Je gaat conflicten uit de weg en bent eigenlijk voortdurend bang dat personen om wie je geeft je af zullen wijzen en in de steek zullen laten.

Die dreiging ligt voortdurend op de loer, omdat je door het gebrek aan aandacht in je jeugd bent gaan denken dat je niet goed genoeg bent en geen liefde waard.

Je doet je daarom anders voor dan je in werkelijkheid bent zodat je toch nog een beetje aandacht krijgt.

Je lacht veel, bent de vriendelijkheid zelve en doet er van alles aan om de ander te vriend te houden.

Conflicten ga je uit de weg en als er al ruzie is ergens loop je er óf voor weg, of je gaat proberen de ruzie te sussen.

Je bent nooit te beroerd om anderen te helpen en hebt meer oog voor wat anderen nodig hebben dan wat jij zelf nodig hebt.

Je streeft eigenlijk voortdurend naar harmonie. Zolang de ander het maar naar z'n zin heeft.

De harmonie die je zoekt mis je eigenlijk in jezelf.

Je gruwt van mensen die om aandacht vragen en blijft in meer of mindere mate ontevreden.

Je hebt de ware liefde waarschijnlijk nog niet gevonden.

Wat een aardige, sympathieke man/vrouw ben je toch. Iedereen vind je aardig, maar toch..

Toch blijft je hongeren naar aandacht.

Het gevoel niet gezien of gehoord te worden blijft knagen.

Hoe kan het ook anders, je ware zelf heb je immers verstopt, die krijgt nog steeds niks.

Herkenbaar?