Door Ellen Smits

Al enkele dagen zijn 15 prachtige, krachtige bijzondere Powervrouwen met ieder hun eigen unieke karakter, kwaliteiten, innerlijke bagage en beweegredenen om mee te doen aan deze Challenge onderweg naar 15 lieve, kleine, schuchtere Vietnamese meisjes.
Ik vind het erg bijzonder om te zien dat de gezamenlijke reis door de bergen zo mooi onze innerlijke reizen weerspiegelen. Ieder bedwingt zijn bergen op haar eigen manier. De ene doet het op een snelle, daadkrachtige manier, de ander ploetert zich een weg naar boven en voor weer een ander is het nog te vroeg om de top te bereiken maar dat komt later dan nog wel. En ook de afdaling wordt op meerder manieren gedaan, soms heel behoedzaam en voorzichtig en voor anderen is het een ontladende en bevrijdende ervaring.

Ook ik heb het voorrecht om deel uit te maken van deze bijzondere groep. Voor mij was het een heel mooie maar soms ook hele lastige reis om hier te komen maar… hey, ik ben er. En vandaag mag ik haar ontmoeten, mijn sponsormeisje Huong. Voor dit kleine meisje maar ook voor mijn eigen innerlijke meisje ben ik in dit avontuur gestapt. En ik kan je alvast vertellen; het is zo de moeite waard.

Al bij aankomst stonden de meisjes en hun ouders ons op te wachten. Natuurlijk lijken ze allemaal best wel op elkaar maar rondkijkend voelde ik meteen wie mijn meisje was. Ook met haar moeder had ik meteen bijzonder oogcontact en zo mooi dat het later dan ook zo blijkt te zijn. Na een korte presentatie over de achtergronden van de sponsormeisjes gingen we gezamenlijk een spel spelen om zo de verlegen meisjes wat meer op hun gemak te stellen. Het was echter bloedheet en alleen al naar het kijken naar het kat en muis tikspelletje liepen de druppels over mijn voorhoofd heen. Ik vond het dan ook niet erg om in een aircogekoelde ruimte 1 op 1 met mijn meisje en haar moeder te mogen zijn.

Ook Huong was in het begin best verlegen maar van het begin af aan zag ik al een nieuwsgierige, onderzoekende twinkeling in haar ogen en met behulp van een tolk konden we zo prima met elkaar communiceren. Dit maakte het allemaal wat makkelijker maar ook zonder vertaling voelde ik dat we een verbinding hadden met name ook met haar moeder. Op een gegeven moment keken haar moeder en ik elkaar aan en we werden allebei geraakt in ons moederhart. Als moeder wil je het allerbeste voor jouw kind en zij als moeder had een weg gevonden waarop ze haar kind een beter toekomstperspectief kon bieden en ik vanuit mijn moederhart had de mogelijkheid om hier een steentje aan bij te dragen. Zo intens en zo bijzonder hier ga ik nog vaak aan terugdenken.

Na het geven van de cadeautjes was het toch echt tijd geworden voor het afscheid. Huong en haar moeder gingen de bus in maar niet alvorens mij spontaan een dikke knuffel te hebben gegeven. Toen de bus wegreed kreeg ik van zowel Huong als van haar moeder nog een paar kushandjes alvorens de bus definitief uit mijn zicht verdween.

Als toetje op deze bijzondere dag bezochten we deze middag nog 2 projecten van Plan waarbij we met eigen ogen konden zien hoe goed en effectief het sponsorgeld besteed wordt. Als 1ste bezochten we een klein schooltje met spelende kinderen. Mooi om te zien hoe onderwijs hier georganiseerd is en als 2de stond een vrouwenproject op het programma. Heel praktisch leren hier vrouwen om allerlei gebruiksartikelen en speelgoed te vervaardigen onderwijl met elkaar kletsend en filosoferend over het leven maar soms ook educatief en voorlichting gevend bijvoorbeeld over Aids.

Terugkijkend was dit een enerverende maar bovenal een hele mooie en bijzondere dag.
En dit meegemaakt hebbende, wens ik dat deze 15 lieve, kleine, verlegen bijzondere Vietnamese meisjes wat handvaten, inspiratie en energie gekregen hebben van die 15 prachtige, krachtige vrouwen uit het verre Holland zodat ze zelf ook uitgroeien tot mooie, zelfstandige powervrouwen die het verschil kunnen gaan maken in het mooie noordwesten van Vietnam!

Ellen