Wendelien en ik kenden elkaar van de PABO.
Sommige mensen, onder wie de dochter van tante Heleen, mijn lievelingstante die ik op m'n vijftiende voor de laatste keer had gezien, dachten bij het woord PABO aan de gelijknamige erotiekshop maar het betrof hier de opleiding tot leraar basisonderwijs.
We hadden het allebei een jaar volgehouden op dit geitenwollensokkenbolwerk om vervolgens de evenmin vreugdevolle wereld van het tijdelijk werk te betreden. Wendelien en ik maakten iedereen wijs dat we ons aan het beraden waren op onze toekomst - misschien geloofden we er zelf langzamerhand ook wel in.
Met haar vriend Igor, een Oost-Europese asielzoeker die ze tijdens haar laatste tijdelijke baan in de Efteling had ontmoet, woonde ze illegaal in een pand aan de Keizersgracht in Amsterdam. Het meubilair bestond o.a. uit een kapotgesneden zwartleren bank die ze van de straat hadden gehaald en een Boeddhabeeld dat ze van een vage kennis hadden gekregen.
Om het huiselijk geluk compleet te maken, hadden ze sinds kort een katertje in huis. Het beestje werd aanvankelijk Snoop Catt genoemd, naar Snoop Dogg, maar toen hij hartstochtelijk bleek te gaan mauwen bij het horen van Griekse muziek, had Wendelien hem herdoopt in Snoupos Roussos.
"Naar Demis Roussos, die dikke Griekse zanger," had ze Igor uitgelegd want die had geen idee waar de nieuwe naam op sloeg. Hij moest erom lachen maar het klonk niet gemeend.
Die middag was ik weer eens bij hen op bezoek. Snoupos schreeuwde om aandacht, die ik hem in ruime mate gaf want ik vond het een heerlijk beest.
Mijn tante Heleen had ook een katertje gehad, de mooie Theodoor genoemd. Ze woonde in de buurt van een gebouw waarop de woorden 'Alles van waarde is weerloos' stonden, een regel uit een gedicht, gebruikt als reclameboodschap voor een verzekeringsmaatschappij. Deze regel ben ik altijd met haar en Theodoor in verband blijven brengen.
"Toen ik een paar jaar geleden op vakantie was in Leipzig, zat er een man bij ons in het hotel die sprekend op Snoop Dogg leek maar hij sprak Duits," vertelde ik.
"Enge kop heeft die gast. Nou ja, wij tenslotte ook," merkte Wendelien op.
Nadat Igor ons thee had gebracht, gezet met heet water uit de samowar, keken Wendelien en hij me op een vreemde manier aan.
"Alinde, we hebben groot nieuws. Zeg jij maar, Wendelien..."
Igor straalde van oor tot oor terwijl zijn vriendin zat te grinniken. Ik had geen idee wat ik te horen zou krijgen, hield alles voor mogelijk: emigratie naar Rusland, een huwelijk om Igor meer kans op een verblijfsvergunning te geven, een enorme winst in de staatsloterij...
"Ik ben in verwachting."
Sprakeloos staarde ik Wendelien aan. Ze was nog maar eenentwintig, dat was toch waanzinnig jong voor een kind? Igor was zestien jaar ouder en had al een (kinderloos) huwelijk in Moskou achter de rug; zijn ex en hij hadden geen enkel contact meer, wist ik van Wendelien.
"Geweldig!" riep ik uit en omhelsde de aanstaande ouders.
"Pjotr is helemaal door het dolle heen, dit wordt zijn eerste kleinkind tenslotte."
De vader van Wendelien was tot zijn vervroegd pensioen door het leven gegaan als Piet maar had besloten dat bij een nieuwe levensfase ook een nieuwe naam hoorde. De keus was gevallen op Pjotr, wat hij lekker exotisch vond klinken. Toeval bestaat niet: zijn jongste dochter kreeg een paar maanden later een Russische vriend; hijzelf had inmiddels een Russische penvriendin, Svetlana, een kennis van Igors moeder. Hij peinsde er echter niet over om te gaan hertrouwen want na de vroeg overleden Bep wilde hij niemand anders meer. Hij beweerde dat Sveta net zo beroerd Engels schreef als hij, dat schepte een band blijkbaar.
Igor haalde gebak uit de keuken terwijl Wendelien honderduit vertelde over de komende gezinsuitbreiding. Igor en zij wilden niet weten of het een jongetje of een meisje zou worden, ze waren van plan om in Wendeliens geboorteplaats Castricum te gaan wonen, ze zou waarschijnlijk drie dagen in de speelotheek kunnen gaan werken, misschien zouden Igor en zij snel gaan trouwen want dat wilde Pjotr zo graag...
Eerlijk gezegd luisterde ik maar met een half oor. Mijn enige vriendin ging het volwassen leven in en dat drukte me met mijn neus op het feit dat ik ook niet eeuwig kon blijven flierefluiten met een baantje hier, een uitkerinkje daar, een gehuurde zolderkamer als schamel dak boven m'n hoofd...
Toen ik een uur later vertrok, liep ik in gedachten verzonken naar de Waalstraat.
Tussen de post zat een voor mij bestemde rouwkaart. Ik opende 'm met kloppend hart en trillende vingers.
'Alles van waarde is weerloos', las ik. 'Na een kortstondig ziekbed is heden, toch nog onverwacht, overleden onze geliefde moeder en schoonmoeder Helena Woutera Morelisse...'
Op dat moment kreeg ik het onaangename gevoel dat mijn jeugd voorgoed voorbij was.
Zuchtend besloot ik op internet naar vacatures te gaan speuren, maar eerst had ik een stevige borrel nodig!
|
