DEPRESSIEF

Ik ben zo zwaar vandaag
Somber loop ik door de klei
Mijn laarzen zwaar als lood
Iedere stap een kwelling
Aan mijn linkerzij loopt mee
In zwarte cape gehuld, de dood

Ik ben zo zwaar vandaag
Niets te zien niets te beleven
De regen blijft vallen, gestaag
Ik voel mij zo met hem verwant
En geef de dood mijn hand

Neem mij mij uit dit oord!
Bevrijd mij van mijn soort!

Ik ben zo zwaar vandaag
Geboetseerd ben ik uit klei
Een mislukt stukje aarde
Absoluut van generlei waarde
Was ik maar zoals hij
Dit lichtvoetig gaat aan mijn zij

Een merel vliegt in mijn hoofd
Zingt van vreugde en licht
Veranderd op slag het gedicht
Die alle hersenspinsels dooft

Mijn lichaam is gelijk de aarde
Vergankelijk en van beperkte waarde
Ik echter kan mij verheffen hoog in de lucht
Vrij en sterk als een adelaar kan vliegen
Ruimschoots voor mijn laatste zucht

JV.

DE MENS EEN WONDERBAARLIJK WEZEN

De mens een wonderbaarlijk wezen
Wanhopig op zoek naar het vaderhuis
Voor menig deur botweg afgewezen
Steeds zwaarder te dragen het kruis

Innerlijke drang doet hem zoeken
Naar zielsverwanten, lotgenoten
Goeroes en andere betweters
Gelezen talloze boeken

Gaat de weg van blind verlangen
Vol vuur, enthousiasme en geloof
In het voorgenomen lot gevangen
Wil hij overbruggen een diepe kloof

Hij doorworsteld een verloren strijd
Zoekt naar verlossing van zijn lot
Niets geeft hem nog enig respijt
Wil het terugleggen in de handen
van zijn God

Nu denkt hij terug in het licht te zijn
Maar alleen echte ervaring zal leren
Niet meer te vluchten voor de pijn
Altijd weer die strijd, zovele keren

De pijn van kille eenzaamheid
Weer teruggeworpen in die kloof
Schrijnend gevoel van afgescheidenheid
Alleen te redden door een diep geloof

In de grootsheid en kracht van de mens
Die zelf een eind maakt aan het strijden
Laat dat zijn…….de laatste wens
Los te laten al het menselijk lijden

Een stil meegaan met de stroom
Loslatend het voortdurende verzet
Sta op……uit die boze droom
Niets wat dan nog belet

Overgave aan Hem……..
Schreeuw het uit………….
IK BEN!

JV.