Haar zoon werd boos en sloeg de gangspiegel stuk.

Een goede ouder zijn is niet altijd eenvoudig. Kinderen zien volwassenen vaak als mensen die precies weten hoe ze in iedere situatie moeten handelen. Zonder woede, angst of teleurstelling te voelen. Maar ouders zelf weten wel beter – ze zijn immers maar gewoon mensen – en voelen zich vaak behoorlijk machteloos.

Soms kost het heel wat moeite je gevoelens als ouders te overwinnen. Alleenstaande moeder Kathleen Fleming kan hier over meepraten.

Toen haar zoon op een dag de deur van de badkamer zo hard dichtgooide en een spiegel in duizend stukken viel, wilde Kathleen alleen maar huilen en schreeuwen. Maar nadat ze even diep had ademgehaald, besefte ze dat ze iets heel belangrijks had om met anderen te delen.

Zo zag mijn gang er afgelopen woensdag uit.

Gebroken. Chaos. Scherven.

Dit was mijn gang.

En mijn zoon heeft dit gedaan.

Soms, vaak, echt, breken dingen – en je ademt stokt … onmiddellijk.

Ik kon het nauwelijks geloven dat het waar was, toen mijn zoon de badkamer binnenstormde, gefrustreerd, boos en moe door een voor hem hele belangrijke reden. En toen hij besloot om de deur van de badkamer dicht te slaan, viel de zware spiegel aan de gangzijde uit de deurbeugel, op de grond – een miljoen gebroken stukjes bleven ervan over en weerspiegelden de middagzon.

Ik zei helemaal niets. Ik bekeek de schade en haalde eens heel diep adem. Sloot de hond op in een kamer, en zette de kat in de kelder zodat ze zich niet zouden bezeren.

Ik liep de tuin in en voelde hete tranen over mijn wangen stromen. Het is verbazingwekkend hoe eenzaam je als een alleenstaande ouder kunt voelen in dit soort situaties. Ik realiseerde me hoe bang en teleurgesteld ik me voelde. Is dit echt gebeurd? Ja. Echt waar.

Ik zat me af te vragen hoe mijn zoon’s karakter zich zo had ontwikkeld, en ik hoorde zijn gehuil in de badkamer op de eerste verdieping.

Hij was ook gekwetst. Dit was niet wat hij had verwacht, hij ook niet. Hallo WOEDE – ik herinner me niet dat ik je had uitgenodigd in mijn huis.

Eng.

Doodsbang.

Beschaamd.

Ongerust.

Diep ademhalen en diep ademhalen. Die kleine, kwetsbare ziel heeft je nu nodig. Hij heeft jou nu heel hard nodig. Jouw medeleven. Jouw zachtste en meest stabiele moederliefde en bemoediging. Haal nog een keer diep adem. Kom op moeder.

Gaan. Ga nu. Ga en open de deur, loop langs de glasscherven, zodat hij hoort dat je eraan komt, open de deur van de badkamer, kijk naar dat allerliefste gezicht van de wereld, rood van de zorgen en nat van de tranen, en luister naar zijn stem die ineens zo klein is: “Mam, ik zal het nooit meer doen, het spijt me zo.” Nog meer tranen. En meer tranen. Wat een onzekerheid in zijn gezicht.

Kom op moeder. Ga naar hem toe. Nu. Neem hem in je armen. Jawel, je begint zelf te huilen. Verdomme, dat kan er wel bij. Hou hem vast. Kijk hoe snel hij als een balletje in je armen kruipt. Kijk hoe hij het nodig heeft dat jij van hem houdt. En door jou te worden getroost. Kijk nu hoe klein hij nog steeds is. En kijk hoe kwetsbaar zijn ziel.

Ik hou van je.

Je bent veilig.

Ik ben hier.

Het ergste is nu voorbij.

Ik ben bij je.

Ik hou van je.

Kom op moeder. Vertel hem over BOOSHEID. Vertel het nu. WOEDE is echt een machtig gevoel. Je hebt recht op jouw boosheid. Woede kan helpen. Het kan je ziel reinigen. Maar kan ook dingen kapot maken. Hij knikt. Hij weet het. Hij heeft net een ontmoeting gehad met WOEDE.

Er zijn betere manieren om grote gevoelens te laten zien.

We werken eraan samen… morgen.

Ik ben hier om jou te helpen.

Je bent veilig.

Je bent nooit alleen in je woede.

Je bent nooit alleen in je angst.

Ik ben hier. Wij zijn hier bij elkaar.

Nu gaan we samen opruimen.

En dus hebben we samen de gebroken stukken opgeruimd. We veegden en hebben daarna gestofzuigd. Het was een rustige klus. Het was een voorzichtige klus. En het was een gedenkwaardige klus.

Soms breken er dingen. Soms doen we dat zelf. Het maakt niet uit dat ze breken, hoe of waarom. Waar het om gaat is hoe we reageren als er dingen breken. Maakt het ons kapot? Laat het ons in een neerwaartse spiraal van schuld en straf belanden?