LOSLATEN

Een tijdje geleden werd ik opgebeld door een oude vriendin die me vertelde dat haar lievelings-tante gestorven was
 en me vroeg of wij met de meditatiegroep misschien
 een ogenblik van stilte aan haar zouden willen wijden.
Ik zei: "Nee, laten we dat niet doen,
de dood is niets bijzonders."
Op het moment dat je deze bladzijde leest
sterven er honderden mensen.
We treuren niet om die tante, we treuren niet om onze kinderen. In feite treuren we om onszelf.

we treuren om ons verlies: iemand met wie we een relatie hadden is niet meer aan deze kant van het net om het spel van het leven te spelen waar we zo vertrouwd mee waren geraakt. Respecteer dat verlies, en vertrouw op de gevoelens die opduiken wanneer de spiegel van jouw liefde in scherven ligt. Besef dat jij het bent waarover je rouwt en maak ruimte in je hart voor jezelf. Het is de pijn in jouw eigen hart die je voelt, niet de pijn van iemand anders.

Stephen Levine

Het is wel beetje zwart/wit hoe hij het hier uitwerkt.
Toch, is t heel vaak wel zo.
We zijn niet verdrietig om die ander,
we zijn verdrietig omdat die ander weg is.
Er valt een gat, een belangrijk stuk van je leven valt weg,
wat zoveel inhoud heeft gegeven aan jouw leven.
Daardoor val je vaak in n gat.
Wat nu, wat moet ik nu nog doen?
Maar authentiek verdriet om die ander is er heel weinig.
Hoeft ook niet, die ander komt precies op de juiste plek hoef jij niks meer aan te doen, dan in alle liefde loslaten, over geven.
Want ja, wat dat laatste betreft, dat schijnt wel belangrijk aspect te zijn dat als we ons hier vastklampen tijdens of na t sterven dat t extra pijnlijk en moeilijk is voor de ander die gaat.

Maar, wat hij hier zegt, het belangrijkste proces ligt in jezelf. Dat je in t reine komt met dit verlies, de pijn hierin/hiervoor toelaat, dat t mag louteren en uiteindelijk alles een nieuwe plek mag krijgen, een nieuw begin.

lieve warme groet Kagib