Kijk,hier doe ik voor.
Dat stralende bekkie,
van een kindje dat voor
90% blind en doof is.
Toen ik ging solliciteren
voor die baan dacht ik,
ach,het is maar voor een
paar maanden.
Ik kreeg de route N.Brabant,st.Michielsgestel.
Een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Ik heb 5 kinderen in m'n busje.
Dennis,een jongen van ongeveer 18 jaar,
die doof is geboren.
Angela,een meisje van 18 jaar
wat eveneens doof is geboren.
Bram,een autistische jongen van een jaar of 10.
Tim,een jochie van 6 dat normaal geboren is,maar kreeg toen ie 2 jaar was hersenvliesontsteking.
Is bijna doof,heeft een gehoor apparaatje
wat in zijn hoofd is geplant.
Ook heeft hij een scheef groeiend rechterbeentje,
dat in een soort beugel zit,een schat van een joch.
En dan natuurlijk Acelya,
dat kleine opdondertje op de foto.
In t begin toen ik er begon,jan.2006,
zat ze maar stil voor d'r uit te kijken.
Vaak kreeg ze zomaar een huilbui.
Ik probeerde haar dan een beetje te troosten.
Maar ze vond t geloof ik maar niks,
z'on vreemde kerel naast haar in de bus.
Toch duurde t niet lang,
voor ik helemaal verzot op d'r raakte.
Ook meer uit medelijden.
Z'on klein meiske,wat nauwnlijks wat kan horen of zien en nog een heel leven voor d'r heeft.
Maar sinds kort lacht ze en heeft ze echt schik,en dat doet me natuurlijk heel veel.
Ze wil dan m'n armen pakken,omdat ik haar dan weer in haar buikje moet kietelen.
Ze schaterd het dan uit,schitterend gewoon.
Tja,zo iets moois doet wat met je.
Dan denk ik,wat heb ik toch een geluk dat ik dit schitterende,dankbare werk mag doen,fantastisch.
Maar de andere kinderen zijn natuurlijk net zo lief.
Maar Acelya zit nu eenmaal naast me.
Tot zover mijn verhaal over wat ik doe,later meer.
vervolg
22-05-2006 om 23:47
geschreven door Martjuh
|
