9/1 De VS regering liegt - Jezus toonde mij wanneer de wereld zal eindigen - samengestelde BDE’s - Spiritual Battles

Ik zag namen die ik herkende: New York, Moskou, Beijing, Londen, Teheran. Steden die vol leven waren werden in seconden weggevaagd. Maar daar bleef het niet bij een gezin zat samengedrongen tegen de muur van een afbrokkelend gebouw. Ze bewogen niet. Hun gezichten waren leeg, hun huid bleek en ik realiseerde me dat ze niet ademden. Dit waren mensen in de nasleep van een atoombom. In dit visioen waren de straten waar ik liep bedolven onder as. De gebouwen waren slechts skeletachtige frames.

Op dit punt stonden auto's verlaten, met verbrijzelde ramen. Hun metaal verwrongen door de hitte, die niet langer bleef hangen. De lucht was niet zwart of grijs, het was bruinachtig geel. Verstikt door rook en stof en in plaats van sneeuwvlokken dwarrelde as naar beneden en plakte aan mijn huid als dode confetti. Het voelde alsof de hele wereld was gestorven en ik de enige was die over was. Toen voelde ik Zijn aanwezigheid. Ik draaide me om en Jezus stond daar. Hij zei niets, maar Zijn ogen waren gevuld met verdriet. Hij stak Zijn hand uit en het tafereel veranderde.

Ik stond in een kamer vol met schermen en mensen in uniformen. Ze schreeuwden naar elkaar, wijzend naar kaarten en getallen die ik niet begreep. De spanning in de lucht was verstikkend. Op één scherm zag ik wat leek op een raketlancering. Het was geen wapen, het had iets te maken met wetenschap, maar de mensen in de kamer leken er niets om te geven. Ze raakten in paniek, een verkeerde interpretatie. Iemand schreeuwde iets en een sleutel werd omgedraaid een rode knop knipperde. Ik wist niet wat het allemaal betekende, maar ik kon het gewicht ervan voelen. Het was het moment dat alles veranderde.

Ik begreep niet wat ik zag maar diep van binnen wist ik dat het niet zomaar een willekeurige nachtmerrie was. Het was alsof ik in een deel van de wereld was geworpen, dat ik nooit had mogen zien. Ik volgde toen Jezus door de ruïnes van wat ooit een bloeiende stad was.

Het volgende dat ik zag, was een kamer vol spanning, zo dik dat het voelde alsof de lucht kon barsten. Mannen en vrouwen in militaire uniformen bewogen zich koortsachtig tussen consoles en schermen. Hun gezichten waren bleek en hun stemmen scherp. De schermen flikkerden met kaarten, nummers en rode lijnen. Dat betekende niet veel voor mij, maar hoewel ik de details niet begreep, kon ik het gewicht ervan voelen. Er was iets heel erg mis. Op een scherm was iets te zien dat leek op een raket die de lucht in werd gelanceerd. Het was niet strak of glanzend zoals de raketten die je in films ziet.

Het was log, industrieel en omgeven door rook en vlammen toen het hoger klom. Eerst dacht ik dat het een soort raket was maar toen zag ik de logo's op de zijsymbolen die er wetenschappelijker uitzagen dan militair. De mensen in de kamer leken er niet om te geven. Ze schreeuwden naar elkaar wijzend naar het scherm en naar een kaart die de baan van de raket liet zien. Een man sloeg met zijn hand op een tafel. Zijn stem was luid genoeg om door de chaos heen te snijden. Hij wees naar een rode lijn die dreigend naar hun land boog. Toen realiseerde ik me dat ze dachten dat de raket een aanval was. Misschien was het een satelliet of een weerexperiment, maar voor hen maakte het niet uit.

Ze zagen een bedreiging en ze waren klaar om te reageren. Iemand gaf een sleutel aan een man die eruit zag alsof hij de leiding had. Zijn gezicht was grimmig. Toen hij de sleutel in een console stak en hem met een luide klik omdraaide knipperde een rood lampje op een paneel. Iedereen in de kamer leek zijn adem in te houden. Toen zag ik de hand van de man boven een knop zweven. Ik wilde naar hem schreeuwen om te stoppen, hem vertellen dat hij een fout maakte, maar ik kon niet bewegen of praten. Net voordat zijn hand de knop raakte, legde Jezus Zijn hand op mijn schouder.

Plotseling was ik niet meer in de kamer. Ik was boven de aarde en keek naar beneden naar de kromming van de planeet. Lichten twinkelden in de steden beneden, zich niet bewust van de chaos die zich in dat commandocentrum afspeelde. Ik zag de raket door de atmosfeer schieten, onschadelijk maar verkeerd begrepen. En toen zag ik raketten worden afgevuurd als vergelding. Felle lichtstrepen sneden door de lucht op weg naar hun doelen. Het was niet alleen één land dat reageerde, het was een kettingreactie.

Elke natie ging uit van het ergste. Elke leider drukte op knoppen die niet konden worden losgelaten. De lichten van de steden beneden begonnen te flikkeren en gingen één voor één uit, totdat de aarde in duisternis werd gesmoord. Ik voelde het verdriet van Jezus naast me. Ik had Hem niet nodig om uit te leggen wat ik zag, dit ging niet over de raket, het ging over de angst, trots en wantrouwen die zich jarenlang hadden opgebouwd tot dit moment. De raket was slechts de vonk, het vuur was de hele tijd aan het opbouwen.

Ik stond nu weer op de grond, temidden een druk stadsplein, het was niet zoals de verlaten ruïnes die ik eerder had gezien. Deze stad was levendig, druk met mensen die alle kanten op liepen. Kinderen die de hand van hun ouders vasthielden, straatverkopers die schreeuwden over hun deals, zakenmensen die op hun telefoon keken, het voelde normaal. Maar toen veranderde alles, een fel licht explodeerde in de verte, zo verblindend dat ik mijn ogen moest afschermen. Het was niet zoals alles wat ik ooit had gezien, het was puur wit en slokte alles op wat het tegenkwam, even was het stil, alsof de hele wereld was gestopt, en toen sloeg de golf op de grond, schudde hevig onder mijn voeten en een oorverdovend gebrul scheurde door de lucht.

Gebouwen stortten in alsof ze van zand waren gemaakt, ze vielen in stukken en regenden neer als dodelijke confetti. Mensen schreeuwden toen de schokgolf hen raakte, hun lichamen werden weg geworpen als lappenpoppen. Ik probeerde te bewegen om iemand te helpen maar het was alsof de lucht zelf was veranderd in een muur die me op mijn plek hield. Toen het licht eindelijk doofde was de stad onherkenbaar. De straten waren bezaaid met puin. Auto's waren omgevallen en rook walmde uit wat er over was van de gebouwen. Ik zag mensen uit de wrakken kruipen. Hun gezichten waren bebloed en hun kleren gescheurd.

Daarna veranderde het tafereel. Ik was niet langer in de stad. Nu keek ik naar een wereldkaart. Er waren lijnen getrokken over de wereldbol. Ze markeerden de raketten op hun vlucht, terwijl ze op hun doelen afstevenden. Ik zag namen en ik herkende New York, Moskou, Beijing, Londen, Teheran. Deze levendige steden werden in seconden weggevaagd maar daar bleef het niet bij. Kleinere landen, bondgenootschappen en facties sloten zich aan bij de chaos. Ieder handelde uit angst, vergelding of wanhoop. De hele wereld stond in brand. Jezus liet me flitsen zien van mensen over de hele wereld. Leiders in ondergrondse bunkers die ruzie maakten over wat te doen.

Burgers gehurkt in kelders met hun geliefden dicht tegen zich, terwijl de grond boven hen schudde. In een tafereel zag ik een gezin rond een tafel zitten, elkaars hand vasthoudend en biddend. Zelfs terwijl de sirenes buiten loeiden. Het waren niet alleen landen in oorlog. Het was de mensheid die zichzelf uit elkaar scheurde. Een beeld sprong er duidelijk uit. Een vloot drones, elk bedrukt met bedrijfslogo's. Ik herkende ze. Ze vlogen in perfecte synchronisatie, en ze dropten bommen en voorraden met dezelfde koude precisie. Het waren niet alleen regeringen die oorlog voerden, ook bedrijven waren diep betrokken.

Hun technologieën voedden de vernietiging, terwijl hun winst in de schaduw steeg. Ik voelde me misselijk toen ik me realiseerde hoe diep de mensheid hebzucht en macht had verweven met hulpmiddelen die bedoeld waren voor vooruitgang. Ik wendde me tot Jezus, wanhopig op zoek naar een verklaring. Waarom het zover was gekomen, waarom hadden we angst en hebzucht ons ertoe laten drijven alles te vernietigen? Maar Hij antwoordde niet. In plaats daarvan keek Hij me alleen maar aan Zijn ogen vol verdriet en liefde, alsof Hij vroeg: zie je het nu?

Dan veranderde het tafereel weer en ik zag wat er over was van de wereld: kapotte steden, vergiftigde lucht en een stilte die verstikkend aanvoelde. Dit was niet zomaar een oorlog, dit was het begin van iets veel ergers en toch zag ik zelfs in de ruïnes sprankjes licht. Mensen die baden, elkaar hielpen en weigerden toe te geven aan wanhoop. De ruïnes van de stad losten op in de duisternis en ik stond in een landschap dat niet echt aanvoelde. De lucht was grijs, zwaar van as die als sneeuw viel en alles bedekte met een laag fijn stof. De zon was een flauwe bol die nauwelijks door de wolken heen prikte. De lucht was koud, bitter koud en elke ademhaling voelde scherp in mijn borst. Ik probeerde een stap te zetten maar de grond onder me was oneffe,n gebarsten en bezaaid met puin.

Het was een wereld bevroren in de tijd, levenloos en griezelig stil. Terwijl ik liep realiseerde ik me dat er geen geluid was: geen vogel, geen wind, geen stemmen, alleen het zwakke gekraak van as onder mijn voeten. Ik zag wat er over was van een bos: bomen kaalgeplukt hun takken reikten omhoog als skeletten, rivieren waren droog, hun beddingen gebarsten en onvruchtbaar. De wereld voelde alsof het zijn adem inhield, wachtend op iets dat nooit zou komen. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik niet alleen was. In de verte zag ik bewegende figuren samengedrongen onder geïmproviseerde schuilplaatsen. Ze zagen er zwak uit. Hun kleren gescheurd, hun gezichten uitgemergeld.

Ik zag mensen die door de ruïnes zochten. Hun handen waren zwart van het graven door as en puin. Een man vond een blik met eten en klemde het tegen zijn borst alsof het een schat was. Een andere groep mensen omringde hem hun gezichten wanhopig en wild. De man probeerde te vluchten, maar ze haalden hem in. Hij schreeuwde toen ze zich tegen hem keerden. Hun honger overweldigde elk gevoel van menselijkheid. Ik wilde wegkijken maar dat kon ik niet. Jezus verscheen weer naast me en het tafereel veranderde.

Ik zag velden bedekt met vorst. Gewassen die niet konden groeien bij de vriestemperaturen. Vee lag dood in de sneeuw, hun lichamen waren dun en levenloos. Waterbronnen waren verontreinigd, veranderd in giftige poelen door de neerslag. Mensen verzamelden zich rond vuren gemaakt van stukken hout en plastiek. Hun gezichten waren hol, terwijl ze het weinige voedsel dat ze nog hadden rantsoeneerden. De kou was niet alleen fysiek, het sijpelde in hun zielen, een wanhoop die eindeloos voelde. In een tafereel zag ik een gezin in een kelder zitten, hun adem zichtbaar in de ijzige lucht.

Ze deelden een enkel stuk brood, braken het in kleine stukjes. De vader aarzelde voordat hij zijn hap nam, keek naar zijn kinderen met een pijn die ik in mijn borst kon voelen. Hij gaf zijn deel aan de jongste, die zachtjes huilde. Het was een kleine daad van liefde in een wereld die leek te zijn vergeten wat liefde was. Te midden van de verwoesting wees Jezus wees naar een groep mensen die knielden in gebed. Ze zaten samengedrongen in een verwoeste kerk, hun handen gevouwen, hun stemmen vastberaden, terwijl ze een hymne zongen. Ze hadden niets: geen eten, geen warmte, geen veiligheid, maar hun geloof brandde fel. Het was een licht in de overweldigende duisternis.

Ik voelde een warmte van hen uitstralen, die door de kou sneed en ik realiseerde me dat het niet van hun omgeving kwam. Het kwam van hun vertrouwen in Hem. Jezus sprak niet maar ik voelde zijn boodschap duidelijk. Dit is de prijs van trots en hebzucht, maar zelfs hier. Zelfs nu is er hoop voor degenen die op Mij vertrouwen. De gevolgen waren niet alleen fysiek, het was spiritueel en terwijl het grootste deel van de wereld door wanhoop werd verteerd, vonden degenen die hun geloof in Christus stelden een kracht die niet gebroken kon worden. De kou van de nucleaire winter verdween.

Ik bevond me op een nieuwe plaats. Het was een kleine, eenvoudig en stille kamer, die alleen verlicht werd door het zachte schijnsel van kaarslicht. De muren brokkelden af ​​en de vloer was bedekt met stof, maar de atmosfeer was warm, bijna heilig. In het midden van de kamer knielde een groep mensen in een kring, hun hoofden gebogen in gebed, ze waren niet de sterkste of machtigste mensen die ik ooit had gezien. Hun kleren waren versleten, hun gezichten waren bleek en mager van de honger, maar hun stemmen waren standvastig. Hun gebeden waren onaangetast, er was een vrede om hen heen die bijna tastbaar voelde, alsof de lucht om hen heen dikker en zwaarder was, met iets dat ik niet helemaal kon benoemen.

Ik keek toe hoe een man een klein brood vasthield, het was niet veel, nauwelijks genoeg om één persoon te voeden, laat staan ​​een groep. Maar hij brak het in stukken en gaf het rond, de anderen namen hun porties, bogen hun hoofden uit dankbaarheid, hun handen trilden terwijl ze de kleine restjes vasthielden. Ze aten langzaam, genoten van elke hap alsof het een feestmaal was, en toen begonnen ze te zingen, hun stemmen waren eerst zacht, bijna aarzelend, maar naarmate het lied vorderde, werden ze sterker, meer zelfverzekerd. Ik herkende het, maar het was gevuld met hoop en vertrouwen, het soort geloof dat niet door de wereld buiten gebroken kon worden. Ik voelde tranen over mijn gezicht stromen terwijl ik luisterde. Ze hadden niets, niet volgens de normen van de wereld, maar ze hadden alles. Jezus wees naar de deur en het tafereel veranderde.

De wereld was nog steeds donker en koud. Ik zag mensen vechten om restjes voedsel, voorraden hamsteren en zich in wanhoop tegen elkaar keren. Het verschil tussen de twee groepen was sterk. De ene werd verteerd door angst en egoïsme, klampte zich vast aan het weinige dat ze nog hadden, de andere was gevuld met vrede en vrijgevigheid, deelde zelfs als het geen zin had. Ik wendde me tot Jezus en hoewel Hij niet sprak, voelde ik zijn boodschap diep in mijn hart resoneren. Dit is het verschil tussen vertrouwen in de wereld en vertrouwen in Mij. De mensen in de kamer hadden niet meer middelen, ze hadden meer geloof en dat geloof gaf hun een kracht die niet in een voorraad of bunker gevonden kon worden.

Ik dacht terug aan mijn eigen leven, aan de dingen waar ik me zorgen over had gemaakt, de dingen waarvan ik dacht dat ik ze niet zonder kon. Ik had zoveel tijd besteed aan het najagen van troost. veiligheid en succes, nooit beseffend hoe kwetsbaar die dingen werkelijk waren. De mensen in de kamer waren niet gefocust op wat ze verloren hadden, ze waren gefocust op wat ze nog hadden: elkaar, hun geloof en de aanwezigheid van God. Jezus gebaarde opnieuw en het visioen begon te vervagen maar Zijn boodschap bleef mij bij. De wereld zal falen maar Mijn liefde nooit. Vertrouw op Mij en je zult vrede vinden zelfs in de donkerste tijden. Het was niet alleen een waarschuwing het was een uitnodiging een oproep om te kiezen geloof boven angst, vrijgevigheid boven egoïsme en liefde boven wanhoop.

De vredige kamer en de stille gebeden vervaagden en ik bevond me in een eindeloze uitgestrektheid van duisternis. Ik voelde de aanwezigheid van Jezus naast me, standvastig en onwankelbaar, en toen begon er een reeks beelden om ons heen te verschijnen, flitsen van de wereld. Ik had de keuzes gezien die tot de ineenstorting hadden geleid en de gevolgen van die beslissingen. Ik zag een fabriekslijn die wapens produceerde, elk gestempeld met de logo's van bedrijven die ik herkende.

Ik zag leiders papieren ondertekenen, handen schudden, hun gezichten belicht door camera's maar hun harten verteerd door hebzucht en angst. Ik zag gewone mensen door hun telefoons scrollen zich niet bewust van de trage erosie van vertrouwen, gemeenschap en geloof. Het gebeurde overal om hen heen. De boodschap was duidelijk. Dit ging niet alleen over regeringen of bedrijven.

Het ging over ons allemaal. Het volgende tafereel was een bekende stad momenten voor de eerste lichtflits. Ik zag de mensen hun dag doorbrengen, lachend, werkend, totaal onbewust van wat er zou komen en toen zag ik het commando centrum: de paniek, de angst, de keuze om terug te slaan. Het was niet één moment, dat de ineenstorting veroorzaakte, het waren jaren decennia van egoïsme en trots opbouwend tot een breekpunt. We hadden een wereld gebouwd op een fundament van zand en toen de storm kwam viel alles uit elkaar. Maar toen liet Jezus me de kamer van trouwe gelovigen weer zien. Ze hadden geen macht of invloed, ze hadden geen rijkdom of wapens, maar ze hadden vrede, hun geloof was niet in regeringen, bedrijven of zelfs hun eigen vermogen om te overleven. Het was in Hem en daardoor hadden ze een kracht die geen bom of radioactieve neerslag kon wegnemen.

Ik wendde me tot Jezus' tranen stroomden over mijn gezicht: waarom liet je me dit zien? fluisterde ik met gebroken stem. Hij antwoordde niet met woorden, maar ik voelde het gewicht van Zijn boodschap in mijn hart. Het is niet te laat. De visioenen waren niet alleen een waarschuwing, ze waren een uitnodiging. Een uitnodiging om te veranderen, om berouw te tonen, om terug te keren naar het enige fundament dat de stormen van het leven kon weerstaan. T​erwijl de beelden vervaagden, voelde ik een warmte die zich door de duisternis verspreidde als een licht. Ik realiseerde me toen dat de ineenstorting niet onvermijdelijk was. Het was een mogelijkheid, een pad waar we naartoe gingen, maar het was niet in steen gebeiteld.

We hadden een keuze en die keuze begon met geloof met vertrouwen in Christus, leven in liefde en ervoor kiezen om ons leven op iets eeuwigs te bouwen. Het visioen begon te vervagen en ik voelde Jezus' aanwezigheid wegglippen maar voordat het weg was hoorde ik een enkel woord helder en standvastig in mijn hart: HOOP. Het was niet zomaar een woord, het was een belofte, hoe donker de wereld ook leek, hoe gebroken het ook voelde, er was altijd hoop in Hem. Ik werd wakker met een schok hijgend naar adem.