Met mijn schoonmoeder in het ziekenhuis met beginnende dementie en een schoonbroer met een serieuze mentale achterstand en een negatief saldo van meer dan 6000 euro, moesten er op korte termijn moeilijke beslissingen genomen worden. Dit is dan ook het eerste deel van het verhaal over de dingen waar ik al heel snel tegenaan liep, zowel in praktische als in emotionele zin.

De eerste afspraak die ik had, was die met de sociaal assistente van het ziekenhuis. Teneinde haar een zo volledig mogelijk zicht te bieden op de totale problematiek waarmee we geconfronteerd werden, wilde ik absoluut dat niet alleen mijn man en schoonzus bij dit onderhoud zouden aanwezig zijn, maar ook mijn schoonbroer...ook al wist ik met zekerheid dat hij vrij agressief uit de hoek zou komen. Maar net dáárom was het belangrijk dat hij bij dit onderhoud aanwezig was. En zo zaten we in die eerste week van juni - enkele dagen nadat mijn schoonmoeder was opgenomen in het ziekenhuis - met vijven rond de tafel: mijn man en ik, mijn schoonzus en schoonbroer en de sociaal assistente. Doelstelling van de bijeenkomst: ervoor zorgen dat mijn schoonmoeder en schoonbroer de nodige hulp kregen zowel in het huishouden als op financieel vlak. Voor het eerste - de hulp in het huishouden - wist ik uit ervaring dat ik 'het systeem' eigenlijk een beetje moest misbruiken. Het is namelijk zo dat als je als particulier en vanuit een thuissituatie een aanvraag bij het OCMW indient voor poets- of gezinshulp, dat je dan meestal voor onbepaalde duur op een wachtlijst terecht komt. Wordt diezelfde vraag echter gesteld vanuit de sociale dienst van het ziekenhuis, dan moet het al heel erg raar lopen wil je niet de nodige hulp kunnen krijgen bij thuiskomst uit het ziekenhuis. Eigenlijk vraagt dit systeem dus bijna om 'misbruik', wat in de praktijk dus ook vaak gebeurt... en daardoor versterkt het zichzelf jammer genoeg ook. Wie de weg kent, krijgt... en de anderen - wellicht de meest hulpbehoevenden die de weg naar de sociale dienst van het ziekenhuis niet eens weten te vinden - vangen bot. En dat is iets wat dus eigenlijk écht niet kan. Maar op het moment dat je zelf hulp nodig hebt, ben je natuurlijk wel blij dat je gebruik kan maken van het systeem.

Enfin... toen ik aan de sociaal assistente in korte bewoordingen had duidelijk gemaakt welke situatie we hadden aangetroffen, kwam ze al snel zélf met het voorstel van poets- of gezinshulp via het OCMW. Iets waar zowel mijn man als mijn schoonzusje meteen op reageerden dat moeder dat zeker niet zou willen. En dan besef je dat het als buitenstaander - want dat blijf je als schoondochter toch altijd een beetje - toch net iets makkelijker is om dergelijke beslissingen te nemen. Je dringt mensen toch iets op wat ze niet willen en waarvan ze zelf niet zién dat ze eigenlijk niet zonder kunnen. Maar dan is het dus echt een kwestie van 'hard' zijn en handelen naar wat het beste is voor hen. Dat is ook altijd mijn uitgangspunt geweest, wat absoluut niet wil zeggen dat ik niet vaak met pijn in het hart en de nodige schuldgevoelens beslissingen moest nemen die niemand anders aandurfde.

Maar goed... poets- of gezinshulp dus. Stel je je natuurlijk meteen de vraag wat het verschil is EN... hoeveel het allemaal gaat kosten. Het verschil tussen poets- en gezinshulp werd me al snel uitgelegd. Bij poetshulp mogen de 'verzorgenden' die aan huis komen enkel poetsen. Bij gezinshulp mogen ze slechts de helft van de tijd (en dat wordt naar mijn gevoel heel letterlijk toegepast) poetsen. De andere helft moet dan worden ingevuld met taken zoals wassen, strijken, koken, boodschappen doen, gaan wandelen... Omdat we inmiddels ook hadden vastgesteld dat het koken meer niét dan wel gebeurde, was de keuze snel gemaakt. De sociaal assistente zou contact opnemen met het plaatselijke OCMW en zorgen voor gezinshulp van zodra mijn schoonmoeder terug thuis zou zijn. Want dat is namelijk ook één van de 'regeltjes'... de persoon op wiens naam de hulp wordt aangevraagd, moét zélf thuis zijn. Enfin, dat was dus al geregeld. Ook het aanvragen van dagelijkse verpleeghulp voor de persoonlijke hygiëne, zou de sociaal assistente regelen. Restte alleen nog de vraag wat het allemaal zou gaan kosten en wat ik kon ondernemen om de financiële situatie onder controle te krijgen. Voor de kostprijs van de gezinshulp moest ik zelf maar even contact opnemen met de sociaal assistente van het OCMW en voor het financiële luik werd ik verwezen naar de bank. En op dat moment ben je ook alweer blij dat je toch weer vérder kan. Stapje voor stapje, en telkens zélf heel veel vragend, want de informatie wordt je maar zelden 'zomaar' aangereikt. Opnieuw hetzelfde probleem dus: wie onmondig is, krijgt maar zelden waar ie recht op heeft. Terwijl het mijn inziens toch zo zou moeten kunnen zijn dat wie in de problemen komt - of het nou op sociaal, psychisch, medisch of financieel vlak betreft - zo gecentraliseerd mogelijk zou moeten kunnen beschikken over de nodige informatie. Maar dat schijnt in ons overgereglementeerd Belgenlandje dan niet te kunnen. De wereld (en de centen) is in de praktijk nog altijd aan de 'durvers'.

Volgende afspraak: de bank. Eerst maar even die waar mijn schoonbroer een doorlopend krediet (wat eigenlijk een persoonlijke lening is aan een intrestvoet van plus minus 15% mét nog bijkomende kosten voor verzekering en dergelijke) had van maar liefst 6500 euro. Wat ik maar niet kon begrijpen, was - los nog van de hoogte van het bedrag - dat men aan zo'n jongen überhaupt een dergelijk doorlopend krediet had toegekend... en dat dan nog in een plaatselijk bankfiliaal waar hij wel degelijk gekend was. Echt onbegrijpelijk, want iedereen die ook maar vijf minuten met mijn schoonbroer praat, moét gewoon doorhebben dat hij een mentale achterstand heeft. Ik was dan ook vastbesloten om dat aan te kaarten bij de bank. Stel je mijn verbazing voor toen de bankdirecteur laconiek zei dat hij vond dat mijn schoonbroer het niet slecht deed. Dat hij nog slechts enkele weken of zelfs dagen verwijderd was van het niet meer kunnen betalen van de verplichte maandelijkse aflossingen deed blijkbaar niet ter zake. Verder maakte de bankdirecteur mij ook snel duidelijk dat hij mij, zonder de toestemming van mijn schoonbroer - zelfs geen enkele informatie mocht geven over diens rekeningen. Het was pas toen ik fijntjes en min of meer tussen de regels liet verstaan dat ik onze klandizie bij dezelfde bank wel eens zou kunnen herzien, dat hij wat inschikkelijker werd en min of meer bereid was om samen naar een oplossing te zoeken. Inmiddels kookte ik vanbinnen van ingehouden frustratie. Maar ik had de hulp van de man nodig, dus beet ik op mijn tong. Het uiteindelijk resultaat was dat mijn schoonbroer ermee instemde geen geld meer te zullen opnemen van het doorlopend krediet en dat hij snapte dat men hem dat ook zou weigeren mocht hij er toch om vragen. Nadien - toen mijn man al met mijn schoonbroer naar de auto was en ik nog even enkele dingen met de man alleen wou bespreken - kreeg ik wel te horen dat men een dergelijke weigering dus nooit kon hardmaken. Mijn schoonbroer was en bleef meester van zijn geld en wat hij ermee deed. Men wou me (uiteindelijk) wel terwille zijn en zo veel mogelijk 'ontradend' werken, maar echt wéigeren... dat zat er dus niet in. Enfin... zolang mijn schoonbroer maar gelóófde dat het niet meer kon en mocht, zou het misschien wel goed gaan. Daar probeerde ik op te vertrouwen. En nu hij niet meer over zijn bankkaart beschikte - want die had ik hem, weliswaar met heel veel tegenwerking en kabaal, aan mij laten overhandigen - hoopte ik dat zijn ongeremde uitgaven beperkt zouden gaan blijven.

Voor die dag had ik er ook schoon genoeg van. De volgende dag zou ik naar de bank van mijn schoonmoeder gaan en contact opnemen met het OCMW ivm de kosten voor de gevraagde gezinshulp. Daarover - en over BEL-score, zorgkas, tegemoetkoming hulp aan bejaarden en voorlopig bewindvoering - lees je in mijn volgende blog.