2010 nam een slechte start met het plotse overlijden van mijn moeder...

Het was het begin van een waterval van tegenslagen...

Enkele weken na de begrafenis kreeg ik mijn eerste klop door verdriet, stress, slapeloze nachten enz... 

ik ben toen verscheidene weken goed ziek geweest en ik ben nog heel lang erg vermoeid geweest...

Mijn ventje en ik  keken dan ook reikhalzend uit naar onze reis naar de USA. We zouden er ongeveer een maand rondtrekken en tot rust komen..

Maar......op 9mei (moederdag) stond onze wereld eventjes stil en vielen al onze plannen in het water.

Mijn ventje kreeg die dag een hersenbloeding in de hersenstam en de dokters gaven ons weinig hoop, want ze konden niets doen...

We konden enkel wachten en hopen, want het kon alle kanten uit...

We zijn nu 4 maanden verder en we hebben bij de laatste scan toch goede hoop gekregen voor de toekomst... de dokters spreken van een spectaculaire vooruitgang, want de bloeding was al voor de helft verminderd...

Hij is er nog lang niet, het betert beetje bij beetje, maar volgens hem gaat het niet snel genoeg..

Het is niet altijd eenvoudig om hem op te beuren, want de dagen lijken hem eindeloos lang nu hij veel dingen nog niet kan doen en voor heel veel dingen afhankelijk is van een ander..

We zijn dankbaar dat hij het overleefd heeft en er geen zware handicaps heeft aan over gehouden, maar het blijft toch moeilijk..

Volgens de neurochirurg moet hij zeker op een jaar rekenen om te revalideren en dan zullen we ook weten of hij terug volledig de oude zal zijn.

Ik duim voor mijn ventje..