Liesbeth schreef net en dat kan ik volledig beamen

zo werkt het t beste om echt bij jezelf te komen:

Spiegels…

Ik denk dat je pas echt begint te leven als je vanuit een volledig bewustzijn naar je zelf kunt kijken. Wanneer je triggers kunt ontvangen in volledige openheid, dus volledig bewust en zonder de behoefte te ervaren je te moeten verdedigen. Zolang je de behoefte voelt jezelf te moeten verantwoorden, jezelf te moeten verdedigen, jezelf te moeten bewijzen.. kun je niet spreken van acceptatie. Je verzet je dan juist tegen het accepteren van jezelf met tal van argumenten om het zo goed te praten. Maar dat je daarmee vooral jezelf ontkent daar ben je je nog niet van bewust.

Als je stopt met je te verantwoorden, stopt met het bewijzen van jezelf, stopt met je schuldig voelen over jezelf en stopt met je minderwaardig te voelen over jezelf.. en wanneer je begint met jezelf toestaan volledig mens te mogen zijn met alles wat dat voor jouw inhoud en in alles wie je bent. Als je accepteert dat je gevoelens hebt en emoties hebt en deze ook accepteert als waardevol.. en je jezelf toestaat deze ook volledig toe te laten.. dan ben je op het allermooiste punt van je leven aangekomen denk ik.

Ik denk dat echte liefde voor jezelf begint met het erkennen van jezelf, dus ook het erkennen van je pijn, verdriet en frustraties zonder de behoefte te voelen hiervoor weg te lopen, het te negeren en zonder de behoefte te voelen dit op iemand anders af te reageren vanuit het gevoel van onmacht. Op het moment dat je jezelf onvoorwaardelijk accepteert én respecteert met alles wie je bent, ook de minder fijne dingen die je graag anders zou willen zien, je ook de spiegels kunt waarderen voor wat ze je te bieden hebben. En wanneer je deze niet meer gaat zien als negatieve kritiek (gedachte; Oh het is wéér niet goed..) maar gaat zien als positieve aanreikingen/feedback (Oh ja, zo kan ik het ook zien..)kan bewustwording plaats vinden. Wanneer je jezelf de tijd gunt om ernaar te kijken wát je zo triggert en waaróm het je zo triggert ipv meteen in de tegenaanval te gaan leer je jezelf begrijpen.

Wanneer je stopt met jezelf te verzetten ontstaat er ruimte, ruimte om tot jezelf te komen, ruimte om oprecht en met alle aandacht te luisteren en ruimte om te ervaren. Wanneer je stopt met je te verzetten komt je innerlijke strijd tot rust. En wanneer je innerlijke strijd tot rust komt ga je beseffen dat het helemaal niet ging en nooit ging om de ander. Ga je beseffen dat je de ander helemaal niets hoeft te bewijzen en dat je je niet hoeft te verantwoorden of verdedigen, tegen helemaal niemand eigenlijk. Alle verzet die je leverde, leverde je tegen jezelf. Alle strijd die je leverde leverde je tegen jezelf. Er is niemand ongelukkiger dan jij op het moment dat je jezelf niet toestaat jezelf te mogen zijn. Er is niemand verdrietiger dan jij wanneer je je afsnijd van je gevoelens en emoties. Er is niemand die je meer onderdrukt dan jezelf als je je harder voor doet dan je bent. Niemand is gevoel- en emotieloos, helemaal niemand.

Gevoelens en emoties zijn de rijkdommen van het hart, het is de manier waarop het hart zich uit en zich laat zien. Het is de manier waarop het spreekt zonder woorden. Het is de taal die je enkel kunt voelen en het liefst met je ogen dicht. Het is het allermooiste wat er is, het is de grootste gave die je hebt gekregen als mens. Eer deze gave en toon deze gave ongeacht wat de wereld om je heen je laat zien. Jij bent de meester van dat hart en van jouw leven, laat de wereld zien dat het anders kan hoe kwetsbaar het misschien ook voelt. Besef dat kwetsbaarheid kracht is en enkel Liefde zal kunnen helen. Er zijn vele die dit willen maar die niet weten hoe, laat ze zien hoe door jezelf toe te staan jezelf te zijn in puurheid en in liefde…