Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Lavendel is efficiënter bij de behandeling van angsten dan medicijnen. Onderzoekers hebben ontdekt dat patiënten die het lavendelpreparaat silexan slikten minder klachten over hun angsten hadden dan patiënten die ofwel een placebo ofwel een echt antidepressivum hadden genomen.
Wetenschappers van de universiteit van Wenen onderzochten tien weken lang meer dan vijfhonderd mensen bij wie een angststoornis was vastgesteld.
Angstscore daalt In de groep die lavendel had gekregen, daalde de 'angstscore' met 14,1 punten. Bij zij die het antidepressivum paroxetine (bij ons op de markt onder de merknaam Seroxat, nvdr.) hadden genomen, daalde die met slechts 11,3 punten en de groep die een placebo had gekregen rapporteerde een daling van de angstscore met 9,5 punten.
Aangenomen wordt dat lavendel, net als Seroxat, op gunstige wijze inwerkt op de chemische stoffen in de hersenen die voor angststoornissen zorgen. Zij die het lavendelpreparaat hadden genomen hadden echter minder last van neveneffecten.
We hebben allemaal pijn. En we hebben allemaal verdriet. Het is niet anders.
Het hoort bij het leven. Op een dag kom je erachter dat weglachen niet meer helpt. Of hard werken. Of verdoven. Allemaal vormen van ontkenning. Manieren die je jezelf hebt aangeleerd om verder te kunnen met je leven. Meestal na een ontregeling. Tegenslag. Er gaat iets niet goed. Je krijgt niet wat je hoopt, waar je op rekent dat gaat niet door. Vroeger thuis, of op school. Nu in je relatie, of op je werk. Iets met kinderen en familie. Er gebeurt iets onverwachts met een grote impact. Niet fit, geen werk, of je relatie gaat over. Ziekte of dood, misschien heel dichtbij. Het ontregelt jou, het ontregelt je leven.
Wat het ook is, de vraag is: hoe ga ik ermee om? Vaak is je reactie: doorgaan. Een kwestie van overleven. Je neemt je niet de tijd om wat er gebeurd is te verstouwen en te verteren. Geen tijd voor verdriet. Je wilt ervan weg, je wilt verder. Begrijpelijk, maar niet handig. Want je verdriet slaat zich op, in jou. Zonder dat je het in de gaten hebt zitten die tranen daar ergens. En ben je – helemaal onbewust – bezig om ze daar te houden. Je wilt er niet meer aan denken, dat stuwmeer vol tranen. Maar ondertussen bepaalt het je wel – meer dan je in de gaten hebt.
Zo is veel onderhuidse spanning te verklaren. Je wordt er moe en boos van om die tranen tegen te houden. Je kunt er zelfs ziek van worden. Je gedrag kan je er een aanwijzing voor geven. Je bent luidruchtig of weglachend, klagend of afgesloten – allemaal vormen van tegenhouden. Als je dat gedrag kunt herkennen kun je ook een begin maken met verwerken. Erkennen wat er aan de hand is. De werkelijkheid onder ogen zien: ‘Dit is mijn leven. En het gaat niet zoals ik hoopte. Het valt me zo tegen.’ En dat omarmen: ‘Maar het is wel míjn leven. En er is er maar één die er wat van kan maken. En dat ben ik.’ De doorgang naar een gelukkiger leven. Waar altijd wat te beleven is, waarin het meezit en tegenzit. Waarin je kunt lachen en huilen. En je tranen mogen stromen. Omdat ze nu eenmaal bij het leven horen.
Durven voelen. Ik vind het doodeng. Maar er is een beloning. Wat ik merk is dat tranen van geluk makkelijker komen als mijn tranen van verdriet er mogen zijn. Dan raak ik ontroerd, als ik voel wat iemand voor mij betekent. Of ik schiet vol, als iets me echt raakt. Dat kan bijna pijn doen – in mijn hart. Daar maak ik me maar geen zorgen over. Mijn hart zal er wel aan moeten wennen dat het iets voelt. Mag voelen. Van mij. Als ik mijn tranen niet meer probeer tegen te houden. Misschien is het wel de redding van mijn hart. En uiteindelijk de redding van mijzelf. Door mijzelf. Als ik durf te voelen.
Een vrouw vroeg vertel ons over kinderen en de profeet zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochters van het leven zelf, geboren uit haar eigen verlangen. Je bent niet de maker, je bent de drager. Ze zijn bij jou, maar niet van jou.
Je mag hen je liefde geven, maar je gedachten niet. Want gedachten zijn van henzelf. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Neem hen als voorbeeld, en kneed hen niet naar jouw vorm.
Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren. Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter spant de boog tot het uiterste, en zijn pijlen snellen naar het doel op het pad van de oneindigheid. Verheug je als de boogschutter je spant. Want zoals hij de de pijl die hij doet vliegen liefheeft, houdt hij van de boog die hij vasthoudt.
Toen jij op Aarde kwam werd er met jou een heel nieuw Universum geboren, wat een prachtig en wonderlijk geschenk. Een Universum met jou als middelpunt jij en jij alleen mag daarvan de grenzen verkennen. Niet alleen verkennen maar ook aangeven, want jouw Universum denkt en werkt met je mee.
Jij vult het in met jouw gedachten jijzelf creëert jouw wereld jouw blik en overtuiging zijn van groot belang waar jij jouw aandacht aan geeft dat groeit.
Zo ga jij mee op de stroom van het leven de stroom van het leven is verbonden met jouw Hart, jouw innerlijk weten jouw persoonlijkheden, jouw natuur.
Her-inneringen liggen opgeslagen diep in jou, jij bent stil en luistert jij luistert naar jouw natuur, jij wil wezen, jij wil ZIJN. Jij wilt degene worden die je altijd al was maar zoek is geraakt, op een dwaalspoor gezet door werelden die je niet bent. Jouw menszijn is hierdoor verstrikt geraakt maar jouw bewustzijn heeft de weg terug gevonden. Met hulp van jouw Universum om weer bij jouw natuur te komen.
De eigen natuur, zoals een mens bedoel is. Dit voelt prettig, vredig en enorm vertrouwd. Dit is echt Thuiskomen in jezelf, want alles mag er zijn in jouw Universum.
Er is plaats voor alle gedachten, gevoelens en elke emotie gevoelens en emotie wil je niet projecteren. Het zijn delen van jou, ze horen bij jou. Ze zorgen voor weerstand en verzet in bepaalde situaties, situaties met negativiteit, angst en duisternis.
Maar samen met jouw Universum redt je het zet het om in Liefde, Positiviteit en Licht. Dit betekend voor jou ten volle leven Leven in al z'n facetten, in Harmonie met jouw Universum, dat wonderlijke Universum dat samen met en in jou is geboren!!!
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
