Alsof de ons bekende reiger
zijn blauw en grijs verloren is
en wit gereinigd door het water
nu schoon en wit geboren is.

De zilverreiger , hier een vreemde,
die als een nieuwe allochtoon
zich thuisvoelt tussen al dat blauwen
verheven wit, en ragfijn schoon.

De zwarte snavel flits bij wijle
het nat in voor al weer een prooi
een aanwinst voor de vogelaar
want ’t aanzien is bijzonder mooi.

Opvallend tussen riet en planten
kleurt hij hier als de lepelaar
maar ranker , vinniger in ’t zoeken
voor ieder visje een gevaar.

Lief baasje,

Geef mij te eten en te drinken
en zorg goed voor mij.

Als ik niet eet ga dan met mij naar een poezendokter en laat mij onderzoeken.

Geef mij op tijd een zuivere bak.
Sluit mij niet op in een kooi of schuur.
Sluit mij niet aan een riempje, maar geef me de vrijheid.

Laat mij in de vakantie niet in de steek.
Als ik jonkies krijg laat ze leven,
ze kunnen zelfs met een hond opgroeien.

En tenslotte lieve baas,
als ik oud word verzorg mij dan goed
en als het moet,
verlos mij uit het lijden
en als dank zal ik heel lief voor u spinnen.

Een meisje veilige nest
plots kwijtgeraakt
verdwaast en verloren.
Naarstig gezocht
enkelen nesten bezocht
Niemand, kon jou geroep
om je verlies
immers daar horen.
Ergens wist je,
er is op deze aarde een
veilig plaatsje voor mij
Kom lieve meid,
je hebt zelf het nest gevonden
jou plekje is nog steeds vrij!

Olifanten leven in hecht familieverband.
Alles draait daarbij om de vrouwtjes.
Het oudste vrouwtje is de baas in een kudde.
Die staat uit haar zussen, dochters,
nichten en hun kinderen.

De kudde maakt onderdeel uit van een stam,
een nog groter geheel.
Zonen verlaten de kudde rond hun tiende jaar
om zefstandig te worden.
Mannetjesolifanten zwerven in hun eentje rond
of vormen tijdelijke groepen.

Het is geen sprookje dat olifanten
een fabelachtig geheugen heben.

Een olifantenkudde
gebruikt eeuwen achtereen dezelfde paden
en plaatsen om water en voedsel te vinden.




 tot maandag !

Welnu,  ingeburgerd en wel

delen we elk een muurtje

ertussenin een soort

van groenachtig stukje land

en al op voorhand

vroeg ik me af wat het was

het was geen gras

maar een heel stel

groene kikkers op een rij

toen ik dichterbij kwam

begonnen ze te kwaken

als een heus orkest

en op slag voelde ik me thuis

in dit vreemde grote huis .

Wat is verveling meer dan
een ogenblik jezelf zijn

een pas op de plaats maken
als moment van bezinning

het bestaan kan immers niet
altijd in sneltreinvaart gaan

er is niets mis met 'quality time'
een uurtje lezen of mediteren
met de ogen stijf dichtgeknepen...

maar ga me alsjeblieft niet vertellen
dat niets doen niets om het lijf heeft ....

Vol bewondering
kijk ik naar een wondeer der natuur

mijn hele lichaam stel ik beschikbaar
om te kunnen genieten van dit avontuur

langzaam maar doeftreffend
daar de zon in zijn geheel ten onder

een rode gloed komt te voorschijn
dat ik liefkozend bewonder

genietend van dit moment
die hemel van aarde scheidt

een prachtige lichtverschijnsel
die zich in de horizon verspreidt

een tijdloos avondrood
dat voor mijn ogen heeft afgespeeld

ik heb genoten van dit schouwspel
waardoor mijn ziel is gestreeld

Een stilte is bij je naam ontstaan
Waarom heeft de natuur dit gedaan
De warmte die jij ons hebt gegeven
We konden het te kort beleven
Na het eerste gevecht weer volop gaan leven
Helaas het duurde maar voor even
Nu de herfst is gekomen
Leef je kleurrijk door in onze dromen.

Kleine vogel, kleine vogel
Vlieg maar door het hemelsblauw
Naar iemand die veel van je houdt

Kleine vogel, kleine vogel
Maar ben toch zuinig met geluk
Want voor je het weet is het weer stuk

Grote mensen ver beneden jou
Die doen het steeds maar fout
Want ze willen niet begrijpen
Dat een ander van ze houdt

Kleine vogel, kleine vogel
Bij die ander hoor je thuis
Dat is je huis

We hebben elkaar nodig
maar durven het niet bekennen

We worden geen mens in ons eentje
We zijn geen eilanden

We zijn levend aan elkaar verbonden
door onze handen door de zorgen

We zijn mensen met een hart
dat wil beminnen en bemind worden

Fijne maandag !

Ik verdeel graag geld onder de armen...
 mijn linkerarm en rechterarm.

Vaak kunnen we niet vatten
dat het leven een samenspel
is van het zichtbare en onzichtbare

al te vaak geloven we enkel het
zichtbare omdat het structuur bevat
het onzichtbare blijft meestal
het onbekende

toch hebben we er dagelijks
mee te maken
onze gevoelens en gedachten

maar we zijn niet in staat
ze even in de hand te pakken...