"Ken U Zelf", schreven de oude Grieken boven de ingang van hun tempel in Delphi". De mens is van nature een zoekend wezen. We wroeten diep in de aarde en lanceren raketten naar verre planeten in de hoop zo wat meer over het leven aan de weet te komen. Met deze kennis hopen we ons geluk te bevorderen, hoewel we ons kunnen afvragen of dit soort kennis ons ook werkelijk gelukkig maakt.
Wanneer we op zoek zijn naar geluk, dan zullen we bij onszelf te rade moeten gaan. Geluk is niet afhankelijk van kennis of bezit van uiterlijke zaken; ons geluk komt uit onszelf voort. Geluk, liefde en vrede zijn innerlijke kwaliteiten. Bovendien zijn geluk, liefde en vrede "slechts" andere namen voor God. God is gelukzaligheid, vrede en de liefde-Zelf. Hij is de bron van leven. In werkelijkheid is het dus God, die we zoeken en God ligt in onszelf besloten. (Ik weet dat veel mensen in opspraak komen als zij het woord God horen, maar ik weet er op dit moment geen beter woord voor)
God ligt in onszelf besloten. Maar we kunnen nog een stapje verder gaan en ons aansluiten bij de Groten van geest die ons zijn voorgegaan. Zij zeggen namelijk dat God niet alleen in ons is, maar dat we zelfs Goddelijk zijn!!!
Jezus zegt: "De mens is naar Gods evenbeeld geschapen". "Het koninkrijk der hemelen is in u". "Staat er niet in de wet geschreven: Gij zijd Goden?" De Islam: "De essentie van de mens is zijn hart, zijn innerlijke Godheid" Krishna: "God is de kern van je wezen". Boeddha: Er is geen klein-persoonlijk-zelf, er is alleen Waarheid".
We zijn niet zoals we onszelf zien, we zijn niet zoals een ander ons ziet, we zijn datgene wat we in werkelijkheid zijn, namelijk Goddelijk; een zuivere Goddelijke Ziel. We zijn een Goddelijke Ziel voortgekomen uit de oceaan van kosmische energieën. Energieen die er altijd zijn en er altijd zullen zijn: We zijn een eeuwige, Goddelijke Ziel. Nu is het wel leuk en aardig om een Goddelijke Ziel te zijn, dobberend in dit kosmisch universum, maar wat schieten we hiermee op?
In dit verband vertelde Boeddha een verhaal over een vis in de oceaan: "Net zoals een vis er alleen achter kan komen, wat het betekent een waterdier te zijn, als hij op het droge ligt, zo kunnen ook wij alleen volledig bewust worden van ons Zelf en onze paradijselijke toestand als we hiervan (tijdelijk) afstand doen". De Ziel doet dan ook tijdelijk afstand van het paradijs en incarneert.
We nemen een stoffelijk lichaam aan om de materie zijde van de kosmos te leren kennen. (In de bijbel wordt dit beschreven als: Adam en Eva die vrijwillig afstand doen van het paradijs om de vruchten van goed en kwaad te leren kennen, en zich hullen in bladeren) Ook de gelijkenis van Jezus over de verloren zoon, gaat over de Ziel die afstand doet van het paradijs. De zoon in dit verhaal doet vrijwillig afstand van zijn Vader (God), om door middel van velerlei persoonlijke ervaringen uiteindelijk weer als een volledig bewuste Ziele-Persoonlijkheid in het Vaderhuis terug te keren.
Eerst zijn we een onbewuste, onpersoonlijke Ziel. Na veel ervaringen, opgedaan in verschillende levenssferen, worden we een bewuste persoonlijke Ziel, met een eigen geschiedenis, een eigen karakter. Het leven is dan ook te vergelijken met een leerschool.
Als iemand tegen u zegt: "Ik geloof niet in God, anders zou Hij toch niet zoveel verschrikkelijke zaken als oorlogen, ongelijkheid, ziekten en pijn toe laten!" Dan kunt u zeggen: "We hebben hoogstpersoonlijk zelf onze lessen te leren". "Net zoals het niet goed is om op school zomaar een diploma te krijgen zonder maar iets geleerd te hebben, heeft het ook geen zin om onze levens lessen over te slaan". We hebben nu eenmaal te leren om een bewuste persoonlijkheid te worden.
Maar hoe zit dat nu als een klein kind van bijvoorbeeld drie jaar komt te overlijden, zo'n kind heeft toch nog niet veel kunnen leren. Na enig denkwerk zal dan ook blijken dat een mensenleven niet genoeg is om uit te kunnen groeien tot een volledige Ziele persoonlijkheid. We doen als Ziel zeer veel ervaringen op in verschillende levenssferen, tijdens verschillende incarnaties.
|