Er zijn ten minste 250 verschillende soorten paardenbloemen (Taraxacum officinale) bekend. In de kruidengeneeskunde hebben deze allemaal geneeskrachtige werking en worden bladeren, maar vooral wortels, gebruikt voor de spijsvertering en bij leveraandoeningen. Taraxacum komt van het Latijnse taraxa, wat aandoening betekent en ‘officinale’ betekent dat het vroeger erkend werd als werkzaam medicijn in de apotheek. Je zou dit kunnen zien als een soort kwaliteitslabel. De naam paardenbloem heeft te maken met de voorkeur die paarden hebben voor deze plant. Ook konijnen en andere dieren zijn er dol op. Geiten, schapen en koeien gebruiken de paardenbloem als medicijn. De naam brievenbesteller heeft de paardenbloem te danken aan de vruchtpluisjes die losgetrokken worden door de wind en dan als parachutes grote afstanden kunnen overbruggen. De naam molsla heeft zij te danken aan het gebruik dat men vroeger wel jonge blaadjes van paardenbloemen die in een molshoop groeiden at. Paardenbloemen ontplooien zich in de volle zon. In de namiddag sluiten de stralende gele bloemen zich wat en als de zon niet schijnt of als het regent blijven ze vrijwel gesloten en zie je slechts een klein geel randje aan de bovenkant. Paardenbloemen bloeien tweemaal per jaar heel uitbundig, in mei en in augustus, maar kunnen in mindere mate het hele jaar wel bloemen geven, zelfs in de winter. De paardenbloem heeft een bloemhoofdje met een groot aantal kleine lintbloempjes. Het gele bloemhoofd lijkt op één grote bloem. De paardenbloem hoort bij de zogeheten composietenfamilie. Aan de stengels van de paardenbloem zitten geen bladeren en is hol. In een rozet staan de bladeren bij elkaar en ze zijn getand en diep ingesneden. Uit de plant vloeit een melkachtige vloeistof bij kneuzing. De paardenbloem heeft een lange penwortel die tientallen centimeters lang kan zijn. Bij het afbreken kan de wortel opnieuw tot een gehele paardenbloem uitgroeien. Deze eigenschap maakt dat de paardenbloem wel als onkruid wordt beschouwd. Het is moeilijk er vanaf te komen. Gebruik van de prehistorie tot nu De paardenbloem kent vele volksnamen: pissebloem, beddenpisser, molsla, leeuwentand, paardensla, paardenstek, suikerij, wilde suikerij, hondesalade, melkwied, melkblom, ganzetongen, henselbladeren, kruidkoek, oorringen, papenkruid, kaarsjes, kettingbloem, konijnengroen, pluimpje, schurftbloem, stuiver, velrijs, wilde cichorei, uitblazertjes, zevendistel, zuurdistel, canckerbloem en brievenbesteller. Naast Europa komt de paardenbloem van oorsprong voor in Afrika en Azië. De mens heeft de paardenbloem over andere continenten verspreid.
Wanneer worden paardenbloemen voor het eerst vermeld in medische geschriften?
Al in de 7e eeuw worden ze genoemd in China en in 10e en 11e eeuw in de Arabische wereld. De eerste vermeldingen in onze streken dateren van de 15e eeuw. Vanaf de 16e eeuw is paardenbloem een officieel erkend geneeskruid (zie het officinale in de Latijnse naam). In de volksgeneeskunde wordt de paardenbloem al lang gebruikt. Paardenbloem als wilde groente De malse bladeren, bloemen en wortels zijn allen eetbaar, echter de stengels zijn het minst eetbaar. Het sap uit de stengels is licht giftig. Al met al kan de paardenbloem worden gerekend tot de wilde groenten. De bladeren zijn het hele jaar te gebruiken. Van maart tot juni zijn de bladeren te plukken lekker in De paardenbloem bloeit met vele bloemen in april en mei.
Mijn naam is Charlotte geboren in de Westhoek op een zonnige zondag in mei midden vorige eeuw nu woon ik samen met mijn echtgenoot niet ver van Gent
mijn hobby' zijn: lezen met de kinderen van het tweede leerjaar, voorlezen voor de bejaarden in "De Lichtervelde" en vooral werken aan mijn blogjes krabbeltjes en krabbeltjes2
