TERUG VAN WEGGEWEEST

Waarom in Godsnaam ga je naar een plek als Moria - Lesvos.

En schijn je daar ook nog van te genieten…
TJA…

’Hoe dan ook – hoe meer ik naar de verhalen luister achter de vluchteling.

Hoe meer ik tot de conclusie kom dat we allemaal vluchtelingen zijn en dat ieder mens die de moed heeft om de oversteek te maken – en daarbij soms letterlijk de dood in de ogen kijkt –

een reden heeft om hier te zijn.

En het is niet aan mij om te beoordelen of die reden juist is ja dan nee.

Men vraagt ons ook niet waarom wij naar Afrika gaan om het land te exploreren of ongebreideld toeristje te spelen zonder oog te hebben voor het feit dat het merendeel van de bevolking onderdrukt of arm is.

Laat staan dat we na willen denken over het feit dat die onderdrukking of die armoede misschien wel het gevolg is van onze inmenging…’

Hier op deze aarde waarin de zichtbare werkelijkheid is verdeeld in goed en kwaad en waarin het recht van de sterkste geldt, zullen we voor onze rechten en voor vrijheid blijven vechten tot het moment waarop we inzien dat het Universum geen verschil maakt tussen rijk en arm, Moslim of Christen.

Dat we allemaal zonen en dochters zijn van een en dezelfde Vader/Moeder en dat het niet zo kan zijn dat de een alleen maar rechten schijnt te hebben en de ander uitsluitend plichten…

- Hoe kunnen we ons staande houden:
In een wereld als deze.

Hoe kunnen we ons verhouden met het feit dat we op een tijdbom leven.

Dat er elk moment een terroristische aanslag ergens gebeurd –

dat dit ook zomaar in onze achtertuin zou kunnen zijn.

Hoe kunnen we ons verstaan met het leven als we te horen krijgen dat het ten einde loopt.

Hoe verhouden we onszelf met de vluchtelingen die overal schijnen te zitten juist nu we ze met man en macht buiten onze deuren en grenzen willen houden.

Ja HOE…
- Door onze kop in het zand te steken –

door het te ontkennen…
- Door er moedeloos en depressief van te worden…
- Nou dat lijkt me niet NEE…
Maar wat dan wel
- Door ons te gaan realiseren dat wat we ZIEN niet dat is wat we ZIJN…
- Door te aanvaarden en vooral te doorvoelen dat dit IS zoals het IS
- Dat het leven hier op aarde LIJDEN is
- Dat het een illusie is om te dromen over VREDE op aarde
- Dat je dan NIET begrijpt dat deze aarde de planeet bij uitstek is om jou te vormen en te polijsten en terug te brengen -

door vooruit te gaan -

naar die staat van bewustzijn die je al in je droeg toen je geboren werd.

En hoe zou dat in Godsnaam mogelijk zijn als er geen uitdagingen op je pad kwamen…
Wouw het leven is prachtig…
- MET de zon en de maan - MET het licht en het donker
- Met immigranten en zonder 
- MET jou en zonder jou
Het leven is een onvoorstelbare mogelijkheid om jezelf terug te geven aan jouw ZELF…
- DAT kan alleen wanneer je ophoudt te willen dat het ANDERS moet zijn
- DAT kan alleen als je je realiseert dat je voortdurend gehersenspoeld wordt door de media
- DAT kan alleen door niet langer te geloven wat je ZIET – maar te durven ervaren wat IS
- DAT kan alleen als JIJ de verantwoordelijkheid neemt voor wat jij voelt en ervaart
- DAT kan alleen als je je HART de teugels laat nemen en je verstand een gewillige dienaar laat zijn
- DAT kan alleen wanneer je je controle loslaat en je zelf laat drijven op de stroom die LIEFDE heet
Op dat moment:
- Op DAT moment zijn er geen problemen – uitsluitend oplossingen
- Op DAT moment is er geen grens die nog dicht kan - omdat je HART open is en voorbij alle grenzen gaat
- Op DAT moment heb je begrepen dat het leven perfect is en dat het aan JOU ligt of je dat ook durft te zien…
- Op DAT moment sluit je de wereld in je armen…
Wil niet zeggen dat je iedereen in je achtertuin hoef te huisvesten – maar er is RUIMTE voor iedereen… <3
ONDERWEG.
Giri en ik, we waren bijna een half jaar onderweg en in Athene, Lesvos, Kos, Rhodos, etc…

We gingen – as always – met twee lege handen.

We hebben veel mogen doen – zonder iets te DOEN. Ik zal voor mezelf spreken.

Ik heb intens geleefd tussen meer dan zeventig culturen.

Ik heb honderden mensen geknuffeld.

We namen ze mee naar onze speciale plek.

Gaven ze soms en douche – soms wat te drinken –

soms iets te eten. 
We maakten muziek – we zongen en we dansten.

En soms werd er stevig gevochten.

Als het nodig was kregen ze een nieuwe telefoon of wat dan ook of hielpen we ze te vluchten naar het vasteland als DAT nodig was. 
Kleine dingen die je niet van tevoren kunt bedenken.

Maar wat vooral stroomde was de stroom die nooit opdroogt – en dat is de LIEFDE.

Want ik sloot ze allemaal in mijn HART.

De lieve mensen en de Ali Baba’s.

Ook DAT kan niet zonder elkaar…

Nooit voelde ik medelijden.

Nooit had ik de behoefte om te betuttelen.

Wel voelde ik mededogen en sloeg voortdurend mijn armen om mensen heen.

‘Ik kan niets voor je doen.

Maar weet dat je het nooit alleen hoeft te doen.

Want ik ben hier – altijd en eeuwig…’
I LOVE YOU…
We zijn thuis. Wat dat ook moge zijn.

Want dat was ik daar ook en ben ik ook in Kenia.

Onze Stichting is door de bodem gezakt.

Maar wij staan stevig op onze poten.

Dankbaar voor de steun die we kregen zonder iets te vragen… <3
Degene die me gevolgd hebben op Facebook zijn aardig op de hoogte. 
Ik was amper thuis en toen kreeg ik een telefoontje.

‘Zou het niet tijd worden om al die prachtige verhalen uit te geven’. ‘Ach’ – zei ik – ‘wie is daar nog in geïnteresseerd’.

‘Toch gaan we het doen’ – zei ze – ‘een boek maken van al die prachtige verhalen van al die prachtige mensen’.

‘Okay’– zei ik – ‘laat maar horen wat je nodig hebt…’
En nu ben ik net een hamster.

Ik ben aan het verzamelen.

De dertig verhalen van de vluchtelingen EN alle anekdotes EN alle mooie foto’s.

Dus het lijkt erop dat dankzij Yoeke Nagel en Esther van der Ham – Uitgeverij Droomvallei - dat boek er gaat komen.

En mijn vrienden in Griekenland en onderweg –

zij verheugen zich er al op… 
EN WANNEER GA JE WEER TERUG.
Ik zou het NIET weten.

Eens op een morgen word ik wakker en dan weet ik dat ik mijn rugzak moet pakken.

En tot die tijd geniet ik grenzeloos van mijn tuintje – mijn hangmat en van alle mooie mensen om me heen…
In Liefde verbonden,

Yasmin Verschure