>Zand en Steen
>
>Een verhaal vertelt over twee vrienden die door de woestijn liepen.
>Op een moment tijdens de reis kregen ze ruzie en de ene vriend sloeg de
>ander in het gezicht. Degene die geslagen werd was gekwetst, maar zonder
>iets te zeggen schreef hij in het zand:
>'VANDAAG SLOEG MIJN BESTE VRIEND MIJ IN HET GEZICHT.'
>
>Zij liepen verder totdat zij een oase vonden, waar zij besloten een bad te
>nemen. Degene die was geslagen, raakte vast in modder en dreigde te
>verdrinken, maar de vriend redde hem. Nadat hij was bijgekomen, schreef hij op een steen:
>'VANDAAG REDDE MIJN BESTE VRIEND MIJN LEVEN.'
>
>De vriend die had geslagen en zijn beste vriend had gered vroeg hem:
>'Nadat ik je had geslagen, schreef je in het zand en nu schrijf je op een
>steen, waarom?'
>De andere vriend antwoordde:
>'Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar de wind
>van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets goeds doet voor ons,
>moeten we het in steen graveren, waar geen wind het ooit kan uitwissen.'
>LEER OM JE PIJN IN HET ZAND TE SCHRIJVEN EN OM JE GOEDE ERVARINGEN IN STEEN TE GRAVEREN.
>
>Men zegt dat er een minuut nodig is om bijzondere mensen te vinden, een uur
>om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar daarna een heel leven
>om hen te vergeten.
>
>