Wat doet een mens wanneer hij volkomen uitgeput is en blijft? Slapen? Maar dat brengt geen soelaas. Je blijft moe. Bij de minste inspanning begin je sterretjes te zien van pure uitputting. Ik verloor zelfs het bewustzijn bij een aantal gelegenheden. Rusten? Maar dat wordt je op den duur zo moe... Stel je voor: een zeer actief, levenslustig en kwiek iemand. Hoog-intelligent ( dat zeg niet ik maar de psychologen die mijn IQ getest hebben). Begaafd in diverse zaken. Een strever voor wie alleen het allerbeste een waardig doel is. Zo iemand was ik, en ben ik nog steeds. En dan is daar dat vermoeidheidssyndroom dat een domper zet op het simpele vermogen om ook maar iets te doen! Nog daargelaten, de pijnen en andere bijverschijnsels. Doordat je lichaam voortdurend, gedurende jaren op een noodrantsoen energie moet draaien, worden een hoop systemen niet of nauwelijks onderhouden. Dit leidt tot allerlei mysterieuze ziekten, kwalen en gebreken. Mijn drang om te blijven vechten en mijn schier onuitputtelijke wilskracht hielden mij op de been doorheen de talloze tegenslagen die ik in de jaren sinds het begin van mijn ziekte diende te ondergaan. Ik slaagde er zelfs nog in om directeur te worden in een Franse multinational. Maar ook daar sloeg het noodlot weer toe onder de vorm van een zeer zwaar auto-ongeval. Dat was in april 1993. Zeven uur lag ik op de 'snijplank' van de chirurgen. Ze hebben me er door gehaald en daar ben ik hen dankbaar voor. De revalidatie duurde zowat tien jaar. En ik die zo graag sport... Het enige lichtpunt in die donkere jaren was dat ik juist dan mijn huidige partner heb leren kennen. In 1994 om precies te zijn op 1 juni. Zonder haar had ik het misschien wel opgegeven. We zijn nu al twaalf jaar samen en hebben 2 zoontjes. De jongste is zes jaar en even kwiek als ik altijd geweest ben. Sinds 2002 heb ik een oplossing gevonden voor mijn CVS en ben ik voor zover genezen dat ik weer alles kan doen en volop energie heb en recupereer door te slapen. De schade van al die jaren zonder energie terug rechtzetten is niet zo makkelijk. Ik verbeter nog elk jaar, dus ik blijf hopen dat ik ooit volledig herstel. Ondertussen ben ik wel gelukkig met mijn herwonnen leven. Hoe ik er in slaagde die smerige ziekte te overwinnen vertel ik de volgende keer wel. Erin, van het rusteloze licht.
