Dat zijn mijn hobby s (hieronder) Ik ben 69 jaar en voor het motorijden zou ik wel wat aangenaam gezelschap op prijs stellen om volgende zomer samen nu en dan enkele dagritten te maken,de ardennen ,de kuststreek,holland e.a. groetjes aan alle bloggers ketje
die toename van toerisme brengt natuurlijk ook de niet te vermijden perikkelen mee. 1- er zijn wielertoeristen (de schrik voor de andere dijkgebruikers ) 2- ook gewone fietsers (worden zondagstoeristen genoemd) 3- er wordt met skeelers (skates) gereden. 4- baasje laat zijn hond de gezonde lucht opsnuiven ( wel of niet aan de leiband) 5- de gewone wandelaars. Menselijk gezien,zou het logisch zijn dat die verschillende groepen ,het nodige respekt en begrip voor mekaar zouden tonen,maar dat ligt niet altijd bij de hand. Vanuit mijn eigen ervaring als dijkgebruiker (jaarlijks 12.000 km. fieten, ongeveer 1500 km. skeeleren en de nodige wandeltochten) wil ik proberen,de sfeer onder de verschillende groepen weer te geven ( evenwel zonder iemand tewillen provoceren)
De fanatieke wielertoeristen ( soms ook moordenaars genoemd) boezemen de andere dijkgebruikers wel de nodige schrik in,omdat ze tegen snelheden van 30 KM. per uur en meer over de dijken razen.ik rijd soms met zulke groepen een eind mee en stel telkens vast dat ze altijd oog en aandacht hebben voor voor alles wat op de dijk beweegt,met handbewegingen en en de nodige woorden verwittigen ze mekaar steeds wanneer andere (eender dewelke)dijkgebruikers in de buurt zijn. De gewone fietsers,niet zo handig als de vorige groep,rijden met 2 of drie naast mekaar (tegen een snelheid van 12 a 15 km per uur) en bezetten zodoende de hele breedte van de dijk,probleem dus voor de snelle rijders. De baasjes laten hun hond ook veelal loslopen (alhoewel het bij wet verboden is op de dijk) en wanneer men hen daar op attent maakt,is gewoonlijk het antwoord "het is een brave ,hi bijt niet". En als laatste de gewone wandelaars,lopen meestal kris kras door mekaar (hebben waarschijnlijk het gevoel dat ze in hun hof wandelen,wanneer men belt krijgt ge te horen" gij zijt gepresseerd zeker" en wanneer men niet belt "gij hebt geen bel zeker". Samengevat ,genoeg frustatie s dus. Ik probeer nu ,door al mijn ervaring aan iedereen wat goede raad mee te geven. Als iedereen die de dijk betreedt op gelijk welke manier,er zich wil van vergewissen dat hij zich op een openbare weg bevindt,die ondergeschikt is aan de wegcode en zodoende de helft van de ongeveer 3 meter brede dijk vrij te laten (voor de voetgangers,wanneer ze zich naar de andere zijde van de dijk willen bewegen,eens links en rechts kijken) zal het voor iedereen heel wat aangnamer zijn.
In die jaren had Nederland veel last van overstromingen,met als gevolg grote aanpassingwerken om dit euvel tegen te gaan. Het gevolg was dat Belgie die last van overstromingen overerfde en noodgedwongen de scheldedijken ook moest gaan verhogen. Ze werden verhoogd en verbreed en kregen terwijl ook een 2 a 3 meter breed geasfalteerd wegdek,met als gevolg het langzaam maar zeker toenemen van het toerisme op de dijken. Nb: op de foto ,een van mijn vervoermiddelen op de scheldedijken
Ja..waar is de nostalgische tijd ,toen de koeien op de scheldedijk nog vrij rondliepen en men houten poortjes moest open en toe doen om te passeren. Een smal wegeltje,verhard met singels (assestenen)waar men spijtig genoeg met de fiets heel dikwijls lek reed. Kwam men een cafee'tje tegen,overal die gezellige volkse sfeer,waar men gezellig een pint kon drinken en een goeie babbel slaan,drie en viergangen menu s waren er natuurlijk niet bij.
In het rusthuis in ons dorp heeft men een petanquetornooi geoganiseerd,om de bewoners wat ontspanning te bezorgen en hen het gevoel te geven dat ze nog echt bij de maatschappij horen. Normaal beoefen ik andere sporten,zoals :fietsen en skeeleren op de scheldedijk,maar daar de ploeg van mijn vrouw een speler te kort had heb ik mij ook geangageerd om mee te spelen. Zoals ik al gezegd heb ,het was een hééél aangename ervaring,jong en oud onder mekaar die zich op een gezonde manier een paar uur reuze amuseren,het kan dus nog,mensen onder mekaar die zich echt goed voelen en de bewoners zijn er echt mee opgezet
Welkom op mijn nieuwe blog "Nieuwsgierig : van iets tot niets". Op deze pagina zal ik het hebben over mijn persoonlijke belevenissen/ervaringen/herinneringen. Ik ben een senior uit Klein-Brabant. Mijn hobby's zijn motorijden en veel tijd doorbrengen op de scheldedijk met fietsen en skeeleren en mijn motto is : "blijf jong !". Ik ben deze blog begonnen uit nieuwsgierigheid nadat ik die van mijn kleinzoon zag. Deze kan je hier bekijken, deze is wel in het Engels. Commentaar is altijd welkom, laat gerust een berichtje achter in het gastenboek in de rechterkolom.
