen en turnen, tegen 12 uur waren we dan weer en of we moe waren dat moet ge niet vragen

Nu moeten we seffens weer weg, alles weer opnieuw herbeginnen. Onze overste hier zijn zeer streng  het eten is uitstekkend, het enigste wat mij hier ambeteerd dat is mijne tand die ziek is,’s nachts soms ook voelen

Voorts is alles ok

Allen nog ne warmen pol en tot ziens

Get. Wellemans

NB. Naar mijn krabbel moet ge niet veel zien zene want ‘k zit hier aan mijn bed en ze komen nog altijd ambeteren de mannen van karwei zijn aan ‘t kuisen

Waarschijnlijk enkele dagen later het volgende epistel met de belevenissen van toen.

Beste ouders zuster broer en meter,

’t Is nu woensdag avond en eindelijk is het er toch van gekomen om een briefje te schrijven.

Ja we hebben onze pere zien vliegen zunne zondagavond om 12.30 uur in ons bed om 5 uur opstaan dan vertrokken we naar Tielen  de hele dag zware oefeningen gehad en ’s avonds nachtoefening het geen duurde tot 12.00 uur om 1 uur hadden we ons eerste plaatsje gevonden op de koer( op de stenen zulle)we hadden één deken ons tentzeil ons kapot en onze rugzak om ons bed te instaleren zo goed het ging  het slapen nogal tamelijk goed ’s morgens om 05.00 uur deboe onze spullen inpakken en dan konden we onze plan trekken we moesten gewassen en geschoren zijn en we hadden geen water, dan zijn we naar een weide gaan zoeken buiten het kamp waar er water was dan hebben we ons gewassen en scheren na te hebben gegeten en ons geweer gekuist te hebben mochten we van 7 uur een marske van9 km afleggen naar het ander oefenplein. Ernaar hebben we dan nog een hele dag geoefend en dan in de kazerne gekomen mochten we de pokken gaan halen (prikske) dan na te hebben gegeten de hele avond tot 11.30 in de patattenkelder. We hadden ons voorgenomen om 4.30 uur op te staan om ons geweer en schoenen te kuisen, maar toen de eerste wakker werd was het reeds 05.30 uur dan moesten we zien dat alles tegen de vlaggengroet in orde was of we ons moesten haasten dat moet ge niet vragen

Zeg ze zijn ons hier om …. van ’t schilderen en alles in orde zetten zondag mag het bezoek in onze kompagnie  en in de kamer komen bezichtigen ze hebben hier nogal wat gedaan heel de muren afgewassen en daarna met waterverf bespoten Het bezoek mag ook in de keuken, in de eetzaal, en de stortbaden en in de cinema en de kantine 

’t Is ook Vlaamse kermis juist buiten de kazerne en iedereen die het vraagt krijgt nachtvergunning

Nu ga ik mijn briefje eindigen want ‘k moet nu gaan vaste karwei doen. Allen nog een warme handruk en tot ziens

Get. Wellemans

Siegen

In September 1954 waren er de grote manoeuvers 'Monte Carlo'
Zo lees ik;

17 Sept. Camoufleren van de auto’s

18 Sept. Vertrek op manoeuvres tot 1 u laden en om 17.15 vertrokken.

19 Sept.

om 13 u toegekomen in Bielefeld en vandaar langs de baan over Halle naar Wichelingshoven .
Om 6 uur weer naar Bielefeld.
Om 11 uur de eerste maal eten gekregen!
Om 12 uur, mis op de motorkap van een jeep op het binnenhof van een hoeve..

20 Sept.

Wij blijven met de staf Cie op de witte hoeve.
De fus hebben zich ingegraven.
Vraag aan de kapitein of ik, na 2 dagen zonder slaap mag gaan een dutje doen in de schuur. Val in diepe slaap en niemand die mij vond, lag boven in de schuur op de hooizolder. Heb niets van het schieten gehoord, worden omsingeld door de Engelsen, er worden twee tanks opgeblazen en de bemanning kan bij ons komen karweitjes doen. Toen ik eindelijk wakker werd stond iedereen in paniek, waar zit diene chauffeur van de camion toch !!!
Ne ganse dag gevechten, om 22 uur trekken we ons terug  met de Engelse tanks ons op de hielen. Gelukkig zijn er juist geen scheidsrechters, we werden van alle kanten beschoten.

23 Sept.

Om 3 uur ergens toegekomen, 17 km achteruitgetrokken, ganse dag tankaanvallen.

24 Sept.

Ganse dag hevige gevechten tankaanvallen, worden altijd afgeslagen. Op 200m van ons een tank afgeschoten en een ganse colonne Hollanders gepakt.

25 en 26 Sept.

Om 8 uur  9 km terug getrokken om 21 uur teruggetrokken tot Ostingshausen ( 94 km) in pikdonker eerst zonder licht, men ziet wel niet veel hoor!!!
Heb iets aangereden waarvan ik alleen maar de laatste dag geweten heb wat ik geraakt heb.
Ganse nacht gebold tot 6.30.

27 Sept.

Van in de vroege morgen reeds Engelse aanvallen, in de namiddag werden de laatste artillerieschoten gelost, EINDE MANOEUVERS!!!!!!!!

28 Sept.

Geslapen tot 7.30, eten om 8 uur, ganse dag wat spullen bijeengepakt. en ons klaarmaken voor het vertrek.

29 Sept.

Om 5 uur opstaan en vertrek van Ostingshausen naar Siegen.

P.S. Wat ik dien nacht geraakt had?
Wel;
Op ons kamer lag er de motocyclist, Charel Van Meensel uit Herenthals
Hij moesten de colonne in de juiste baan houden en op, de splitsingen stonden ze met een barricade.
En hier zijn verhaal;
Op de manoeuvres, kwam daar ne zot recht op mij afgereden , ik spring de gracht in hij pakt mijn plak mee en dienen over de gracht een stuk van een haag mee en weg. was hij. Awel joeng, diene zot da wazze kik.

Jeroom Wellemans

Afscheid van onze gemüdliche familie

Na een laatste defilé in de straten van Luik was het gedaan met het 14e Linie. Dit was een samenraapsel van verschillende eenheden, zo ging ons hymne, een stukske van hier, een stukske van daar, het 14e linie is daar. Onze leuze was qui s’i frotte s’i pique voor hen die geen Frans verstaan, geen kat om zonder handschoenen aan te pakken.

Donderdag 20 Mei was het zover!!
Uitrusting binnenbrengen, en een weekend in verlof.
De helft van het bataljon vertrekt naar verschillende garnizoenen in Duitsland, de anderen blijven in Belgie.

Dinsdag vertrek om 3 uur naar Siegen waar we rond 22 uur aankomen, om 24.00 uur in bed.
Eerste indruk, ja…, zo’n kamer met 8 man is wel tof, ’s anderendaags een eerste verassing, werd aangesproken met mijn voornaam, het was een dorpsgenoot die op 14 jarige ouderdom naar de Limburgse mijnen getrokken was. Een andere zei, hé bleuken ?... hoeveel maanden nog, toen ik hem antwoordde "nog zes" droop hij stilzwijgend af.

Het systeem om elke nieuwkomer te doen betalen voor de radio op de kamer was wel goed.

Ons eerste werk was; op rapport bij de dokter, met inspectie grendel !!!

Na goedkeuring voor de dienst, afhalen van uitrusting en voorstelling aan de Cie commandant van de staf  bij  Cdt. De Mol en dan naar de MTO waar  de papieren van een jeep in mijn handen gestopt werden met de woorden , “volgende week scholing”.

En wat voor een!!!
Met Cpt Toissoul naar Trubach, met steile hellingen en op modderwegen met diepe wielsporen. Dat Trubach zullen we nog dikwijs zien bij dag en bij nacht.

Had ik in mijn opleiding mijn sportbrevet gehaald, een bataljonsmars van 35 km was voor ons chauffeurs en de speciale diensten met ongetrainde spieren toch wat veel.
Ondertussen had ik nog een vrachtwagen 3 ton gekregen. Mijne F6".  Ik moest bollen met het voertuig dat ze nodig hadden.

Ik werd gekozen om deel uit te maken van een groepje voor de kader oefening.
Om 8 uur vertrekken we in voorwacht om een kamp op te slaan bij een boerderij, in de omgeving van Bremke,  waar het ligt weet ik niet meer maar er was een historisch stadje in de buurt.

Cdt Blomme en Cdt De Bakker zouden hun examen doen voor majoor. Ik ben de chauffeur en ordonnans van Cdt Blomme, ga met hem op verkenning in de omgeving , met de stafkaart in de handen zoeken we alle mogelijke hindernissen voor de "vijand"
De rest van de dagen breng ik door bij de boer, die had o zo’n mooie dochter maar ik was veel te schuw om een woordje tegen haar te zeggen , heb in mijn dagboek geschreven".
We zitten hier zeer goed en zou hier willen blijven.

De dag van de waarheid was aangebroken en een zenuwachtiger mens als mijn kapitein heb ik nog nooit gezien, ik moest zijn schoenen dichtknopen zijn beenbeschermers aandoen en zijn mooi geblancoteerde centuron met koppelriemen goedleggen.

Tijdens het examen bleef ik op enkele meters afstand alles volgen, met een verrekijker in de handen moest hij van op een hoogte uitleggen hoe hij met zijn bataljon de aanvallen van de vijand zou afslagen. De examinatoren waren niemand minder dan brigade generaals Piron en Tromme, hun zenuwachtigheid was wel niet nodig want ze waren beiden geslaagd.

Met "spijt " hebben we afscheid genomen van onze gemüdliche familie.