Lieve bloggers,
De trouwe bezoekers aan mijn blog zullen al wel gemerkt hebben dat het een tijdje geleden is dat ik nog iets nieuws op het blog gezet heb. Maar de wereld heeft voor mij een week stilgestaan en ben diep bedroefd. Mijn beste vrienden hebben verleden week hun zoon van 25 jaar verloren door een werkongeval. Een jonge kerel vol levenslust, grappen en zeer geliefd door iedereen. Het nieuws viel in als een bom en het verdriet (was) is groot. Een week vol emoties, tranen, boosheid, frustratie, en vooral ongeloof. Een klap die je niet zomaar kunt verwerken en tijd nodig heeft, om tot het normale leven van alledag terug te keren.
De paar (troostende) woorden die ik met moeite kon schrijven voor mijn vrienden :
Verglaasde ogen
Ziene doen ze niet
Ogen die staren met dit groot verdriet
Je verstand kan het niet begrijpen
Je hart doet zo'n pijn
Zou dit toch de waarheid kunnen zijn
Ondraaglijke momenten
Is dit wel gebeurd
Harten en levens, volledig verscheurd
Het leven gaat verder
Maar droom en toekomst voor je kind
Zijn in een paar seconden, volledig verzwind
Diep bedroefd voel ik met jullie mee
En ook al klinken deze woorden nu zo hol
Hou vast aan ‘t leven en hou toch vol !
|