Dag Ja het is zo, na vier maanden dat ik mijn liner draag ligt mijn knie terug open, vorige keer is ze open geweest van september vorig jaar tot juni van dit jaar tot het uiteindelijk terug dicht was. Dus dat waren 9 maanden van miserie, dat ik mijn oude prothe terug moest dragen, zonder mijn liner, maar die zo breed is aan de knie dat ik geen gewone broek meer kan dragen, gaat die miserie nu weer beginnen ik mag er niet aan denken. ik heb al wel een afspraak gemaakt met dr. Vranckx van het UZ Leuven maar die was er een hele week niet dus kan ik maar pas volgende week vrijdag naar hem toe, ik heb al wel het verband gebruikt waar het vorige keer mee genezen is, maar veel verandert het niet, in tegendeel het wordt nog groter, en is enorm verweekt het enige dat hier moet gedaan worden is de liner aflaten maar dan kan ik geen prothese meer aandoen en dus ook niet meer recht staan, dus dat zie ik even niet zitten. Dinsdag moet ik ook naar Pellenberg en daar zullen ze natuurlijk zeggen dat ik mijn liner niet meer mag aandoen tot de wonde terug dicht is. Ik was nu zo goed bezig, de kunesist komt 4 maal per week, ik ben met hem zelfs al een paar maal met mijn fiets gaan rijden, ik hoor je al denken met een fiets rijden met twee prothesen, en je hebt gelijk, maar het is wel een driewieler die al enkele jaren in de garage staat en waar ik ooit twee maal samen met mijn man eens een toertje gedaan heb, als ik nog maar één prothese had, en toen was het al moeilijk, ik heb wel een probleem om er op of af te raken, dat kan ik dus niet alleen, ik heb er een stop laten opzetten maar ik vind die niet meer, dus hij houdt de fiets tegen als ik er probeer op te komen, en ik moet zeggen het rijden valt al bij al nog redelijk mee, het is wel duwen maar ja zo traint ik mijn bovenbenen, in de hoop dat ze een beter sterker worden, maar nu heb ik gezegd dat hij best enkele dagen niet komt en dat ik mijn benen even laat rusten, ik weet niet dat dit een goed idee is maar dinsdag als ik van Pellenberg kom bel ik hem wel op. Ik stuur nog een foto van de drieling terwijl ze samen hun troley duwen. Groetjes
Enige update over toestand van zoon in Houston na doortocht Ike
Dag Ja ik heb gisteen nog een mailtje gehad van mijn schoondochter over hun toestand nu, zij logeren momenteel bij vrienden, er is geen enkel hotel waar ze terecht kunnen, ze waren bij een ingeschreven maar die belden af om te zeggen dat het dak te zwaar beschadigd was en dat ze nog 2 a 3 weken moesten sluiten. Donderdag gaan ze naar een huis van andere Belgische vrienden die voor enkele weken naar Belgie komen en dan mogen ze logeren in hun huis, tot ongeveer eind oktober. Intussenteid gaan ze proberen hun spulletjes die nog goed zijn met een verhuiswagen over te brengen naar een storytchroom, op 2 november vertrekken ze toch op zeiltocht voor 6 weken, en dan komen ze naar Belgie want het project in Amerika loopt ten einde, het zal een maand vroeger zijn dan voorzien, maar ja dat is dan maar zo. Of hij terug kan gaan werken weet ik nog niet daar is alleszins in de mail of aan de phone niet over gesproken.. Ik hoop dat ze het voor de laatste maand ze daar nog verblijven een leuke tijd doormaken en niet te veel problemen meer kennen onderandere met de verzekering want die zou ondertussen ook al moeten geweest zijn, ik hoop voor hun alleszins het allerbeste. Groetjes
Dag Zoals ik al vertelde in mijn vorig bericht, was mijn zoon geévacueerd van zijn woonplaats aan de Bay van Galveston, hij logeerde bij vrienden, maar vermits ze geen electriciteit hadden zijn ze naar San Antonio getrokken, zo'n 4 uur rijden van hun woonplaats, maar eenst zijn ze gaan kijken hoe het gesteld was met hun huis, ze hadden zoveel mogelijk boven gezet omdat ze vreesden dat er van de bay veel water zou binnenkomen, er is inderdaad een deel binnengekomen zo'n 20 cm. water, maar dit was al weg, ze zagen wel aan de muren hoe hoog het gestaan had, maar grote delen van het dak zijn verdwenen, en het water is met bakken binnen gekomen, en al het gerief dat ze boven gezet hadden om te beschermen is zo goed als naar de vaantjes, hun lederen wit salon is helemaal doorweekt, ook zijn muziekinstallatie en benodigdheden is vol met water, hun bed is drijfnat, dus het huis is onbewoonbaar, ze zitten nu nog in San Antonio omdat ze daar electriciteit hebben, dus ze kunnen mailen en hun telefoon opladen, maar ze blijven er niet lang meer , ze willen zo vlug mogelijk met een verhuiswagen naar hun huis om te redden wat nog te redden valt, maar ze kunnen nog niet door te straten want die liggen nog bezaaid met rotzooi van de daken, takken en al andere dingen waar ze dus onmogelijk door kunnen , en dan zouden ze gaan logeren bij een vriend van hem, mar hoe het nu verder moet dat wisten ze nog niet, er moet eerst electriciteit komen en dan zien ze wel. De eigenaar van de woning was niet te bereien, die zat in Mexico, en de verzekering was niet te bereiken. Gaan werken kan hij ook niet want de firma heeft ook geen electriciteit. ik hoop dat ze gauw een oplossing vinden, zoniet moeten ze maar naar huis komen, maar ik denk niet dat hij dit vlug zal doen, hij is tenslotten pas thuis geweest, ze waren nog maar een kleine week terug ginder als dit gebeurde, 3 jaar geleden zijn ze ook moeten geévacueerd worden, maar dan hadden ze geen schade op gelopen omdat de storm op het laatste moment afgeweken was, maar tweemaal geluk hebben zou vermoedelijk iets te veel gevraagd geweest zijn. Het valt in ieder geval niet mee, wetende dat ze in de problemen zitten en je niets kunt doen. Ik hoop echt dat alles gauw in orde komt. Groetjes
Dag Waarom schrijf ik hier nu over, omdat mijn zoon daar woont, hij is vrijdagmorgen geévacueerd van zijn woonplaats naar een hoger gelegen plaats bij vrienden ver van het water, gisteravond belde hij om te zeggen dat ze ok zijn maar, het huis waar ze verblijven heeft geen schade ondervonden enkel de tuin zou naar de knoppen zijn, maar hij weet dus niets hoe de toestand is bij huis, zij hebben geen electriciteit net zo min als 4 miljoen andere mensen, dus ze weten eigenlijk niets van hoe erg het in hun streek is, maar wij weten het wel, ik heb gisteren heel de dag gekeken op CNN en heel de kust is dus overstroomd, veel huizen zijn met de grond gelijk gemaakt, maar of zijn huis hier bij is ja dat weten we niet, ze hebben wel alles zo veel mogelijk naar boven geplaats van meubelen en waardevolle spullen, maar als hun huis weg is hebben ze dus ook niets meer. Ze voorspellen zelfs dat er nog een muur van water van 4 meter hoog afkomt op de kust van Texas, dus ik heb hem maar gezegd dat ze nog niet mochten gerugkeren, hij kon wel mobiel bellen maar niet lang natuurlijk want ze kunnen hun telefoon niet oplaten, ik hoop dat ze gauw hulp krijgen, want hoe moeten ze aan eten geraken, tenslotten moet je ook niet naar een resaurant gaan want die kunnen ook niets doen zonder power, wat een toestanden, ik hoop echt dat alles nog meevalt voor hun, maar ja wat denk je ik ben daar toch serieus mee begaan, en we kunnen van hieruit ook niets doen, ik hoop dat hij straks belt met meer nieuws. Groetjes
Dag Ik hoor weer niets meer in mijn rechter oor, begin van het jaar als ik naar het ziekenhuis moest voor het verplaatsen van mijn electrode was ik er s'morgens mee opgestaan, maar in de loop van de tijd is het terug open gegaan, ik weet wat het is ik heb dit al een paar maal gehad, er zit een stop, en die moet er uit, ik heb al mijn huisdokter gebeld, maar die stelde dus eerst druppels voor cerubex of zoiets, maar ik heb dit vroeger al eens geprobeerd en ik werd daar misselijk van, dus daar begin ik niet meer mee, hij stelde dan voor een afspraak te maken met een specialist neus keel en oor, ik heb dit gedaan maar moet nog wachten tot 2 september , dus dat is nog tien dagen, het is wel lastig, het is lijk heel de rechterkant van mijn hoofd verdoofd is, dus ik zal het nog even moeten verdragen er zit niets anders op. Gisteren is mijn schoondochter van Amerika langsgeweest, we zijn samen een grote wandeling gaan doen, ik met mijn shoppper en zij te voet, we zijn dan een leklkere pannenkoek gaan eten, ik met suiker en boter, en zij met appelen en calvados, maar ze vond dat er te weinig calvados in zat, maar het was toch lekker, de pannenkoeken waren wel vrij groot, dus s'avonds moest ik niet meer eten, ik zat nog goed vol. Vandaag komt mijn zoon af van Amerika, het is een jaar en 4 maanden dat ik hem niet meer gezien heb, volgens de foto's is hij wel een beetje verdikt, dit mocht wel, want hij is altijd heel mager geweest, en hij is toch wel vrij groot, 1,88 meter, dus dit is zeker niet klein, ik ben echt blij dat ik hem eindelijk nog eens te zien zal krijgen, zondag gaan ze eerst naar mijn andere zoon naar de kindjes kijken, hij is tenslotten peter van een van de drieling, en dan komen ze zondagavond naar hier en blijven ze uiteraard ook slapen. Groetjes
Dag Ik heb gekeken van wanneer het geleden is dat ik nog iets aan mijn blog heb toegevoegd, en ik schrok een beetje, het is reeds geleden van 27 mei 2008, terwijl we reeds 13 augustus zijn, niet normaal, ik weet ook niet hoe het komt maar ik had er altijd maar geen zin in, eigenlijk had ik in niets geen zin, enkel in een beetje video poker spelen op de computer, maar dat kost uiteindelijk zoveel geld dat ik er noodzalelijkherwijze moet mee stoppen, het kost teveel, en winnen kan je ook al zo weinig, en als je al eens wint, betalen ze je geld niet uit, dus dit is gedaan. Ik ben inderdaad 2 weken in Pellenberg geweest maar dit is een afknapper van jewelste geworden, het enige dat ze met mij gedaan hebben is een beetje gangrevalidatie, met mijn voorlopige prothese en mijn liner, eerst tussen de baren dan met een looprekje en dan met een rolator, geen kuné, geen ergo, geen sport, geen begeleiding van geen enkele aard, als ik dan vroeg hoe dit kwam kreeg ik als antwoord dat er geen stagiairs waren, dit was trouwens ook de reden dat ik niet ambulant mocht komen, hetgeen ik uiteraard veel liever gedaan had, uiteraard niet met taxi Hendriks, want die zijn veel te duur, maar met mijn eigen auto. Dus voor mij waren dit veertien verloren dagen, ik moet dan wel de kinesist thuis laten komen 5 of 3 maal per week, maar mijn definitive prothese die ik uiteindelijk na een paar weken gekregen heb, was altijd maar niet goed, ik kon ze niet goed aandoen, mijn voet stond te veel naar buiten, en ik sloeg door mij knie langs de binnenkant, dit kan toch niet goed zijn, ik heb dan terug een afspraak gemaakt in Pellenberg om ze aan te passen, en nu is ze beter, ik heb dan uiteindelijk maar de kinesist gebeld die ze mij van Pellenberg hadden voorgesteld. Vorige week is hij voor de eerste keer gekomen, en hij begint met vijf maal per week, maar woensdag was het zo warm en heb ik afgebeld, dan ben ik met mijn shopper een grote toer gaan doen, en ben ik een paar uren weggeweest, ik heb er echt van genoten. Hij doet oefeningen met mij om mijn benen wat te versterken, hij geeft mij ook massage voor mijn rug, waar ik volgens de dokter een spier heb die constant in kramtoestand is, enfin het bezorgt mij enorm veel last, en ik hoop dat dit toch een beetje zal verbeteren met die massage, verder doe ik ook loopoefeningen met hem. Maar nu met dit slechte weer zit ik weer thuis, ik moet nog eens een bezigheid vinden die mij volledig inpalmt, maar voorlopig is dat nog niet zo, nu met die olympische spelen heb ik wel genoeg afleiding, maar ik voel mij zo nutteloos, ik ben ook terug aan het breien geslagen, voor mijn oudste kleinzoontje. Een debardeurtje met wol die ik nog liggen had. Groetjes
Dag Mijn man is 12 dagen naar het buitenland geweest, hij had wel goed voor mij gezorgd, dat ik het meeste van hetgeen ik nodig had, in huis had gehaald, maar na een paar dagen kwam ik toch zonder kateten te zitten, het is geleden van als mijn tweede been is afgezet dat ik zelf nog boodschappen gedaan heb, eigenlijk is dat een beetje mijn man zijn schuld, elke keer ik iets nodig heb en ik wil het zelf gaan halen houdt hij mij tegen en zegt dat hij dit zelf wel zal doen. Ik denk dat hij niet graag heeft dat ik buiten ga met mijn rolstoel, maar ik kan mij toch nog behelpen, ik rij met mijn aangepaste wagen, in en uit de auto komen en de rolstoel uithalen is moeilijk maar als je het niet genoeg doet zal je het ook nooit voldoende onder de knie hebben denk ik dan. Er was toch wel veel veranderd ik het groot magazijn, maar ik vond wel alles makkelijk wat ik nodig had, ik kwam zelfs een oude kennis tegen die ik al jaren niet meer gezien had, ze nodigde mij onmiddellijk uit om bij haar te komen koffiedrinken om een beetje bij te babbelen, ik zal dit toch nog even in beraad houden. Maar ja zo kom ik niet meer buiten he, of het is alleen om op controle te gaan naar het ziekenhuis in Leuven of Pellenberg, Het wordt hoog tijd dat ik terug op mijn eigen benen kom te staan, letterlijk en figuurlijk. De wonde aan mijn knie is eindelijk dicht, van in september, ontstaan als gevolg van de liner van mijn prothese, dus voor die wonde dicht was mocht ik die liner niet meer aandoen, dus 14 dagen geleden hebben ze beslist dat ik mocht beginnen met de liner terug aan te doen, maar heel geleidelijk opbouwen, beginnen met een half uur per dag tot tenminste 3 uur per dag, wel mijn knie beschermen met een tegaderm, om het vrijwen te voorkomen, maar mijn prothese kreeg ik nog niet mee, dus s'avonds als mijn prothesen af waren heb ik dan mijn liner aangedaan tot ik ging slapen rond 1 uur. Knie blijft ok, gisteren terug op controle en nu is beslist dat ik best terug een paar weken binnen ga voor revalidatie, ik denk echt dat dit nodig is want inu bijna 5 maanden na die operatie van 2 januari, waardoor ik die verlamming gekregen heb, heb ik niets meer gedaan, ik kan met moeite een beetje recht staan maar mijn benen slagen paraplu, omdat ik er geen cotrole over heb, en geen coordinatie, dus ik hoop echt dat dit toch wat kan verbeteren, maandag ga ik dus binnen, op hoop van zegen. Groetjes
Dag Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb op mijn blog, ik weet niet wat ik heb, maar veel energie om iets te doen is er niet, hopelijk verranderd dit gauw. Vorige week vrijdag had ik dan weer zo'n rotdag, ik wilde nog eens een toertje doen met mijn shopper, ik dacht lekker weer, en op ons terras is het in de namiddag toch te warm, met dat glas dat er in staat, en de zon staat er op te ketteren, niet te doen. Enfin, ik rijd dus met mijn electonische rolstoel langs voren rond, om achteraan naar de garage te kunnen, en dan zo in de kelder naar mijn scooter, ik raakte er op, met enige moeite uiteraard, maar als je niets probeert kan je ook niets doen, ik kon net passeren langs mijn auto, maar aan de garagepoort liep het mis, ik reed recht naar buiten, en ik bleef toch wel vastzitten in de roosters voor de garage, mijn wielen bleven pattineren en ik raakte er met de beste wil van de wereld niet meer uit. Ja kom er maar uit en probeer maar naar je rolstoel te gaan die in de kelder staat, mij aan de muur vasthouden, door mijn man zijn garage, door mijn garage en door de chauffagekelder naar mijn rolstoel, ik was content dat ik er geraakt was, ik heb dan maar mijn man gebeld dat hij moest oppassen als hij thuiskwam dat mijn scooter in de weg stond, ik ben dan maar terug naar binnen gegaan. Voor mijn man was er geen probleem om hem los te krijgen, maar hij kan er niet mee rijden, dus ik terug naar de garage, ik heb dan toch maar een klein toertje gedaan, maar natuurlijk nu moest ik terug dezelfe afstand afleggen om terug naar mijn rolstoel te geraken, met dit verschil dat hij nu buiten stond en ik van de kelder terug naar buiten moest geraken, het is mij wel gelukt, met de nodige moeite, nu weet ik dat ik niet recht naar buiten mag rijden maar altijd schuin, ja al doende leert men. Doordat het zo warm was had ik mijn t'shirts nodig, en vermits die boven liggen, en mijn werkvrouw weer niet geweest was, aan wie ik het zou kunnen vragen, haar excuus nu was, dat ze op haar bril was gaan zitten en ze had de glazen gebroken, die hadden we trouwens nog niet gehoord, elke week vindt ze wel een ander excuus, dus moest ik zelf naar boven, niettegenstaande ik in maanden nog niet boven geweest was, maar wat gebeurt, mijn traplift weigert dienst, ja zeg wat nog allemaal, dan maar direct gebeld naar de firma, en de volgende dag, zaterdag dus zouden ze komen. Dat is intussen ook opgelost, en ik heb mijn t'shirts gaan halen. Nu gisteren zie ik dat mijn draagbare telefoon het niet meer doet, elke keer ik wilde bellen gaf hij aan dat het mislukt was, ik zeg ja dat moet een van de kabels zijn die niet goed in zit, maar ik kan natuurlijk aan niets aan, en mijn man zit momenteel in het buitenland, dan maar onze electrieker gebeld en die heeft het vandaag komen in orde brengen, het is toch wel lastig als je voor biijna alles van een ander afhankelijk ben, ik die al mijn hele leven onafhankelijk geweest ben, het is toch wel een harde dobber dat kan ik je verzekeren. Ik zal er nog een foto bij zetten van mijn vier kleinzoontjes in bad. Groetjes
Dag
