Grutto (Limosa limosa)

De grutto is een weidevogel bij uitstek. Het is een lentebode die jammer genoeg almaar meer wordt teruggedrongen tot weidevogelreservaten.

Hoe kan je de  grutto herkennen?

• grote, slanke steltloper, met lange poten
• steenrode borst (in zomerkleed)
• gebandeerde flanken
• lange, vrijwel recht snavel, met oranje snavelbasis
• in vlucht: brede, witte vleugelstreep, witte stuit en zwarte eindband
• roept zijn eigen naam: GRUT-too GRUT-too GRUT-too

Wat eet de grutto?

In de broedgebieden eet de grutto vooral regenwormen en (larven van) insecten. Vooral emelten (= larven van langpootmuggen) worden vaak gegeten (tot 1.200 per dag per grutto). Tijdens de trekperiode en in de overwinteringsgebieden maakt ook plantaardig materiaal (o.a. rijst) deel uit van het dieet.

Hoe plant de grutto zich voort?

De eerste legsels worden doorgaans gevonden eind maart maar de eileg gaat door tot eind mei, met een piek in de tweede helft van april. Grutto’s proberen hun nest onder het gras te bedekken. Als het gras hoger wordt, probeert de broedende grutto de om het nest groeiende halmen over zich heen te trekken, om zo het nest aan de scherpe ogen van predatoren te onttrekken. Een legsel telt meestal drie tot vier eieren, die 22 tot 24 dagen worden bebroed. Nederlands onderzoek leerde dat 90% van de gruttoparen na terugkeer uit Afrika binnen 700 meter afstand broedt van de plaats waar ze het jaar daarvoor nestelden. Meer dan de helft (60%) nestelde zelfs binnen 50 meter van de vorige nestplaats. Van de jonge vogels (die meestal na twee jaar voor het eerst terugkeren om te broeden), werd 75% als broedende vogel teruggevonden op een plek die minder dan 18 km verwijderd was van de geboorteplaats.

Hoe krijg je de grutto te zien?

De grutto keert als één van de eerste soorten die in Afrika overwinteren terug naar de broedgebieden in de Lage Landen. Eind februari - begin maart landen doortrekkende grutto’s bij ons op drassige hooilanden en in ondergelopen valleigebieden (op 3 maart 2017 werden er 3.445 ex. geteld in de IJzervallei). Tijdens deze korte voedselstops laten ze zich vaak opvallen door hun typische roep. In de broedgebieden voeren grutto’s acrobatische, kantelwiekende en luidruchtige baltsvluchten uit, waarbij ze met gespreide staart hoog in de lucht achter elkaar aan vliegen. Wanneer er gevaar dreigt, wordt er vaak gealarmeerd vanaf een weidpaaltje.

bron: natuurpunt