Marja Ruijterman schreef net:

Wat kunnen wij doen aan de ellende in de wereld vanuit onze luie stoel? Roept het schuldgevoel op als we zien dat mensen wanhopig Duitsland proberen in te komen, kinderen verdrinken, dagenlang lopen om ergens veilig aan te komen? Wat kunnen wij doen behalve geld storten op goededoelenacties waar niets aan de strijkstok blijft hangen? Wat kunnen we doen om niet mee te gaan in de depressie van de tijd? Iemand zei ooit: 'je kunt er aan onder doorgaan of je kunt een licht voor de wereld zijn'. Dat is een keuze die we kunnen maken. Huilen voor de tv prima... maar als we er zelf down van worden dan geven we de wereld meer downheid dan er al is. Er zijn lichten nodig...

hoe doen we dat in de praktijk? In het echte leven?
Om me heen zie ik mensen die met lege ogen rondlopen, die zich druk maken om van alles, die slapeloze nachten hebben en die zichzelf ouder zien worden en daaronder lijden. Daar kan ik, als ze er voor open staan iets aan doen. We kunnen stukjes schrijven die mensen inspireren, plaatjes met wijze spreuken de wereld insturen (zoals de meesten van jullie ook doen, naar de buurvrouw lachen en iets voor haar doen, we kunnen onze lach de wereld insturen zoals Tiger Singleton (google 'm maar als je wilt), we kunnen iemand troosten, we kunnen zorgen dat we zelf geïnspireerd blijven door het lezen van boeken, zien van filmpjes van Wayne Dyer, Eckhart Tolle en vele anderen en besluiten nemen.
Van onszelf houden betekent ook dat we keuzes maken waar we blij van worden, waardoor we ons bevrijd voelen, waardoor we ons leven kunnen leven zoals wij het belangrijk vinden. Niet uit egoïsme, al zal niet iedereen ons dat in dank afnemen, maar omdat het ons leven is waarmee we mogen doen wat we willen en als we ons eigen leven kunnen we ook meer voor anderen betekenen. We kunnen er voor kiezen de wereld mooier te maken. Misschien kunnen we niet dat kind redden maar wie weet wat onze acties voor gevolgen hebben. Denk aan de film Pay it Forward. Je hebt soms geen idee wat een glimlach voor gevolg heeft. Of iemand zien die door niemand gezien wordt... echt zien! Toen ooit iemand mijn schoteltje op mijn kopje koffie zette om het niet koud te laten worden in mijn eenzame tijd voelde ik me zo blij en warm worden dat ik het nooit ben vergeten en het moet zo'n 35 jaar geleden zijn.
Het kindje op het strand is dood... zijn lichaam. Hijzelf is opgevangen aan 'de andere kant'. Dat is een fijn idee. De 'wereld' weet het niet en ik hoop dat zijn vader die nog leeft het wel weet. De pijn zal er voor hem niet minder om zijn. Ik hoop dat er mensen zijn hem opvangen en troosten. Wij kunnen hem licht sturen. Laten we ons bewustzijn wat we wel kunt doen, dan blijft de energie stromen.
en daar sluit ik mij dus bij aan...laten we liefde zijn voor wie t nodig heeft