En laat het heden het verleden vol herinneringen omhelzen,

en de toekomst vol verlangen.

Khalil Gibran

***

Eergisteren belde een man aan die zei: "Ik ben jullie buurman van de overkant en ik heb de deur achter me dicht geslagen. Ik moet snel naar mijn werk met de tram want ik kan nu niet bij mijn fietsleutel... hebben jullie alsjeblieft even wat geld voor me. Morgen krijg je het terug want vanavond is mijn vrouw er weer en kan ze me binnen laten. Dan krijg je een lekkere taart. Zie ik sta helemaal te trillen omdat ik het eng vind te vragen." Nu zag ik dat de man heel mager was en weinig tanden in zijn mond en ik voelde al... dit klopt niet. Mijn geliefde en ik gaven toch een tientje want om nou iedereen te wantrouwen. Toen de deur dichtging keken we elkaar aan en zeiden tegelijkertijd: "Die zien we nooit meer terug." Het was al de derde keer dat me zoiets overkomt dus ik blijf naief en mijn geliefde niet niet naief is trapte er ook in.

Gisteren werd mijn verstandskies getrokken en ik kreeg de rekening meteen mee. Wat stond er? Moeizaam trekken kies met mucoperiostale opklap: € 63,-. De kies was er uit voor ik het wist en ik vroeg nog: "Is het nu al klaar?". Ik ga 'm wel even bellen. Een aantal jaren geleden schreef ik een stukje over vertrouwen. Heb het even opgezocht:

“Je kunt niemand meer vertrouwen.” hoor ik mensen verzuchten en ik weet uit ervaring dat je b.v. zelfs gerenommeerde banken niet meer kunt vertrouwen. Ons vertrouwen wordt geschaad door politici, bedrijven en organisaties en soms ook door vrienden of familieleden en nog erger: door onszelf.

Velen zijn van God los en hebben geen vertrouwen meer in de kerken. Nou dat is ook moeilijk als je bv leest wat er binnen de Katholieke kerk allemaal gebeurd is. Moet je daar je geloof op bouwen?

Geen mooi begin van een blog over vertrouwen… Je zou bijna de plomp induiken van ellende als je deze woorden leest. Nou dat doe ik niet meer… die tijd is geweest er is namelijk iets anders voor teruggekomen. Als ik de mensen om me heen als potentiële boef zie, dan raak ik zeer gefrustreerd, angstig en als ik mezelf ook nog es zo zie dan kan ik meteen aan de prozac.

We moeten de realiteit echter wel onder ogen durven zien. De realiteit is dat ons ego niet te vertrouwen is… de ziel gelukkig wel. We hebben geen ziel, we zijn zielen. Eeuwige zielen zelfs.
De kerk is niet altijd te vertrouwen maar God wel… en daar kunnen we een eigen relatie mee opbouwen en hebben daar de kerk niet per sé voor nodig. De goede kerken daar gelaten natuurlijk.
Ik heb ontdekt dat God en de gidsen er altijd voor me zijn… daar kan ik blind op vertrouwen en dat doe ik al jaren. Wil niet zeggen dat me niets meer overkomt… wel dat ik er totaal anders mee omga.
Ik weet dat we onsterfelijke zielen zijn en ik reageer niet meer op ego’s en als ik zelf in mijn ego schiet heb ik het snel door en adem ik de overlevingsstrategie uit. Dan is het echte contact hersteld en kunnen we verder praten.

De malafide banken bestaan ook uit mensen die af en toe flink de weg kwijt zijn. Soms wedden we op het verkeerde paard: Bonussen zijn natuurlijk heerlijk om te krijgen, maar als je er je ziel voor verkoopt ben je die tijdelijk kwijt. Helemaal kan nooit… We zijn en blijven zielen en we wachten tot we onszelf weer terugvinden, al duurt dat nog zo lang. Dat vertrouwen heb ik. Het geldt ook voor de moordenaars en de Hitlers van deze wereld. Wat is tijd op de eeuwigheid?

Hoe kom ik aan dat vertrouwen? Doordat ik jaren geleden door het licht ben aangeraakt. Twee keer en ik ervaarde mezelf als Liefde. Angst, woede en eenzaamheid verdwenen als sneeuw voor de zon. Er was Liefde en die liefde is miljoenen malen groter dan verliefd zijn of liefde voor je partner of kind of ouders. Het is groter dan groots en neemt ons allemaal mee. Niemand uitgezonderd. We zijn allemaal deel van dat licht en het was duidelijk dat ik dat was vergeten. Nu weet ik het weer. Ik zag iedereen en mezelf in dat licht.

Nu ervaar ik het niet altijd meer… de wereld is weer wat “gewoner” maar ik weet dat het zo is en dat scheelt een hele hoop. Dus als ik iets ingewikkelds moet doen of er gebeurt plotseling iets of zomaar gewoon op een doordeweekse dag en ik ben het me bewust: Dan voel ik het weer door me heen stromen en weet ik: ik hoef het niet te doen… de gidsen en God doen het door me heen. Ik ben een instrument. Klinkt dat arrogant? Ach, het geldt voor ons allemaal… we zijn allemaal kinderen van God.

 weer van de pennevruchten van Marja Ruijterman

en ja>>>

Verre van arrogant zelfs, zo is het hier ook vergaan en we zullen altijd in dat licht blijven staan...dankbaar als ik Ben!