In het grote bos was het een drukte van belang.
Alle dieren in het bos hadden zich verzameld onder de tak van de hoge boom waar de oude raaf zou spreken.
De oude raaf keek er heel serieus bij en zei: “Dieren, ik moet jullie wat vertellen.” “Het bos zal op 21 december 2012 om 21.12 uur overvallen worden
door een grote gebeurtenis.”
“Niets zal meer het zelfde zijn.”

Grote paniek brak uit.
Alle beesten riepen door elkaar.
“Wat moeten we doen?” “Waar is het wel veilig?”
Het was nog maar een paar dagen en dan was het 21 december.
De oude raaf bleef rustig en zei plechtig: “We zullen de dag er voor het bos verlaten en trekken tijdelijk de bergen in.”

Iedereen was bang, echt doodsbang. Een grote gebeurtenis. Niets zal meer hetzelfde zijn. Dat klonk wel heel dreigend. Zal het bos nog wel bestaan na die grote gebeurtenis? Zoveel vragen.

Iedereen was in paniek, iedereen behalve de raaf en het hertje.

Het werd 20 december en de raaf vloog voor de dieren uit de bergen in.
Iedereen ging mee, iedereen behalve het hertje.
De raaf vroeg aan het hertje: “Waarom ga jij niet mee?” “Het is voor je eigen veiligheid.” Het hertje zei: “Ik ben niet bang.”
“Ik ben juist heel benieuwd wat er gaat gebeuren.”
De raaf bleef aandringen, maar het hertje bleef rustig liggen.

Helemaal alleen in het grote bos lag het hertje naar de hemel te kijken.
Het was donker geworden en het werd heel donker. Geen sterren te zien.
Geen maan te zien. Alleen maar donkere wolken.

De volgende dag werd het hertje wakker onder een wolkenloze hemel.
Het was vreemd. Geen enkel geluid was er te horen.
Geen vogelgekwetter, geen geschuifel van het vosje, geen gekras van de oude raaf, geen gepriegel van de mier, geen gepiep van het muisje,
geen gefladder van de vlinder, helemaal niets.
Nou ja, niets. Het was eigenlijk wel bijzonder.
Je hoorde de wind ruisen, de stammen van de bomen kraken en
de bladeren op de grond knisperen.
Er was zoveel te horen.

Het hertje ging weer liggen na zijn maagje gevuld te hebben
met gras en met blaadjes van de struiken.
Het zonnetje scheen. Het hertje genoot. En toen werd het donker.
Het hertje bleef rustig liggen en keek naar de hemel.
Er waren zoveel sterren te zien en de maan was bijna vol.
De open plek in het bos werd zo mooi in het licht gezet door de maan.
De stammen waren van zilver geworden.
De schaduwen van de takken leken wel een dans uit voeren.
Het gras was zo mooi mosgroen geworden.
De sterren fonkelden. Wat een prachtig schouwspel.
De hele nacht bleef het hertje kijken en genieten.
Hij vergat dat het 21.12 uur was geworden. De sterren bleven stralen.
De maan bleef de stammen zilver kleuren.
De schaduwen van de takken bleven dansen.
Het gras bleef zo mooi mosgroen.

Het hertje was zielsgelukkig.

En toen werd het licht.
Het hertje hoorde gekwetter, geschuifel, gekras, gefladder, gepriegel en gepiep. De dieren kwamen terug. De raaf voorop. De dieren zagen dat er niets gebeurd was.
Het bos was er nog en het hertje lag nog steeds op de zelfde plek.
De raaf nam het woord en zei: “Misschien heb ik me vergist.”
“Alles is het zelfde gebleven.”

Alles was hetzelfde gebleven. Alles, behalve het hertje.
Het hertje was voorgoed veranderd.

Het hertje straalde gewoon.

Wenst jullie een prettige vrijdag toe,

28-12-2012 om 09:03 geschreven door rud