Het is helemaal niet verkeerd om je ergens aan te hechten. Waarom zou je je niet hechten aan je geliefde? Er is toch niets verkeerds mee als kinderen zich aan hun ouders hechten en ouders aan hun kinderen? Je kunt je zelfs in vrijheid verbinden met morele waarden en daar voor staan in de wereld. Hechten hoort bij het leven.

En natuurlijk, je kunt je ook weer onthechten en we weten allemaal dat dat een heel pijnlijk proces kan zijn, bijvoorbeeld als een geliefde je ontvalt. Daarom kun je ook wel de zienswijze tegenkomen dat het maar beter is om je nooit meer ergens aan te hechten. Als je helemaal onthecht bent, weet je zeker dat je nooit meer pijn zult lijden. Althans, dat denk je dan. Maar voor die onaanraakbaarheid moet je wel een heel hoge prijs betalen: je moet je hart stilleggen. En dat heeft grote gevolgen. Want je kunt dan ook niet meer liefhebben.

Pijn is de andere kant van liefde. Er is pijn om het verlies van een geliefde, omdat die medemens, ja precies, een geliefde was. Als je van iemand houdt kun je pijn lijden als je die medemens verliest. Als je niet van iemand houdt, als er geen liefde is, zul je ook geen pijn lijden als die mens uit je leven verdwijnt.

Wil je dat je leven gedragen wordt door liefde? Wees dan bereid pijn te lijden.

Wil je een pijnloos leven, volledig onthecht? Maak dan je hart koud zodat je nooit meer het risico zult lopen om lief te hebben. Maar wie dat doet raakt daarmee ook zijn innerlijk kompas kwijt. Een leven zonder liefde is richtingloos. Je moet je dan wel overleveren aan een uiterlijke autoriteit die je vertelt wat je wel en niet doen moet. En daar zijn er heel veel van, in soorten en maten. Ze staan om je heen te trappelen van ongeduld om de leiding over je leven van je over te nemen.

Onthecht is onthecht. Je kunt niet selectief onthecht zijn, alleen maar van dit of alleen maar van dat. Het is alles of niets. 
Daarom: onthecht leven is liefdeloos leven.