Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Als ik goed heb kunnen tellen, zijn we met 7. Ik dus Amy, ons Jommeke en Mi-Noes, die kleine die er nog bijgekomen was, Emma noemt ze, en dan een hele grote rosse vent, ik geloof ze hem Flupke noemen, dan die "baasspeler" die denkt dat hij alles mag, Tom Af denk ik (...) en nog een meiske, een vrij stilleke, Fientje. Daar heb ik nog ni veel last van gehad want die kruipt altijd onder de dekens in de zetel. Maar die Tom Af die kruipt verdikke in MIJN nestje! Dat is een nieuwschierige vent mannekes, ni te doen! Al veel ambras mee gemaakt, geblazen, geklopt, niks gekort! En als hij mij blijft koeieneren komt ons mama of tanteke mij ter hulp en roept dan Tom Af! 'k Moet wel zeggen, hij verstaat dat goed want hij bolt het dan toch af. En ge kunt niet gaan eten of hij staat er ook hé! Ons Jommeke heeft er al mee in de klinch gelegen want hij had een ferm krab net naast zijne neus. Noes had er ook één op hare neus, maar dat is een blaaskaak tegen 100 in 't uur mensen, die is helemaal aan't flippen. Die ziet spoken, echt waar. Als ze nog maar DENKT dat er een kat in de buurt zou KUNNEN zijn blaast ze al, en ni gewoon hé, ha neen, precies of wij zijn haar aan't killen zeg. De gedragstherapeute gaat komen voor haar want ons mama en tanteke worden er zelf onnozel van. In het begin kwam ik zeker niet naar beneden, maar nu durf ik dat wel al hoor! Flink van mij hé! Mijn lievelingsplekje is in mijn mandje op het deksel van de schildpaddenbak. Dat is daar ook lekker warm. In het begin kwamen al die "anderen" altijd maar mee op onze zolder, maar die grote rosse heeft ondertussen een ander plekje gevonden. Tom ligt nog dikwijls in mijn nestje, maar mama heeft er nog één naast gezet zodat die Tom wat minder in MIJN nestje wil liggen (hopelijk vallen we nooit door dat deksel of we zijn kletsnat en geraken daar misschien niet meer uit-hulp). Ik kan ook een nijtig dingske zijn want ik geef ook lappen hoor, kan ook goed krabben hoor, en blazen kan ik ook vanzelf hoor, soms zelfs met geknor bij (precies een varkske zegt mama). Maar we beginnen ons allemaal al beter aan te passen, we hebben lekker veel plaats. Oh ja, de garage daar snuffelen we ook graag rond, daar staat nog veel rommel om ons tussen te wringen. Moet nu effie in het bakje gaan, tot de volgende!
Omdat we allemaal gingen verhuizen en ons mama niet wilde riskeren dat één van ons buiten zou geraken (hoe haalt ze het in haar hoofd, wij toch niet zeker...) moesten we naar het pension. Het was best wel chique, met een groot buitenverblijf en verwarmde binnenruimte. We zaten per 3, wij met ons drie, Jommeke, Mi-Noes en Amy dus en de andere katten van tante Irène,Tom-Boonen, Flup en Fientje. Ons Emma mocht bij een vriendin van ons mama logeren want ze vond het te erg dat die kleine pruts al naar het pension moest (en wij dan!). Allee, we kwamen daar aan in ons mandje. Ons mama zette onze nestjes klaar maar mannekes, ikke en ons Amy hadden zone schrik dat wij ons direct onder ons dekentjes verstopt hebben. Ha nee hé, ze gaan ons hier niet pakken zenne, Bachbloesems of niet! Ons witte, Mi-Noes, die heeft gene schrik gehad, die ging direct eten hoorde ik. De mensen waren wel lief maar ge moet niet direct vreemde mensen vertrouwen zegden wij tegen mekaar, ons Amy en ik dan. Nee hoor, ons niet gezien (letterlijk dan)! Mi-Noes heeft wel buiten geweest, daar stonden ook boomkes en kattepalen en vanalles hoor, maar wij keken toch liever de kat uit de boom. Ons mama moet dat toch best niet meer doen hoor, ons naar een pension doen! En BLIJ dat wij waren toen we ze terugzagen! Nog nooit zo blij geweest ons moeke te zien amai! Maar ja, wij waren dan ook nog nooit van huis geweest. We waren dan ook zo blij dat we onze meubelen herkenden op onze ZOLDER, ONZE kattenopzolder-zolder. Het is er fijn!
Hier zijn we weer! We hebben momenteel een mini-mini-boskatje in huis. Het is niet echt een boskatje, maar het lijkt er een beetje op in het mini-mini.://picasaweb.google.nl/kattenopzolder/Webafbeeldingen Een klein hoopje ellende met hele grote groene ogen keek me aan en ik was verkocht natuurlijk. Mijn hart brak alweer van medeleven met dit kleine dutske. Ze had onder de vlooien gezeten, had bloedarmoede (misschien hierdoor want die parasieten teren op het bloed van zo'n kleine sloeberkes) en ontzettende diarree al meer dan een week. Ondanks dat het katje erg goed kon eten, bleef het er navanant compleet niet in. De diarree zag er zelfs uit alsof het eten net uit het blikje kwam. Zelfs speciale voeding voor darmklachten hielp niet. Geen enkel anti-diarreemiddel hielp. Het eten had ook de tijd niet om zijn voedingswaarden af te geven. Daarom had het beestje natuurlijk altijd maar honger. Ze was al erg afgevallen en ze was graatmager. Het katje zou het niet halen op die manier en na enkele dagen moest een beslissing genomen worden, het vieze "E"-woord (euthanasie) was gevallen. Verschrikking alom! Nee zeg ocharme, ze meenden het toch niet? Ja, toch wel. Ik vroeg of ik het katje mee naar huis mocht nemen in afwachting. Ja hoor! Doe gerust! Hm, wat vastere voeding, kipfilet dacht ik! Dus ik heb dat gekookt en onder de speciale voeding van Hill's gedaan. En ja hoor, het bleef al iets langer zitten, hoewel de kaka er soms nog wel uitliep voor ze in de kattebak stond. En ze zag ook nog bleekjes door die bloedarmoede. Paardefilet sterkt aan dacht ik, dus naar de slager. Dit heeft haar erdoor gehaald want ze had al meer kleur vonden ze. Ondertussen had ze ons Jommeke in het oog gehouden toen die met zijn muis aan het spelen was. Ik gooide een muis naar haar en poef! ze was vertrokken, spelen mannekes, ongelooflijk! Zoveel pit ineens! Ze staat nu op z/d antiallergische voeding om haar darmpjes zo min mogelijk te prikkelen en sinds vanavond is er precies geen bloed meer bij en het is al een ietsjes vaster. Het is toch zo'n schatje, komt op schoot liggen spinnen 's avonds, loopt ook mee met ons Jommeke want dat is hare vriend hoor, de enige die niet geblazen heeft naar haar en die haar allerlei dingen toont. Nog enkele weekjes in opvang bij ons en dan kan ze normaal terug naar haar originele thuis. Ze heeft geluk gehad, ons kleintje.
Ik ben Geerts Liliane
