‘Een terrorist is geen Moslim. Een terrorist heeft zijn geloof verloren’.
– Paus Franciscus in Kamp Moria

‘Gaat Griekenland een groot detentiecentrum worden Yasmin’, vraagt een van onze lieve Griekse vrienden met pijn in zijn ogen.

‘Ik zou willen dat JIJ met alle inzichten die je verzameld hebt de EU een brief gaat schrijven!’

Ik kijk hem aan: ‘Ik ben geen activist, maar een vredesstichter.

Maar ik kan niet langer doen alsof het niet bestaat…’

Er zijn plaatsen zoals Kara Tepe waar alles keurig geregeld is. Er zitten meer hulpverleners dan vluchtelingen. Ik zou 90 procent naar huis sturen en ik zou de vluchteling zelf aan het werk zetten. Krijgen ze weer het gevoel dat ze mens zijn…

Als tegenpool zijn er overal plaatsen zoals Moria-Camp. Moria staat symbool voor de schaamte van Europa.

Ook al is het ons niet gelukt om via de voordeur binnen te komen omdat we niet tot een organisatie wensen te behoren, we hebben veel gezien via een achterdeur. We hebben mensen ontmoet uit meer dan twintig landen. Apathische mensen – verdrietige mensen – vrolijke mensen en vooral moedige mensen. Vraag mij niet om medelijden. Dat is mensonwaardig en dat heb ik niet (meer). Ik vertel hen ronduit dat de situatie in Europa alles behalve rooskleurig is en als zij hier niet in vrede met elkaar kunnen leven, ze beter terug kunnen gaan naar de oorlog in hun eigen land. Ze zijn verbaasd en blij met mijn directheid.

Natuurlijk begrijp ik best dat er geen pasklare oplossing is in deze. Maar mensen achter huizenhoog prikkeldraad plaatsen – kortom in een vreselijke gevangenis – waar zelfs de hulpverleners zich massaal terugtrekken, is een aanfluiting voor ons MENS-zijn en voedt onnodig de frustratie.

We kunnen onze angst niet blijven afkopen met bakken geld, waarvan  slechts een klein gedeelte bij de vluchteling terecht komt. As always!

Er is honger – regelmatig geen water – mensen slapen in deze bloedhitte in tenten op de grond en het sanitair is een aanfluiting. En er wordt gevochten om eten – dagelijks. Een tijd geleden hebben de Afghanen de tent van de Pakistanen in brand gestoken. 70 gewonden…

De vluchtweg was voor sommigen een hel, voor anderen een groot avontuur. De droom van een leven zonder oorlog, van het recht om te spreken, hield hen levendig. Die droom ligt in duigen. Behalve de Syriërs en de mensen van Eritrea krijgen weinigen de mogelijkheid om zelfs de eilanden te verlaten. Je moet een plaats als Moria ZIEN om het te kunnen geloven!

Door mensen daadwerkelijk te ONT-moeten zijn ZIJ voor mij geen beelden meer maar levende zielen. Ik heb  een ieder die ik in de ogen keek in mijn hart gesloten. We hebben onze Pakistaanse held Sham zelfs geadopteerd. Hij zegende mij en vroeg mij om hem zegenen toen we Lesbos verlieten. ‘Waarom Yasmin moest ik zo lang wachten om JOU te ontmoeten? Ik heb zoveel liefdevolle mensen ontmoet, maar dit gevoel van opgetild worden en het leven weer onder ogen te durven zien, dat ervaar ik sinds ik jullie ontmoette. Zo anders…’

Te ZIJN met de mensen hier heeft mijn leven enorm verrijkt. Was mijn hart reeds open, het is alleen maar verder open gegaan. Ik ben er niet voor hen. Ik ben hier op de eerste plaats voor mezelf. En als God het wil – Inshallah – dan ga ik terug. Door de voordeur – Moria Kamp in. Mensen leren met elkaar in Vrede te leven.

Onbekend maakt onbemind. Sham vertelt: Ik ben opgevoed met haat naar Israëliërs. Hier ontdek ik dat Israëliërs ook mensen zijn.

Een terrorist heeft zichZelf verloren – heeft nooit zijn innerlijke Bron gevonden die ik Liefde noem…