Wat ik veel hoor van mensen is dat als ze bij een dokter zijn een onvoldaan gevoel hebben. Ze hebben het idee dat er niet geluisterd wordt of dat ze hun zegje niet goed hebben kunnen doen.
Zelf heb ik me mezelf daarop regelmatig betrapt. Jammer genoeg heb ik toch regelmatig met artsen te maken gehad.
Niets ten nadele van de artsen in het algemeen hoor. De factor tijd speelt natuurlijk ook een belangrijke rol, maar ik heb toch regelmatig dat ik buiten sta en denk waarom heb ik dat niet gevraagd of hoe zit dat nou?
Ik vraag me dan ook af hoe gaan andere mensen daar nou mee om.
Hoe krijg je nou de antwoorden die je nodig hebt.
Het lijkt me wel leuk om te weten hoe andere mensen dit ervaren.
Of hoe het mensen wel goed lukt.
Het gekke is, dat als ik met andere mensen mee ga (mijn kinderen bv) ik wel heel goed mijn zegje kan doen.
Zo gauw het voor mezelf is sla ik dicht. Daar kan ik dan zo pissed off worden, op mezelf dan. Stom he?