Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Als ik goed heb kunnen tellen, zijn we met 7. Ik dus Amy, ons Jommeke en Mi-Noes, die kleine die er nog bijgekomen was, Emma noemt ze, en dan een hele grote rosse vent, ik geloof ze hem Flupke noemen, dan die "baasspeler" die denkt dat hij alles mag, Tom Af denk ik (...) en nog een meiske, een vrij stilleke, Fientje. Daar heb ik nog ni veel last van gehad want die kruipt altijd onder de dekens in de zetel. Maar die Tom Af die kruipt verdikke in MIJN nestje! Dat is een nieuwschierige vent mannekes, ni te doen! Al veel ambras mee gemaakt, geblazen, geklopt, niks gekort! En als hij mij blijft koeieneren komt ons mama of tanteke mij ter hulp en roept dan Tom Af! 'k Moet wel zeggen, hij verstaat dat goed want hij bolt het dan toch af. En ge kunt niet gaan eten of hij staat er ook hé! Ons Jommeke heeft er al mee in de klinch gelegen want hij had een ferm krab net naast zijne neus. Noes had er ook één op hare neus, maar dat is een blaaskaak tegen 100 in 't uur mensen, die is helemaal aan't flippen. Die ziet spoken, echt waar. Als ze nog maar DENKT dat er een kat in de buurt zou KUNNEN zijn blaast ze al, en ni gewoon hé, ha neen, precies of wij zijn haar aan't killen zeg. De gedragstherapeute gaat komen voor haar want ons mama en tanteke worden er zelf onnozel van. In het begin kwam ik zeker niet naar beneden, maar nu durf ik dat wel al hoor! Flink van mij hé! Mijn lievelingsplekje is in mijn mandje op het deksel van de schildpaddenbak. Dat is daar ook lekker warm. In het begin kwamen al die "anderen" altijd maar mee op onze zolder, maar die grote rosse heeft ondertussen een ander plekje gevonden. Tom ligt nog dikwijls in mijn nestje, maar mama heeft er nog één naast gezet zodat die Tom wat minder in MIJN nestje wil liggen (hopelijk vallen we nooit door dat deksel of we zijn kletsnat en geraken daar misschien niet meer uit-hulp). Ik kan ook een nijtig dingske zijn want ik geef ook lappen hoor, kan ook goed krabben hoor, en blazen kan ik ook vanzelf hoor, soms zelfs met geknor bij (precies een varkske zegt mama). Maar we beginnen ons allemaal al beter aan te passen, we hebben lekker veel plaats. Oh ja, de garage daar snuffelen we ook graag rond, daar staat nog veel rommel om ons tussen te wringen. Moet nu effie in het bakje gaan, tot de volgende!
Omdat we allemaal gingen verhuizen en ons mama niet wilde riskeren dat één van ons buiten zou geraken (hoe haalt ze het in haar hoofd, wij toch niet zeker...) moesten we naar het pension. Het was best wel chique, met een groot buitenverblijf en verwarmde binnenruimte. We zaten per 3, wij met ons drie, Jommeke, Mi-Noes en Amy dus en de andere katten van tante Irène,Tom-Boonen, Flup en Fientje. Ons Emma mocht bij een vriendin van ons mama logeren want ze vond het te erg dat die kleine pruts al naar het pension moest (en wij dan!). Allee, we kwamen daar aan in ons mandje. Ons mama zette onze nestjes klaar maar mannekes, ikke en ons Amy hadden zone schrik dat wij ons direct onder ons dekentjes verstopt hebben. Ha nee hé, ze gaan ons hier niet pakken zenne, Bachbloesems of niet! Ons witte, Mi-Noes, die heeft gene schrik gehad, die ging direct eten hoorde ik. De mensen waren wel lief maar ge moet niet direct vreemde mensen vertrouwen zegden wij tegen mekaar, ons Amy en ik dan. Nee hoor, ons niet gezien (letterlijk dan)! Mi-Noes heeft wel buiten geweest, daar stonden ook boomkes en kattepalen en vanalles hoor, maar wij keken toch liever de kat uit de boom. Ons mama moet dat toch best niet meer doen hoor, ons naar een pension doen! En BLIJ dat wij waren toen we ze terugzagen! Nog nooit zo blij geweest ons moeke te zien amai! Maar ja, wij waren dan ook nog nooit van huis geweest. We waren dan ook zo blij dat we onze meubelen herkenden op onze ZOLDER, ONZE kattenopzolder-zolder. Het is er fijn!