Als het even meezit ­
nou: als het heel erg meezit ­
valt er in de nacht van 12 op 13 augustus
een pracht van een vallendesterrenregen te bewonderen:
 de Perseïden, die ieder jaar rond deze tijd de aarde aandoen.
Overigens is 'regen' een wat al te overdreven woord voor misschien zo'n twee 'sterren'
die per minuut naar beneden komen.
Echte sterren zijn het natuurlijk niet;
de meteorieten zijn brokstukjes van de komeet Swift-Tuttle,
die iedere 135 jaar de binnenste regionen van
het zonnestelsel aandoet ­ voor het laatst in 1992.
Kometen bestaan uit ijs en stof;
 als ze in de buurt van de zon komen, smelt een deel van het ijs en komt er stof vrij, dat in een langgerekte wolk blijft hangen. Als de aarde door die stofwolk trekt, verbranden stofdeeltjes in de atmosfeer, een lichtend spoor achter zich aan trekkend.
De aarde is al bezig aan deze doortocht;
de nacht van de twaalfde is het hoogtepunt.
Gelijk al bij het vallen van de avond zijn er vanuit het noordoosten hopelijk 'earthgrazers' te zien,
meteorieten die vanaf de horizon overtrekken ­ heel spectaculair. Tegen het ochtendgloren is de bui op zijn hevigst.
De liefhebber boft:
het is rond die tijd van de maand nieuwe maan.
Over de bewolking kunnen we nog niets zeggen