Over universele liefde en emotionele liefde

Bij veel mensen is liefde een emotie, net als boosheid, verdriet of vreugde. Bij een toenemend aantal mensen is liefde echter een “staat van zijn”, en dat heeft te maken met onze overgang van het egobewustzijn naar het hartsbewustzijn….Hieronder ga ik nader op deze gevoelige en wezenlijke materie in.

Als een vriend of vriendin (waarmee wij een zuivere/platonische vriendschap hebben) aan ons vertelt dat hij of zij iemand anders heel leuk vindt (of zelfs vlinders voelt), dan zijn wij meestal enorm blij voor die persoon. Wij gunnen het die ander, claimen de ander niet, en voelen ons niet bedreigd of afgewezen. Wij aanvaarden de gevoelens van de ander, gunnen de ander diens overvloed, en leven zelf in onze eigen overvloed door.

Als een geliefde van ons echter hetzelfde aan ons vertelt, gaan er bij ons meestal allerlei alarmbellen rinkelen. Onze overvloed slaat om in een tekort, wij worden bang en onzeker, en voelen ons afgewezen of onveilig. Als onze geliefde aangeeft een ander óók leuk te vinden, komt alles naar de oppervlakte wat tegengesteld is aan de liefde. Dan raken wij uit balans, zijn minder gelukkig, en de liefde is dan soms ver te zoeken. 

Van “Osho” is de volgende uitspraak:

"Only those people who are capable of being alone are capable of love, of sharing, of going into the deepest core into the other person, without possessing the other, without becoming dependent on the other, without creating "the other", reducing the other into a thing, and without becoming addicted to the other. They allow the other absolute freedom, because they know if the other leaves, they will be as happy as they are now. Their happiness cannot be taken by the other, because it is not given by the other."

De volgende uitspraak is eveneens van “Osho”:

“Liefde heeft niets te maken met iemand anders. Het is jouw zijnstoestand. Liefde is niet een verhouding. Een verhouding is mogelijk maar liefde is er niet toe beperkt. Het staat er boven. Het is meer dan dat. Een mens wordt volwassen zodra hij begint lief te hebben in plaats van nodig te hebben.”

De Universele liefde is een staat van zijn waarin wij werkelijk kunnen liefhebben. Wij “zijn” liefde, in plaats van dat wij de liefde soms wel “voelen” en soms ook niet. Wij gunnen de ander alle geluk en liefde, omdat wij dat onszelf ook gunnen. Wij laten de ander vrij en zijn zelf ook vrij. Wij leven zelf in overvloed, ongeacht de omstandigheden, en zijn vanuit daar in staat om de ander ook in overvloed te laten leven. 

Vervolgens staat de “Universele liefde” volkomen los van de vraag of wij vanuit onze vrije wil wel of niet voor een vaste exclusieve relatie kiezen. De uiteindelijke vorm is niet relevant, het gaat om de beweging, de energie, de mate van vrijheid, de kwaliteit van de communicatie, en de emotionele puurheid van de gemaakte keuzes.

In de Universele liefde heb ik de ander niet nodig voor mijn liefde en mijn geluk, maar juist daardoor kan ik de ander zuiver, diepgaand, puur en wezenlijk liefhebben. Als de ander niet voor mij kiest, ben ik gelukkig en liefdevol, en kiest ie wel voor mij, dan ben ook gelukkig en liefdevol. 

Daarmee klinkt de Universele misschien als een soort verheven paradijs, een onbereikbaar ideeal, omdat wij nog nu allerlei emoties hebben die voortvloeien uit, of te maken hebben met de liefde. Is de Universele liefde daarmee een utopie? Misschien….maar misschien is het ook een “state of mind” waar wij langzaam heen kunnen groeien? 

De volgende anecdote illustreert hoe eenvoudig de Universele liefde kan zijn (ook in de vaste exclusieve relatie): ….cabaretier Freek Jonge zei ooit op een dag tegen zijn vrouw: 

“Lieverd ….ik hou niet meer van jou”….” Haar liefdevolle en overvloedige reactie was: “Geeft niets schat…ik hou wel van jou!” 

Dát is de Universele liefde…..