Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Mi-Noes woonde gewoonde in mijn straat, bij een dame aan de overkant. Deze had jammer genoeg een tragisch iets meegemaakt en ze besliste om te verhuizen. De poes zou naar haar zuster gaan. Tot die dag was aangebroken dat ze verhuisd was. De bovenbuurvrouw was gaan kijken en wie trof ze daar aan? JAWEL, een klein wit poesje, gans alleen in een leeg verlaten appartement. De tamtam deed de ronde en kwam bij Irène (mijn tante dus) terecht. Zij had toen nog een voedingswinkel in dezelfde straat en kende veel mensen. Ik werd dus opgebeld op het werk of ik 'savonds eens wilde gaan kijken naar dat kleine witte poesje. NATUURLIJK, wacht dacht je anders. Ik had nog niet zo lang geleden mijn zwarte poes Pebbles moeten laten inslapen en was op dat moment alleen met Mira, het gehandicapte poesje. We hadden zeker wel plaats voor dit kleine katje. Ze was nochtans niet bang en kwam zeer gewillig mee. De buurvrouw met de kattebak en ik met de poes in mijn armen samen naar de overkant, waar het warm en poesvriendelijk was. Ze noemde toen "witte" maar ik heb haar Mi-Noes genoemd. Na een grondige check-up in de kliniek en het verwijderen van de nodige knopen uit haar vachtje bleek ze dus kerngezond te zijn gelukkig. Zij en Mira waren niet echt de beste maatjes en Mira heeft haar plaatsje in mijn arm in bed afgestaan aan haar. Sindsdien heb ik een nieuwe knuffel in mijn bedje, een wit ipv grijs pelsken , even warm en zacht, met de naam Mi-Noes. Een verhaaltje met gelukkige afloop voor toch weer één poesje.
Update over Flupke. Het was nog niet zo heel erg met onze Flup, gelukkig maar! Het arme ventje moest wel in de kliniek blijven ter observatie. Hij is in de couveuse op temperatuur kunnen komen want hij was wat onderkoeld. Verder heeft hij zuurstof gekregen want hij had ademhalingsproblemen. Heeft toch een "bots" op zijn borstje gekregen vermoedelijk want het bloed dat uit zijn neusje kwam, zou van de longen komen. Toch nog voorzichtig zijn, hopelijk komt het allemaal wel goed. Al bij al heeft hij nog veel geluk gehad, het had erger kunnen zijn. Oef, hij heeft ons nogal laten verschieten, ons "beerke".
Wat jarenlang gevreesd werd, is nu toch nog gebeurd. Flup is van het terras gevallen! Hoe het komt? Irène (mijn tante, de eigenares van ons huis met de kattenopzolder-zolder/living) ging 's avonds de was binnenhalen van het terras. Flup was blijkbaar op zijn sokken achter haar gekomen, iets wat hij anders nooit doet trouwens. Niets vermoedend gaat Irène slapen, denkend dat hij in de kast is gekropen want die deur staat weer open. 's Morgens komt Flupke niet eten, héél bizar! Zoeken zoeken zoeken... en dan plots, over het terras, in de hof..ooooh néé! Flupke ligt daar beneden, van de derde verdieping gevallen, in het gras. Rap rap naar beneden gestoven. Gelukkig, hij leeft nog, kan nog op zijn pootjes staan maar mankt toch wel, bloed komt uit zijn mondje. Paniek paniek natuurlijk!! Wie bel ik vraagt Irène? Anubis, onze redders in nood natuurlijk. Ze krijgt de spoedgsm van dr. Roby aan de lijn en vertel kort dat kat gevallen is, vergeet ze toch wel in alle paniek haar telefoonnummer achter te laten zeker! Ze vertrekt maar onmiddellijk, het is bijna 8 uur en hij zal daar toch al zijn. Groot geluk, daar is hij, de Roby! Beestje is onderkoeld van ganse nacht buiten te liggen ocharme. Komt zijn vetrandjes toch nog van pas, of het had erger geweest. RX genomen, gelukkig niks gebroken, pootje erg verstuikt, dat wel, en het bloed kan van de longen komen. Dus nog bang afwachten. Ondertussen wordt "beerke" in de couveuse gelegd om op temperatuur te komen. Snik, mijn lieve venteke, dat je dat nu zo kort voor de verhuis moet overkomen, zo'n trauma, en het is zo allemans vriend. Hopelijk loopt het goed af want we willen hem nog bijlangena niet afgeven hoor! Hij moet nog in het gras kunnen spelen in ons nieuw huis. Ik laat zeker weten hoe het verhaaltje (goed! stay positive) afloopt.
Al onze kattenopzolder : Mi-Noes, Amy, Jommeke, Tom-Boonen, Flup en Fientje. Onze buurjongen, Dodge, bij onze grootgebracht van zijn 2 weken, nu al een knappe gast geworden. Tja, het is nog effe zoeken hoe ik die link moet plakken, beetje geduld hoor.
Mijn verhaaltje bij "routine" was ribbedebie dus ik begin opnieuw. Jommeke : (zwart-wite) Ons ma moest vorige week gans de week vroeg opstaan voor haar werk. Normaal werkt zij van 'smiddags tot 21u maar nu kon ik er compleet niet meer aan uit hoor! 's Morgens kon ik al niet komen dabben en zabberen en smakken in bed als ze wakker werd want ze moest dan uit haar bed. Meestal wacht ik braaf tot ik zie dat ze gaat opstaan, lichtje gaan dan aan. Maar nu krijgen we terug onze routine. Ons ma hare routine is dat ze er eigenlijk geen heeft. Nu krijgen we terug 's morgens wat meer aandacht, hoeft mijn potje eten niet direct weg als ik niet alles opeet want anders is ons Amy er mee weg. Dat veranderd terug, ik kan na een uurke of zo nog eens op het aanrecht gaan staan en wijzen van welk zakje ik iets wil. Gemakkelijk hoor! Ja die vrouwen bij ons mogen veel van mij, mijn eten afpakken onderandere. Maar ze moeten af en toe ook eens iets verdragen van mij, dat ik ze eens pest, achterna zit, mij "groot" maak, imponeer, en dan kunnen ze het weer niet hebben. Pfff, ons witte, Mi-Noes, die blaast altijd en ik krijg dan regelmatig naar mijn voetjes terwijl ik niks gedaan heb vind ik. Maar als ons ma thuis komt en de vliegenraam staat open in de zomer, dan roep ik al miauauw maauw als ze eraan komt en ik krijg als eerste een aaike over mijn bolleke, een kusje, een knuffeltje. Daar kunnen de meiskes mij niet in kloppen hoor! Volgende keer mogen zij eens wat vertellen. Prrrrr!Mi-auw!
Ik ben Geerts Liliane
Mi-Noes woonde gewoonde in mijn straat, bij een dame aan de overkant. Deze had jammer genoeg een tragisch iets meegemaakt en ze besliste om te verhuizen. De poes zou naar haar zuster gaan. Tot die dag was aangebroken dat ze verhuisd was. De bovenbuurvrouw was gaan kijken en wie trof ze daar aan? JAWEL, een klein wit poesje, gans alleen in een leeg verlaten appartement. De tamtam deed de ronde en kwam bij Irène (mijn tante dus) terecht. Zij had toen nog een voedingswinkel in dezelfde straat en kende veel mensen. Ik werd dus opgebeld op het werk of ik 'savonds eens wilde gaan kijken naar dat kleine witte poesje. NATUURLIJK, wacht dacht je anders. Ik had nog niet zo lang geleden mijn zwarte poes Pebbles moeten laten inslapen en was op dat moment alleen met Mira, het gehandicapte poesje. We hadden zeker wel plaats voor dit kleine katje. Ze was nochtans niet bang en kwam zeer gewillig mee. De buurvrouw met de kattebak en ik met de poes in mijn armen samen naar de overkant, waar het warm en poesvriendelijk was. Ze noemde toen "witte" maar ik heb haar Mi-Noes genoemd. Na een grondige check-up in de kliniek en het verwijderen van de nodige knopen uit haar vachtje bleek ze dus kerngezond te zijn gelukkig. Zij en Mira waren niet echt de beste maatjes en Mira heeft haar plaatsje in mijn arm in bed afgestaan aan haar. Sindsdien heb ik een nieuwe knuffel in mijn bedje, een wit ipv grijs pelsken , even warm en zacht, met de naam Mi-Noes. Een verhaaltje met gelukkige afloop voor toch weer één poesje.
Wat jarenlang gevreesd werd, is nu toch nog gebeurd. Flup is van het terras gevallen! Hoe het komt? Irène (mijn tante, de eigenares van ons huis met de kattenopzolder-zolder/living) ging 's avonds de was binnenhalen van het terras. Flup was blijkbaar op zijn sokken achter haar gekomen, iets wat hij anders nooit doet trouwens. Niets vermoedend gaat Irène slapen, denkend dat hij in de kast is gekropen want die deur staat weer open. 's Morgens komt Flupke niet eten, héél bizar! Zoeken zoeken zoeken... en dan plots, over het terras, in de hof..ooooh néé! Flupke ligt daar beneden, van de derde verdieping gevallen, in het gras. Rap rap naar beneden gestoven. Gelukkig, hij leeft nog, kan nog op zijn pootjes staan maar mankt toch wel, bloed komt uit zijn mondje. Paniek paniek natuurlijk!! Wie bel ik vraagt Irène? Anubis, onze redders in nood natuurlijk. Ze krijgt de spoedgsm van dr. Roby aan de lijn en vertel kort dat kat gevallen is, vergeet ze toch wel in alle paniek haar telefoonnummer achter te laten zeker! Ze vertrekt maar onmiddellijk, het is bijna 8 uur en hij zal daar toch al zijn. Groot geluk, daar is hij, de Roby! Beestje is onderkoeld van ganse nacht buiten te liggen ocharme. Komt zijn vetrandjes toch nog van pas, of het had erger geweest. RX genomen, gelukkig niks gebroken, pootje erg verstuikt, dat wel, en het bloed kan van de longen komen. Dus nog bang afwachten. Ondertussen wordt "beerke" in de couveuse gelegd om op temperatuur te komen. Snik, mijn lieve venteke, dat je dat nu zo kort voor de verhuis moet overkomen, zo'n trauma, en het is zo allemans vriend. Hopelijk loopt het goed af want we willen hem nog bijlangena niet afgeven hoor! Hij moet nog in het gras kunnen spelen in ons nieuw huis. Ik laat zeker weten hoe het verhaaltje (goed! stay positive) afloopt.
