Wat ik veel hoor van mensen is dat als ze bij een dokter zijn een onvoldaan gevoel hebben. Ze hebben het idee dat er niet geluisterd wordt of dat ze hun zegje niet goed hebben kunnen doen. Zelf heb ik me mezelf daarop regelmatig betrapt. Jammer genoeg heb ik toch regelmatig met artsen te maken gehad. Niets ten nadele van de artsen in het algemeen hoor. De factor tijd speelt natuurlijk ook een belangrijke rol, maar ik heb toch regelmatig dat ik buiten sta en denk waarom heb ik dat niet gevraagd of hoe zit dat nou? Ik vraag me dan ook af hoe gaan andere mensen daar nou mee om. Hoe krijg je nou de antwoorden die je nodig hebt. Het lijkt me wel leuk om te weten hoe andere mensen dit ervaren. Of hoe het mensen wel goed lukt. Het gekke is, dat als ik met andere mensen mee ga (mijn kinderen bv) ik wel heel goed mijn zegje kan doen. Zo gauw het voor mezelf is sla ik dicht. Daar kan ik dan zo pissed off worden, op mezelf dan. Stom he?
Dit is mijn hondje Terry. Ze is bij ons sinds verleden jaar juli. Het is een Jack Russeltje met een staand en een hang oor. Een eigenzinnig beestje, maar ook heel aanhankelijk. De poezen die al 7 jaar bij ons zijn hebben niks meer te zeggen. Gelukkig maken ze er geen probleem van. Met ons kleinkind Naomi van bijna 3 jaar is ze ook dikke maatjes. En wat ook handig is: als ze haar behoefte moet doen gaat ze even door het kattenluik naar buiten, en komt weer vrolijk binnen rennen. Ik ben wel naar de puppycursus geweest want een beetje opvoeding is wel noodzakelijk. In maart is er een vervolg cursus en mijn plan is wel om weer te gaan. Ze heeft een nadeeltje en dat is het verharen, niet te geloven wat zo'n klein hondje aan haar verliest. Ik heb speciaal voer, druppels, maar of het helpt? Dan maar veel stofzuigen en borstelen en met het uitlaten erbij blijf ik ik ieder geval in beweging!
Dit is mijn hondje Terry.
