Hoe meer mensen hier gehoor aan geven, hoe meer de verzuchting bewaarheid wordt dat als de hele mensenstroom over heel de wereld tegelijkertijd 1 seconde positief zou denken, de aarde dan ogenblikkelijk en zeer intens een positieve uitstraling krijgt, met heel verstrekkende gevolgen voor de vrede en het geluk in de wereld.
Op dinsdag 17 oktober 2006 wordter een verbinding gemaakt tussen twee dimensies in de kosmos, waarbij een Ultraviolette Straal naar de aarde gestuurd zal worden met een intense energie.
Let op, deze energie versterkt tot 1 miljoen maal zijn intentie. Dat wil zeggen dat op het moment dat deze UV-straal de aarde raakt, de intentie van elke
persoon met 1 miljoen versterkt wordt.
Stel je op die dag open met de meest positieve verlangens die je maar kan denken en hou in gedachten alle positieve doelen die je nog wil bereiken in dit leven. (Zij die negatief denken in die tijdsspanne worden in hun gedachten uiteraard ook 1 miljoen maal versterkt.)
Dit is een boodschap als voorbode voor2012. In onze aardse tijd in ons land zal de UV-straal stipt binnenkomen om 10u17 in de ochtend en zal op zijn sterkst fungeren om 17u10 .
Wanneer je, je op het sterkste punt (namelijk 17u10) verplaatst in de natuur en kontakt maakt met de natuur, zal je zeer intens dezeenergie voelen.
Hou je gedachten en gevoelens en de woorden die je die dag spreekt dus zeer zuiver en positief.
Laat de teleurstellingen van vandaag nooit de dromen van morgen overschaduwen
Bekijk op elk moment oude zaken door een nieuwe bril en je zal de les ontdekken, die nodig was als kans, om iets over jezelf te leren. Dat is leven ! Met vallen en opstaan, met vreugde en verdriet.
Wie opgeeft stopt met leven, wie blijft dromen blijft ook eeuwig jong !
I am love I am life I am oneness I am perfection in all things.
The more love you radiate out into the world The more love will be returned to you.
Love can change your whole outlook on life Love can even change the appearance of a person Even the plainest person becomes beautiful When the heart is filled with love.
Love does indeed transform and transmute As nothing else can Because it is the greatest power The most uniting power in the universe.
It is love that will weld you together Love that will make you one Love that will enable you to see the best in others Love that will surmount all difficulties And all that would divide and separate you. (from Eileen)
Aarde ben ik Mijn huid als de velden mijn haar als bomen, bloemen, gras Mijn ogen als meren mijn oren als spelonken Mijn hart als het nooit ophoudende ritme van de zee.
'Ware nederigheid is niet anderen helpen en aanmoedigen op je te leunen,
want hierdoor worden ze ervan weerhouden hun eigen kracht
en vermogens te zien en te gebruiken. Hij die nooit naar de rand van het nest geduwd wordt,
zal nooit ontdekken dat hij 'vleugels' heeft ...'
Met mijn eigen kinderen ging dit als vanzelf. Het heeft me echter jaren gekost om dit ook met anderen toe te passen. Het verstand komt met de jaren, toch ?
Ondanks de regen scheen de zon in ons hart. Iedereen is het er over eens: Het bruidspaar schitterde van geluk en ontroerde iedereen door hun spontaneïteit.
Beroepsfotografen zoek niet verder: hier zijn twee natuurtalenten. Twee innerlijk en uiterlijk prachtige mensen, door maanden voorbereiding, maakten zij er iets moois en plezant van De sfeer was fantastisch en iedereen danste mee, de ganse nacht.
Wat kan een moeder zich meer wensen, dan haar kinderen gelukkig te zien !
Wat maken wij 'beschaafde' mensen toch veel drukte om niets. Van onze vindingrijke bedoeïenen leerden wij dankbaar gebruik maken van al wat de natuur ter beschikking heeft. Stappen door hoge zandduinen en grote open vlaktes, bij hitte en stormwind. Leven tussen de dromedarissen en na een paar dagen ruiken zoals zij. Geen wc en alle 'natuurlijk' menselijk gedrag opnieuw normaal vinden. Vuil is zo relatief.
Nooit zag ik mannen zo warm en vrolijk met elkaar omgaan: zingen, muziek maken, dansen, fluiten, lachen en ...elkaar en ons helpen waar nodig. Nooit opgejaagd en met hun onfeilbaar oriëntatievermogen geraken we op tijd waar we moeten zijn. Lekker vers brood gebakken in een open vuur. Duizenden sterren op een halve bol boven en rond ons. De indruk die de woestijn nalaat, de gevoelens die ze losmaakt, de sfeer die er heerste, dat kan met geen woorden worden uitgedrukt, men moet het beleven.
Spannend ! Morgenochtend vertekken we naar de Grote Erg, een deel van de Sahara in Tunesië. Gedurende 5 dagen gaan we stappen in de woestijn. Ben benieuwd naar de confrontatie met mezelf, op een tocht zonder contact met de buitenwereld - zonder tent - zonder badkamer - zonder wc - overdag misschien te warm - 's nachts zeker vrieskou. Mijn lichaam wordt nu al bang, mijn ziel niet.
Misschien wil ik niet meer terug naar onze 'beschaving' :o)
Het leven is een reis naar het graf maar vergeet de intentie daar veilig aan te komen in een aantrekkelijk en goed geconserveerd lichaam.
Streef ernaar aan te komen met chocola in je ene en een glas wijn in je andere hand, met een totaal opgebruikt lichaam, helemaal versleten en gillend:
"Whoa, wat een trip! Heb het heerlijk gehad!
Zo werden ze op de lagere school genoemd, want raak aan één van hen en je hebt ze allemaal tegen. Het waren prachtige en levenslustige kinderen, het zijn nu prachtige volwassen mensen. Moeder is trots op hen :o)
Ons leven is als het zaad dat in de aarde valt. En dan gaat het van donker naar licht. In ieder wezen is een onbewust verlangen om naar het licht te gaan.
De waarde van het lijden is niet het lijden, maar de verandering die het heeft teweeggebracht.
Je succes is de verzameling van al de fouten die je maakte en waarvan je herstelde. Is de winter soms de mislukking van de zomer ?
Dit is een uittreksel uit een zeer goed boek over vergaande herinneringen van kleine kinderen: "Vroeger toen ik groot was" door Joanne Klink. Grootouders van deze tijd, zullen ook al wel gemerkt hebben dat sommige kleine kinderen wonderlijke uitspraken doen en soms dingen vertellen die zij onmogelijk hebben kunnen horen of lezen. In dit boek zit de verklaring daarvan. Onze maatschappij verandert, het mensenras verandert.
Dit las ik vandaag: Jeugd is het voorschot Ouderdom de afrekening Ik zie het zo:
We krijgen de ingrediënten voor het leven met de paplepel ingegeven en daar moeten we het mee doen. Zelf kunnen we er nog wat kruiden aan toevoegen en op eigen smaak brengen met wat we ons nog herinneren van 'voordien' en met wat / wie we op onze weg tegenkomen. Als we geluk hebben valt de hoofdschotel mee en zoniet, kunnen we hem aanpassen, als het nodig is. En dan volgt de ouderdom als een heerlijk dessert, waar we ook langzaam mogen van genieten, terwijl we de afrekening maken.
Wiskunde Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te laten. Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze achter iedere naam iets moesten schrijven. De opdracht duurde het gehele lesuur en aan het einde van de les moest de opdracht ingeleverd worden bij de lerares. In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad. Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun lijst. Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. "Is dat echt zo?", kon je horen fluisteren. "Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!" En "Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden", Waren de over het algemeen gehoorde commentaren. Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover gesproken hadden, maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen.
Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging. De kerk was overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem zijn laatste eer. De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem. Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: "Bent u Marks wiskunde lerares? " Zij knikte bedroeft en zei zachtjes; "ja". Toen zei hij; "Mark heeft zeer vaak over u gesproken". Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Marks vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Marks ouders waren blij haar te zien en spraken haar aan. "We willen u iets laten zien", zei Marks vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. "Dit vonden we toen we door Marks spullen gingen kijken Nadat hij gesneuveld was en we dachten dat u het zou herkennen". Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer dichtgevouwen was. De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had. "Wij willen u hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft", zei Marks moeder. " Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd.
Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares. Charlie lachte een beetje en bekende: "Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in de bovenste lade van mijn bureau". Heleen, de vrouw van Joost, zei: " Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken". Ik heb mijn lijst ook nog zei Marylin. "Ik heb hem in mijn dagboek geplakt". Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen. Helemaal bijeen geplakt en duidelijk veel gebruikt. "Ik neem hem overal mee naar toe" zei Vicky en voegde er aan toe "Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en onder handbereik". De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien. In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn, zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te laat is. Je kunt het op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door deze boodschap naar hen te sturen. Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige mogelijkheid laten gaan om iets moois en goeds te doen voor deze mensen.
26 mei 2006 
