XII/8

Vrijdag 24 februari 2017

Uit het leven van de gemeenschap

Tijdens de eerste helft van de week hadden we nog te lijden onder een koudegolf met het nare gevolg van  bevroren waterleidingen in de nieuwbouw. Oud nieuws voor jullie, telkens nieuw voor ons. Een gast uit Libanon die twee dagen bij ons verbleef vooraleer hij naar Aleppo vertrok om daar te helpen, hebben we in de refter te slapen gelegd bij het houtvuur, om te vermijden dat hij verkleumd van de kou zou moeten vertrekken. De tweede helft van de week was het weer iets zachter en vooral, de zon scheen ’s morgens heerlijk. Een andere gast, een jonge Fransman kwam een week om zich voor te bereiden op het doopsel. We hebben de eerste stappen in het geloof met hem kunnen  zetten. Voor ons, die het christelijk geloof met de moedermelk hebben meegekregen is het een onbekend gegeven: een gewone westerling die geen weerstand heeft tegen het christelijk geloof maar er ook geen enkel contact mee gehad heeft, noch van zijn  ouders, noch van zijn opvoeding, noch van zijn omgeving. Zelf zegt hij lakoniek: “c’est la France”. Was Frankrijk niet “de oudste dochter van de Kerk?”.  Tenslotte hebben we de avond voor zijn vertrek hartelijk afscheid gevierd. We zouden met de fraters pannekoeken bakken op het houtvuur. Het plezier van de hele onderneming was minstens even aangenaam als het eten zelf. De pannenkoeken waren eerder kleine aangebrande broodjes en... ze waren eetbaar.

Gedurende het tweede deel van de week was het tijdens de lange voormiddag erg aangenaam werken op het terrein. De zon geeft heerlijke warmte en daar hoeven we niets  voor te doen. In de late namiddag, de avond, ’s nachts en ’s morgens is het wel echt  koud. Dan hebben we ons houtvuurtje, maar daarvoor moeten we op het terrein flink wat hout zoeken en zagen. Ondertussen wel bereiden we ons voor op de grote vasten.

De grote schande van de Amerikaanse (en westerse) pers

Volgens Stephen Kinzer zal de berichtgeving over de oorlog in Syrië de geschiedenis ingaan als “een van de meest beschamende episodes in de  geschiedenis van de Amerikaanse pers”, aldus het opinie-artikel The media are misleading the public on Syria in de krant Boston Globe, 18 februari 2017. Neen, deze man is geen voorvechter van een anti-Amerikaanse beweging en geen vertegenwoordiger van een alternatieve pers, maar een sterreporter van The New York Times. Hij doceert journalistiek en buitenlands beleid aan de Northwestern University van Chicago. Hij is een voorbeeld van een gewone, goede kritische journalist. De selectieve manier waarop de Amerikaanse en westerse pers berichten, vindt hij veronrtustend. “De media misleiden het publiek over Syrië”. Vooral de nieuwsberichten over Aleppo neemt hij op de korrel. “Gematigde rebellen” die Aleppo hadden “bevrijd” blijken in werkelijkheid wreedaards te zijn, die de bevolking terroriseerden, op brutale en niets ontziende manier zodat de bevolking  het Syrische leger als echte bevrijders verwelkomde. De meeste Amerikaanse (en westerse) media berichten precies het omgekeerde van wat er echt aan het gebeuren is.  Van de mensen wordt verwacht dat zij hopen op een overwinning van een oprechte coalitie van Amerika, Saoedi’s, Turken,  Koerden en de  ‘gematigde oppositie’. Dit vindt hij onzin. Hij is mild voor het  Amerikaanse volk, dat niet beter weet. De schuld van deze leugens ligt bij de media. De berichten worden geschreven in de  redactielokalen in Washington en journalisten gaan hun informatie halen bij het Pentagon, het ministerie van buitenlandse zaken, het Witte Huis en de “experts” van denktanken. Van al Noesra wordt gezegd dat het rebellen en “gematigden” zijn maar niet dat het al Qaida is. Saoedie-Arabië zou “vrijheidstrijders” steunen terwijl het in werkelijkheid de hoofdsponsor is van IS. Ondertussen wordt  al  wat Rusland, Iran of Syrië doen, als negatief beschreven. En het is deze leugenachtige, officiële berichtgeving die de situatie in het Midden-Oosten verergert. De onwetendheid van het Amerikaanse volk is niet groter dan die van andere volken maar wel veel gevaarlijker, want ze heeft gevolgen voor een interventie. Wanneer een man met zulk gezag op deze wijze schrijft, mogen we aannemen dat de kloof tussen de waarheid en de   berichtgeving over Syrië in de mainstream-pers zo groot geworden is het  ze hopelijk onhoudbaar wordt. De erkenning van de waarheid zal Syrië helpen op zijn weg naar vrede.

Misleidende gevoeligheden

In het westerse “correcte” denken op maatschappelijk en politiek gebied blijven enkele grote gevoeligheden leven. Een daarvan betreft de Syrische president en het Syrische leger. Je moet vooral ieder positief woord in hun richting vermijden. Zelfs journalisten die nu stilaan de gruwelen van de  terroristen schoorvoetend  erkennen, voelen zich nog altijd verplicht er bij te voegen dat  “het Syrische regime” een  vreselijke dictatuur is. Als ze dat niet doen, komt heel hun artikel ongeloofwaardig over, want “iedereen weet dat” (behalve de Syrische bevolking zelf!). De media zijn  er in geslaagd om de Syrische president als de echte zondebok af te schilderen, zonder  dat daarover kritisch wordt nagedacht. Een zondebok is iemand die door iedereen wordt verafschuwd en waar niemand persoonlijk contact mee heeft. Om dat levendig te houden krijgen we op cruciale momenten van die nep-rapporten zoals onlangs van Amnesty International over de gevangenis hier in de buurt. En voor een journalist lijkt het heerlijk te zijn iemand te kunnen afschilderen als een bewonderaar  van de Syrische president. Die man is dan voor goed afgebrand. Daar is geen verdere commentaar meer bij nodig. 

Bij het bezoek van onze Belgische delegatie met parlementariërs en journalisten aan Syrië hebben ze ook ons klooster bezocht, zoals we eerder vermeld hebben. Het was toevallig een zonovergoten morgen. De journalist van  onze VRT wilde een interview. En wat was de eerste vraag? Luister: Jij bent een fan van Assad? En ziehier ongeveer hetgeen ik heb gezegd, aangevuld met wat ik wilde zeggen: Als ik openlijk zeg dat ik er tegen ben dat onze Belgische premier Michel door terroristen wordt vermoord, ben ik dan een fan van Michel of een geheim agent van het “Belgische regime”? Ik ben een christen en christenen behoorden altijd tot de meest  loyale burgers in de maatschappij, zelfs in het Romeinse Rijk, maar ze werden daarvoor niet beloond. Zij kregen de schuld van al wat er misliep, omdat ze met de afgodenverering niet wilden meedoen. Welnu, de Syrische regering is een volkomen wettig gekozen regering en de president wordt door alle lagen van de   bevolking meer  dan ruimschoots gedragen. Wat is het probleem als men het wettig gezag erkent en verdedigt, ook al heeft het zijn eigen gebreken en onvolmaaktheden? De tweede vraag ging dan over de Syrische burgeroorlog, waarbij ik nog eens probeerde uit te leggen dat er nooit een burgeroorlog van binnenuit geweest is en ook niet zal komen. Van buitenaf wordt geprobeerd een zogenaamde burgeroorlog uit te lokken. Kortom, voor de VRT wellicht een “onbruikbaar” interview. Het is, meen ik ook (nog) niet uitgezonden.

Een tweede gevoeligheid betref Rusland en zijn president. Ook in hun richting laat je best openblijk geen enkele waardering merken of al wat je zegt wordt als “gekleurd” en “eenzijdig” afgewezen. Je moet het huidige Rusland zien met alle misdaden van het verleden, dan pas kom je objectief over. Dan kun je ook de huidige “politiek correcte” mening steunen: Rusland is de grootste bedreiging, staat klaar om de Baltische staten binnen te vallen, is de schuld van de ellende in Oekraïne en heeft brutaal de Krim geannexeerd... Dat de NAVO  tegen zijn belofte in alle landen van het voormalige Warschau-pakt heeft “ge-annexeerd” alsook enkele voormalige Sovjetrepublieken en delen van Joegoslavië, wordt niet gezegd. Dat ze een staatsgreep gepleegd hebben in Oekraïne wordt ook verzwegen. En dat de prins van Kiev, Vladimir in de 10^e eeuw op de Krim werd gedoopt  wat het begin werd van het christelijk Rusland is al lang vergeten. Als de NAVO zich nu agressief op de stoep van de voordeur van Rusland wil neerzetten is het nogal logisch dat Rusland reageert!

Misschien heeft de “officiële” westerse afkeer van Rusland of de russofobie,  een diepere grond dan het verlangen naar een militaire overheersing, nl. een diep ingewortelde  jaloezie die uiteindelijk tot geweld leidt (met een knipoog naar René Girard, in Frankrijk gedurende heel zijn leven afgewezen en nu, na zijn dood geprezen als de “meest originele denker van de laatste honderd jaar”!). Het sterke Rusland met zijn  gigantische energiebronnen en zijn top-technologie, herrezen uit het puin (en het ongekende goede) van de Sovjet-Unie, wordt voor het zwakke westen ondraaglijk. Bovendien respecteert Rusland, in tegenstelling tot het hele westen, in de Syrische oorlog het internationaal recht en het charter van de UNO. In de  geopolitiek heeft het nu de leiding, die het ruimschoots verdient.  Rusland lijkt ook de enige grootmacht die zelf trouw blijft aan zijn christelijke waarden en  de christenen daadwerkelijk beschermt. Ongeveer 200 gebouwen, die tijdens het communisme staatseigendom geworden zijn, werden al terug overgedragen aan het Russisch orthodox patriarchaat en vele honderden gebouwen zullen nog volgen.  Het voormalige “museum van het atheisme” in St Peterburg dat vanaf 1937 het “museum van geschiedenis en kunst” werd, wordt nu teruggegeven aan de orthodoxe kerk en in zijn oorspronkelijke waardigheid hersteld, nl. als indrukwekkende kathedraal van St Jakob, de derde grootste van Europa (na St. Pieter in Rome en St. Paul in Londen). Het is precies het omgekeerde van wat er in heel het westen gaande is.

Het wordt tijd dat het westen zich bevrijd van zijn dodelijke fantasieën (o.a. over Syrië) en zijn even verwoestende ideologieën los van de  werkelijkheid (globalisatie, nieuwe wereldorde, multiculturalisme, landen zonder grenzen en mensen zonder identiteit). Ideologieën sterven, de werkelijkheid blijft. Terwijl in onze landen de opening gevierd wordt van een nieuwe mega-dancing of een mega-winkelcentrum, wordt in Rusland een nieuwe kathedraal ingewijd of de iconostase van een nieuwe kerk. In plaats van een agressieve jalouzie te voeden,  zouden we eerder beschaamd moeten zijn. Ja, van het goede in Syrië en in Rusland kunnen we nog heel veel leren, tot spijt van wie het benijdt.

De kapitulatie van Trump?

De verkiezigsoverwinning van Donald Trump gaf ons grote hoop terwijl anderen zich blauw ergerden. Doorheen zijn impulsieve en soms botte uitspraken konden we merken dat hij de vernietigende nieuwe wereldorde niet wilde dienen, dat hij de unipolaire wereld waarbij Amerika tegen alle internationaal recht in willekeurig landen kon ontwrichten voor eigen politieke belangen, niet genegen was. Hij bleek naar samenwerking met andere grootmachten te willen streven in plaats van provocatie en de agressie steeds meer op te drijven. De NAVO noemde hij  bij haar naam: een verouderde instelling. Zij had al een kwart eeuw moeten opgedoekt zijn, nl. toen het Warschaupakt ontbonden werd. Juist toen zijn de VS begonnen hiervan een oorlogsmachine te maken. Hij juichte de Brexit toe. Hij schold de grote nieuwsankers uit voor leugenaars. Hij zou het menselijk leven verdedigen vanaf de ontvangenis. En dit laatste heeft hij ook gedaan, zoals we al vermeld hebben. Geen geld meer om abortus te promoten. Prima. Al de rest schijnt nu plots op losse schoeven te komen. Wij hadden gehoopt dat de opbouw van de “nieuwe wereldorde” als een soort “Vierde Rijk van het ultra liberale fascisme” (Jean-Yves Jézéquel, Bilan de la situation en Europe, mondialisation.ca, 23 februari 2017) met Trump zou stilvallen om  plaats te maken voor een meer  rechtvaardige wereld. Van deze nieuwe politiek zou Michael Flynn, adviseur voor  de nationale veiligheid de centrale figuur zijn. Hij moest echter al op13 februari ontslag nemen.  In de overgansperiode, vlak voor dat de nieuwe president aantrad had hij blijkbaar een vrienschappelijk telefoongesprek met de Russische aambassadeur Sergey Ivanovich  Kisleya over het eventueel opheffen van de sancties. De CIA maakte er een soort misdaad van staatsspionage  van. En Trump aanvaardde het ontslag. Daarna gaven toppolitici van de  administratie Trump allerlei verklaringen, tegegesteld aan de vroegere uitspraken van Trump. De VS zouden een trouwe bondgenoot blijven van de NAVO, Rusland wordt verantwoordelijk geacht voor de onrust in Oekraïne, moet de Krim teruggeven en van samenwerking lijkt er geen sprake meer te zijn. Ondertussen is de NAVO een waanzinnige oorlogsvoorbereiding tegen Rusland aan het opbouwen, ook met kernwapens, zoals nooit voorheen (Manlio Dinucci over  de “gewapende vredesduiven” van Europa: https://ilmanifesto.it/le-colombe-armate-delleuropa/). En zo kan senator John McCain, de uitgesproken verdediger van de IS én van een oorlog tegen Rusland, illegaal zijn vrienden komen bezoeken in Syrië en Irak. We zijn geen politiek analyst en willen er ons niet in verdiepen (zie volgende paragraaf). We stellen ons slechts een aantal vragen. Zijn er in het Pentagon en de inlichtingendiensten zulke grote krachten dat zij de imperialistische overheersingspolitiek kunnen verderzetten? Is Trump onbekwaam of onwillig om zijn beloften na te komen of speelt ook hij het spel  van de “nieuwe wereldorde”  gewoon mee, met zijn eigen nuances?... We hopen dat er teminste iets mag overblijven van de oorspronkelijke verwachtingen. Als zijn verkiezing een protest was van een groot deel van  het Amerikaanse volk dat de corruptie en huichelarij van een elite beu is, dan mogen we hopen dat dit protest niet zal verdwijnen met een eventueel verraad van D. Trump.

Inzicht, hart en ruggengraat

Een halve eeuw geleden schreef paus Paulus VI zijn encycliek Populorum progressio (26 maart 1967). In volle euforie van de “golden sixties” gaf hij flinke kritiek op de consumptiemaatschappij en het liberale kapitalisme, stelde dat de universele bestemming van de aardse goederen vóór het privaat bezit gaat en dat er in plaats van rivaliteit een samenwerking moet komen, als in een gemeenschap van  volkeren. Als nieuwe naam voor vrede noemde hij de ontwikkeling. Kortom, hij wees er op dat het gaat om het heil van de mens, van iedere mens, van heel de mens en van alle mensen. Om het gouden jubileum van deze encycliek te vieren hebben de Belgische bisschoppen reeds deze verklaring uitgegeven: Populorum communio, 26 maart 2017. Zij hernemen de inspiratie van de encycliek en vullen deze aan met de tekenen van deze tijd en het huidige kerkelijke leergezag. Zij willen christenen aansporen als verantwoorde burgers te reageren,  solidariteit te betonen en de armen te integreren. Zij beseffen dat er achter de façade van democratie dikwijls dictaturen schuilen, geleid door een elite die het belang van enkelen dienen. Een politiek van oorlog en geweld leidt naar een wereldanarchie, terwijl we een gemeenschap van volkeren moeten zijn waarbij respect heerst voor ieder. Dit vraagt een weg van grondige verandering. De moeilijkheid bij deze soms rijke kerkelijke teksten is dat de band met de werkelijkheid niet wordt opgemerkt.

Toen ik eens met verlof was in België kwam een groepje vrome gelovigen na de eucharistieviering naar me toe en een van hen zei: “Het is toch wel erg hé, die houding van de  Russen!” Ik voelde het aan alsof ik door de grond zakte. Rusland had juist weer zijn veto gesteld tegen een militaire invasie in Syrië en deze vrome mensen begrepen niet dat het daardoor Syrië van de  vernietiging gered had.

Het is niet onze bedoeling om zonder meer commentaar te geven op wat er in de maatschappij gebeurt. We willen  bijdragen tot een verantwoordelijkheidszin en tot de opbouw van een samenleving die op gezonde fundamenten gebouwd is. Als christen en als priester richt ik mij uiteraard vooral tot christenen. Ik ben ook fier op het christelijke geloof, het mooiste en rijkste goed op aarde, omwille van Jezus Christus, de Messias van Israël, de Zoon van God en de enige Redder van alle mensen. Ik waardeer evenwel ook verschillende “anders-gelovigen” die zich inzetten voor de waarheid en die de waardigheid van de mensen verdedigen. We trachten “de tekenen van de  tijd” te zien en te begrijpen. Een nauwkeurige ontleding van de politiek en geopolitiek laten we aan anderen over. We willen een goed globaal inzicht verwerven om tot enig wijs inzicht en overzicht te komen. Een opstapeling van weetjes leidt nog niet tot wijsheid. Hetgeen gebeurt  beoordelen we vervolgens in het licht van het  Evangelie en van de menselijke waardigheid. Wanneer God in de samenleving niet wordt erkend, wordt ook de mens niet in zijn diepe waardigheid erkend. Tenslotte willen we ook aansporen opdat ieder vanuit zijn/haar mogelijkheden zich  hiervoor zou inzetten: blijf trouw aan de waarheid, plaats u aan de kant van de  verdrukten en onschuldige  slachtoffers, huil niet mee met de wolven in het bos om een wereldwijde vernietigende oorlogsmachine te dienen. Mogen er steeds meer mensen komen met een gezond inzicht, een goed hart en een stevige ruggengraat. Zij kunnen zorgen voor de weg van de verandering, waar de Belgische bisschoppen in hun huidige verklaring naar verlangen. Mogen wij actieve bouwers worden van het Rijk Gods op aarde,  tot Zijn glorie en tot heil van de mensen.

P.S. 1. Ik wil hier hulde brengen aan de Russische ambassadeur bij de UNO, die deze week geheel onverwachts overleed. Door zijn zesmaal opgeheven arm (vijfmaal gesteund door China) heeft hij verhinderd dat Syrië het lot van Libië zou ondergaan. Heer, neem hem op in uw blijvende Vreugde, waar geen veto geldt voor het eeuwig geluk.

2. Wij hopen dat de Belgische bisschoppen volgend jaar eveneens een sterke verklaring zullen uitgeven om het gouden jubileum te vieren van de encycliek Humanae vitae, eveneens van Paulus VI, 25 juli 1968. Hiermee zou de dubbelzinnige verklaring met theologische acrobatie van de Belgische bisschoppen (- 1) van 30 augustus 1968 hersteld kunnen worden.

P. Daniel