Hij kijkt iets langs het boek heen dat op zijn schoot ligt. Zijn linkerhand raakt net de onderzijde van de linkerbladzijde, twee vingers van de rechterhand spelen in gedachten langs zijn kin. Hij lijkt in zijn ruime koormantel te zitten. Uit de kap steekt het gekruinde jongenshoofd, de ogen neerwaarts. Naar het boek? Naar binnen. Hij leest niet, hij is iets verder: hij denkt over het net gelezene na. Wat in het boek staat, neemt hij heel langzaam in zich op. Hij is de mooiste lezer die ik ken. Fra Angelico schilderde hem: de stichter van zijn orde. Dominicus. Direct valt het boek in de goed zichtbare slootjes. De ene helft helt al naar de andere. Het heeft dan niet zijn werk gedaan. Het begint dan pas. Hier is dat meditatieve hoofd, dat ook de consequenties overdenkt van het gelezene. En die zijn duidelijk zwaar.