De vijfde stap:
Ervaar de kracht van het gebed
Gebed van de meester: 'U, die de Meester van mijn hart bent, U, die weet wat in het verborgene in mij omgaat, U, die mijn verdriet kent, de vragen van mijn hart, wees voor mij een stille, levende kracht.
U, die onze herder bent, het licht in onze nacht, U, die weet wat het leven ons doen kan, omdat U zelf de beker van het leven tot op de bodem leeggedronken hebt, wees ons nabij, hoed ons op onze weg door het leven.
U, die louter liefde bent, laat de Geest ons mogen omvormen tot liefde, leer ons kwetsbaar en aanraakbaar te zijn, leer ons luisteren in de stilte, opdat wij die stille stem gaan verstaan en ons herinneren wie wij zijn: uit God geboren, onderweg naar hem toe.'
***
De zesde stap: Christus begint door ons heen te spreken
God op aarde Hoe meer mijn ego tot rust komt en hoe meer ik van mijn woede, wrok en verdriet bevrijd raak, hoe meer mijn ego tot transparante omhulling van U, de Christus in mij, wordt.
Ik voel: hoe meer U groeit in mij, hoe meer mijn woorden aan zeggingskracht winnen. Spreek en klink door mij heen, laat Uw liefde door mij heen stralen mogen en zegenend mogen inwerken op alles wat leeft.
Maak mij zo tot Uw stem, Uw woord, Uw licht, Uw vrede. Maak mij tot Uw kanaal op aarde.'
~Hans Stolp
![](http://blogimages.seniorennet.be/karin1953/1883066-1d2d0ecdc385cb22247a29115c78657c.jpg)
'Verwerken en loslaten leidt tot lotsaanvaarding'
Ervaringen die verwerkt moeten worden.
Bijna ieder mens komt in zijn leven wel eens voor de opgave te staan om pijnlijke of verdrietige ervaringen te verwerken. Dat houdt in dat je net zo lang met bepaalde ervaringen bezig moet zijn, totdat je ze kunt aanvaarden en daarmee ook loslaten. Je zou verwerken een vorm van geestelijk verteren kunnen noemen. En pas als alle pijn en teleurstelling is verteerd, kun je loslaten. Als je bijvoorbeeld op jonge leeftijd een van je ouders verliest, is dat een ingrijpende ervaring die verwerkt moet worden. De manier waarop je die ervaring (bewust of onbewust) verwerkt, is zelfs bepalend voor de manier waarop je later in het leven komt te staan. Ook in ons latere leven doen zich allerlei ingrijpende gebeurtenissen voor die we moeten verwerken, willen we met een zekere openheid en onbevangenheid in het leven blijven staan. Een scheiding, de dood van een geliefde, een ziekte, een kind dat zijn eigen weg wil gaan en geen contact met jou als ouder meer wil hebben: het zijn allemaal ervaringen die verwerkt moeten worden. Pas als je die ervaring ook écht verteerd en verwerkt hebt, kun je deze loslaten en verder gaan met je leven. Ook als je gaat sterven en bewust naar de dood toeleeft, moet dat verwerkt worden. Maar juist dan wordt heel duidelijk of je dat in je leven al geleerd hebt: verwerken en loslaten. Er zijn mensen die de pijnlijke ervaringen van hun leven verdrongen hebben. Gewoon, omdat het hen te zwaar viel om zich die ervaringen bewust te maken en stap voor stap te doorleven. Ze hebben als het ware een muur om hun hart gebouwd, waarachter de pijn verborgen bleef. Wie dat deed, zal – zo blijkt uit de praktijk – niet zo gemakkelijk kunnen sterven: de verharding (muur) maakt het loslaten van het aardse leven zoveel moeilijker. Alleen al daarom: om straks gemakkelijk(er) te kunnen sterven, is het belangrijk de levensles van verwerken en loslaten ook écht te leren.
Vluchten en verdringen Het verwerken of verteren van je ervaringen vergt veel ziele-arbeid: je moet in stilte, zonder dat anderen het zien of beseffen, innerlijk hard werken. Je mag zelfs zeggen dat deze innerlijke, geestelijke arbeid meestal zwaarder is dan ons dagelijkse werk. Het is overigens niet alleen zwaar werk, maar ook pijnlijk en eenzaam: er zijn maar zo weinig mensen die écht beseffen waar je doorheen gaat. Daarom is het niet zo vreemd dat nogal wat mensen kiezen voor wat een gemakkelijker weg lijkt: het verdringen of wegdrukken van de ervaringen of gebeurtenissen die pijn doen. De keuze om de emoties (waarmee die pijnlijke ervaringen gepaard gingen) te verdringen, wordt meestal onbewust gemaakt, zonder erover na te denken. De keuze bijvoorbeeld om je te storten op je werk en elke vrije minuut meteen weer in te vullen. Of om te vluchten in de roes van alcohol of drugs. Anderen kiezen voor bepaalde sportactiviteiten om niet naar binnen te hoeven kijken en niet stil te hoeven staan bij de emoties die daar leven. Maar wanneer je een dergelijke keuze maakt, leef je niet echt: je bent eigenlijk voortdurend op de vlucht voor jezelf. Maar wie vlucht voor zichzelf en het contact met het eigen innerlijk verliest, verliest ook het echte contact met anderen. Als jij je eigen innerlijk afsluit, zullen anderen immers ook nooit jouw innerlijk kunnen aanspreken of bereiken.
De eerste stap: kiezen voor verwerken
Hans Stolp
![](http://blogimages.seniorennet.be/karin1953/1883066-95c681198bd16d6926d85fe62ac452e4.jpg)
|