This is the beginning of a new day. You have been given this day to use as you will. You can waste it or use it for good. What you do today is important because you are exchanging a day of your life for it. When tomorrow comes, this day will be gone forever. In it's place is something that you have left behind. Let it be something good....
harmonie en vrede onder de mensen...
"Mama, dat is nu weer echt een opmerking voor jou,"...
Dit soort goedbedoelde adviezen van mij, daar kan ze helemaal niks mee...
Waarom is dat toch, vroeg ik me af.
Ik probeer op de een of andere manier mijn kinderen te behoeden voor de teleurstellingen in het leven.
Of, liever gezegd, ze ertegen te wapenen...
Als moeder heb ik de ziekelijke neiging om alles wat hun mogelijkerwijs kan frustreren voor te zijn en te voorkomen of te verzachten...
Ik wil gewoon niet dat zij "lijden"...dat zij last ondervinden van wat dan ook...
Bij alles wat zij mij vertellen en bij alles wat hun aangaat, ben ik daar helemaal op gespitst..
En waarom doe ik dat ....?
Omdat ik een bedroefd of boos kind niet kan hanteren ???
Omdat ik me continu zorgen maak om wat gaat komen, 1001 spoken op de weg zie ???
Ik kan zoveel angsten uit mijn mouw schudden...
Als het mijn kinderen aangaat, accepteer ik in feite helemaal niet dat het leven loopt zoals het loopt...
Ik schrik van dit trekje en vraag me af of het iets is waar de gemiddelde moeder last van heeft...
Of moet ik constateren dat ik gewoon ziekelijk bezorgd ben, net als mijn eigen moeder ???
Ooit las ik een interview met P.R. de Vries, zelf vader van een stel dochters.
Hij beweerde vurig dat het belangrijker is dat je je kinderen met een flinke dosis zelfvertrouwen de wereld instuurt dan dat je ze angst inboezemt door ze voortdurend voor alle mogelijke gevaar en tegenslagen te willen behoeden.
Met bezorgd zijn doe je je kinderen geen plezier. Het legt alleen maar een last op ze...
Maar voor mij is het te laat... dat gedrag verander je niet meer... dat zit er bij mij ingebakken...
En dat is het hem nou net...
Voor mij zitten twee bijna volwassen dochters.., maar als moeder blijf ik stug met een plaatje in mijn hoofd zitten van de eeuwige kleine meisjes die door mij persoonlijk moeten worden voorbereid op alle gevaren en teleurstellingen van het leven...
Met veel wijsheid, zogenaamd...
Maar in feite is het pure angst...
En dat verander ik inderdaad niet meer...
Annette Heffels
Eigenlijk heb ik niks te klagen...twee tevreden kinderen terwijl ik daar als moeder tegenwoordig dagenlang niks meer aan hoef te doen...
En dan is er toch ineens heimwee die zelfs lijkt op jaloezie.
Ineens wil ik op mijn knieën zakken en ze met uitgespreide armen opvangen terwijl ze naar me toe komen rennen.
En dan rondzwaaien....
Was het doordat ik dat kindje zag, dat met de armpjes omhoog tussen papa en mama in liep?
Bij allebei aan het handje, omhoog kijkend en vragend en taterend over wat er toch allemaal gebeurt op de wereld.
Het kan zelfs die auto zijn geweest, die een tijdje voor me reed, zodat ik meekreeg hoe het ene kind het andere een venijnige klap gaf...waarna de moeder zich sussend omdraaide.
De vader reed en riep waarschijnlijk: "ophouden, tis genoeg geweest !!!"
Was dat leuk dan?
Ik weet heus nog wel dat ik het in die tijd een opgave vond: zo'n autorit met de kinderen die al voor we de straat goed en wel uit waren, vroegen hoe lang het nog duurde...en vervolgens zichzelf en elkaar gingen vervelen...: "zij begon, waarom krijg ik altijd de schuld van jou??"
Ik suste en verzon spelletjes en hoopte dat ze snel groot zouden worden, zodat ik weer tijd zou hebben voor cultuur, natuurschoon en mijn eigen gedachten en bezigheden....
Nou, dat deden ze.... groot worden...en voor straf razendsnel....
Dus nu zou ik het zo graag nog eens willen: zo'n handje dat vol vertrouwen jouw hand vastpakt, of zich juist los wriemelt omdat het even "zelluf" wil.
Of een warm armpje om je nek als zij niet meer wil lopen, maar gedragen wil worden.
Waarom ben ik toen niet langer op de rand van hun bed blijven zitten, als ze probeerden tijd te winnen en me vast te houden ?
Natuurlijk genoot ik ervan dat ze mij de liefste en belangrijkste van de wereld vonden en dat waren en zijn zij voor mij nog steeds.
Maar na uren moederen wilde ik ook wel eens naar beneden, vanwege eindelijk tijd voor mezelf.
Nu zou ik er ademloos en geduldig naar luisteren -denk ik - als ze hun eerste boekje letter voor letter aan me voorlazen: het wonder van een kind dat woorden kan maken van bolletjes en streepjes...
Maar nu lezen en leven ze zelf.
Even lette ik niet goed op en nu hoef ik niemand meer naar bed te brengen en te knuffelen...
Begrijp me goed, ik vind het stoer, grote kinderen, en ik houd ervan om vanuit de marge van hun leven naar ze te kijken, maar ineens begrijp ik wel die moeders die, toen mijn kinderen klein waren, tegen me zeiden: "Geniet er maar van, het duurt maar zo kort."
Ik geniet heus wel, dacht ik toen en zo snel gaat het helemaal niet.
Dromend over de toekomst doe je kennelijk hetzelfde als verlangend naar het verleden:je idealiseerd en vertekend.
En je let te weinig op het nu, omdat je met je gedachten bij vroeger of later zit.
Laat ik nu maar gaan opletten voor het weer later is...
Want inmiddels weten ze het allemaal wel zelf... en vaak veel dingen beter dan ik...
Ze vertellen mij nog wel eens problemen, maar meer om mij een plezier te doen dan omdat ze mijn hulp nodig hebben...
Een soort freelance moeder ben ik;
Af en toe word ik nog even ingehuurd, maar ik ben niet meer in vaste dienst.
Zij hebben mij losgelaten... Op de duur zal ik mij vrij voelen....nu alleen nog los...
Annette Heffels
De steenhouwer
In China leefde eens een steenhouwer die ontevreden was. Op een dag kwam de steenhouwer langs het prachtige huis van een rijk man. "Deze man moet enorm machtig zijn. Ik zou wensen dat ik kon zijn als hem", dacht de steenhouwer.
De steenhouwer werd de rijke man. Hij bezat meer rijkdom dan hij ooit had kunnen dromen. Maar al snel kwam er een hoge regeringsbeambte op bezoek, vergezeld door bedienden en geescorteerd door soldaten. Iedereen, rijk of arm, moest een diepe buiging maken voor de stoet. "Wat is die man machtig", dacht de steenhouwer. "Ik zou willen dat ik die beambte kon zijn."
De steenhouwer werd de beambte. Hij werd rondgedragen in zijn draagstoel, gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en gevreesd vanwege zijn macht. Het was een hete zomerdag en de steenhouwer voelde zich benauwd in zijn draagstoel. Hij keek op naar de brandende zon en dacht: "Wat is de zon toch machtig. Ik zou willen dat ik de zon was."
De steenhouwer werd de zon. Hij scheen onbarmhartig over het land, verschroeide akkers en scheen neer op alle mensen. Maar een enorme wolk schoof tussen de zon en de aarde zodat zijn licht het land en de mensen niet meer raakte. "Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenhouwer. "Ik wilde maar dat ik die wolk was."
De steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de akkers en de dorpen. Al snel merkte hij echter dat hij werd weggeduwd door de wind. "Wat is die machtig. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de steenhouwer.
En hij werd de wind. Hij ontwortelde bomen, blies de pannen van het dak en werd gevreesd door iedereen. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf: het was een grote steen, die boven alles uittorende. "Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde maar dat ik die steen was."
En toen werd hij de steen. Machtiger dan al het andere op de wereld. Tot hij het geluid hoorde van een hamer en een beitel die in de massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nou machtiger kunnen zijn dan ik?", dacht hij. Hij keek omlaag en zag daar de gedaante van een beeldhouwer.
De meester en de stenen
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
fijne momenten... even stilgezet... The four agreements
1. be impeccable with your word, speak with integrity and say only what you mean.
2. don’t take anything personally, nothing others do is because of you, it simply reflects their own life experiences and the training they received when they were children.
3. don’t make assumptions, find the courage to ask questions and express what you really want, communicate as clearly as you can, and don’t become attached to preconceived ideas of what should happen.
4. always do your best, then never second-guess yourself or look back with regret.
Het leven is een beetje zoals surfen. Ik heb geen idee hoe diep de zee is, waar de stroming me naar toe voert, hoe hoog de golven zullen zijn, of hoe krachtig de wind. Maar het water draagt me, en ik ga waar het me naartoe brengt. Ik zal onvermijdelijk af en toe van de plank vallen. En dat zal pijn doen. Maar ik weet ook dat ik er weer op zal klimmen en verder zal surfen….(Isabel Allende)...
ook al lijkt het gras elders groener, het is en blijft gewoon gras, dat elke week gemaaid moet worden en waarin onkruid groeit dat je moet uittrekken……
25-01-2007
OPROEP
Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19u55 tot 20.00u
ACTIE tegen de klimaatsverandering: Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van burgers ooit tegen de klimaatsverandering. L'Alliance pour la Planète (groepering van milieuverenigingen) doet een oproep tot alle burgers over de hele wereld: Gun de planeet 5 minuten rust! Iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van 19u55 tot 20.00u. Het gaat er niet om enkel 5 minuten energie te besparen, maar wel om de aandacht van de burgers, de media en ook de politieke besluitvormers te vestigen op de energieverspilling en op de noodzaak om dringend iets te ondernemen! Gedurende 5 minuutjes zal de planeet kunnen uitrusten: dat duurt echt niet lang en het kost je niets. Bovendien zal het de politici en kandidaten voor de parlementaire verkiezingen van juni 2007 duidelijk maken dat de klimaatverandering een onderwerp uitmaakt dat weegt in het politieke debat. En waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologische experten van de Verenigde Naties uitkomt. En dat gebeurt bij onze buren! Wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten voorbijgaan. We moeten de schijnwerpers richten op de superdringende aard van de klimatologische toestand van onze wereld. Als we allen deelnemen zal deze actie echt een mediatieke én politieke invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen. Laat dit bericht zoveel mogelijk circuleren, stuur het zoveel mogelijk door, ook naar lokale politici. Vermeld het in Newsletters, op je Internetsite of blog: spread the news around! Onze planeet verdient het!
En waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologische experten van de Verenigde Naties uitkomt. En dat gebeurt bij onze buren! Wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op de dringende aard van 's werelds klimatologische situatie. Als we allen deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke én politieke invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen!
door computerproblemen, de nieuwjaarsfestiviteiten, te zat, te moe.... enzovoort... ben ik wat laat met mijn nieuwjaarswensen aan iedereen...
ondertussen ben ik uitgeslapen, nuchter en zijn alle sporen van feesten opgeruimd... en kom ik ertoe om iedere bezoeker van dit blog een GELUKKIG NIEUWJAAR te wensen...
IK WENS JE EEN HARTVERWARMEND JAAR MET INNIGE MOMENTEN EN WARE VRIENDSCHAPPEN EEN JAAR VAN STIL GELUK....
voor al mijn tai chi- en loopmaatjes : bedankt voor de vriendschap die ik in het afgelopen jaar mocht ontvangen...
p.s. voorlopig geen kleurtjes, geen foto's, geen toeters of bellen op dit blogje... totdat mijn computertje hersteld is...
I'm not dreaming of a white Christmas I'm not dreaming of a white Christmas All I'm dreaming of the whole day long Is a peaceful world Merry Christmas, and Happy New Year To those of you who live in fear And let us hope that very soon The peace you seek will then resume I'm not dreaming of a white Christmas I'm not dreaming of a white Christmas All I'm dreaming of the whole day long Is a peaceful peaceful world (I'm not dreaming of a white Christmas I'm not dreaming of a white Christmas All I'm dreaming of the whole day long Is a peaceful world) Merry Christmas, and Happy New Year To those of you who live in fear And let us hope that very soon The peace you seek will then resume I'm not dreaming of a white Christmas I'm not dreaming of a white Christmas All I'm dreaming of the whole day long Is a peaceful peaceful World Artist: Gilbert O'Sullivan Lyrics Song: Christmas Song
En in de zomer is dat oefenen niet echt een probleem de tuin is groot genoeg
Het eerste stuk van deel één is trouwens binnen ook nog goed te doen
Maar dan moeten er ballen gepakt worden
Laat mij eens proberen te schetsen hoe mijn oefenen er hier aan toe gaat
Ik begin in de open ruimte tussen de schommelstoel, de salontafel, het keyboard en de eetkamertafel richting zuidoost
Open tai chi, denk aan yin en yang, stuitje intrekken, voeten niet te smal zetten en ook niet te ver want dan schuif je uit over de mat Oké daar gaan we weer verder concentreren gewicht op het juiste been en proberen een beetje schuin te gaan zodat ik in de rechte lijn naar de keuken uitkom voor ik ballen moet gaan pakken Verder dus bal rechts, bal links passen niet te groot anders sta ik in de keuken Als dat gelukt is moet ik terug verhuizen naar mijn beginpositie maar nu richting noordwest zodat ik weer in het rechte stuk tussen keuken en woonkamer terechtkom
Echt ontspannen oefenen is dit dus niet, en meestal oefen ik dus alleen maar stukjes
Mijn man en kinderen kijken er al lang niet meer van op als mama weer eens met armen of benen staat te zwaaien
Zijn er mensen die dit herkennen? En hoe lossen zij dit op?
When one sits down in a meditation position, the head points towards heaven and the tailbone towards earth. There is a slight shift in ones relationship to everything. The same is true in the practice of Tai-chi chuan. When I shift my weight to my right leg, when the top of my head lines up with the bottom of my right foot as well as heaven above then there is a slight shift in my relationship to the world. When we are born into this world we begin our relationship with heaven and earth. It is our physical location on this planet. Heaven/earth/human. Sitting and tai-chi chuan maximizes that relationship, makes it stronger, more direct, more poignant. My teacher, Cheng Man-ching said, Borrow a little energy from heaven. Heaven wont mind. It has plenty. Then borrow energy from earth. Earth has plenty. This way you get to take a little energy from both and you become stronger in body, mind and spirit.
Makkelijk gezegd, dat weet ik natuurlijk ook wel, maar laat ons alvast beginnen met te proberen om alle grote woorden kalmpjes uit te spreken en tussen twee woorden het kleinste kiezen. En als zulks lukt, dan kunnen wij misschien beginnen met af en toe al eens te stoppen met praten. Praten is onze motor continu starten en dat is een vorm van energieverlies. Daarom(en om nog veel meer)is het best te zwijgen zegt Lao Tse. Hij zei dat hij over Tao beter niets kan zeggen, maar hij heeft er dan toch maar iets over gezegd. Hij heeft gezegd dat het beter is om er niets over te zeggen, maar om dit te zeggen moest hij uit de aard der zaak iets zeggen. Het is bijzonder aangenaam om te praten met mensen die zwijgen. Omdat praten onaangenaam en vermoeiend is moet men ophouden om patiënten in dagtherapie daarmee te straffen.
Stop met praten, chatten, gsmmen, met wild geraas, om de geneugten te herontdekken van het zwijgen, de verrukking van een fatsoenlijke en verfijnde conversatie. Ach, dit is een hopeloos betoog, misschien moeten wij gewoon maar het stotteren herwaarderen. Eind goed, al goed.
Waarom ben jij zo stil?vraagt hij. Verstilling is iets anders dan niet deelnemen aan het leven, in tegendeel, verstilling biedt meerkansen om juister deel te nemen aan het leven want verstilling is een vertraging en een versimpeling van het leven. Met twee gaspedalen maar zonder remmen is onze westerse samenleving een ideale voedingsbodem voor het extremisme van het doen. Doen, alsmaar doen. Wij beheersen de kunst van het doenmaar zijn de kunst van het niet doenverleerd. Wij zouden alsmaar willen doen zonder eens een keertje niet te doen Wij zouden willen leven zonder sterven, wij willen een nu zonder een later en wij willen drinken zonder een kater. Wij zijn extremisten van het eenzijdige doen geworden; of/of mensen. Ofwel beschouwen wij het leven zoals slecht weer; wij schuilen en wachten tot het voorbij is, ofwel storten wij ons vol van vitaliteit in het volle leven. Roekeloos marcherend gaan wij er dan voor(geven er een lap op) maar wij begrijpen niet dat vitaliteit niet enkel een kwestie van volhouden is, maar vitaliteit is ook een kwestie van opnieuw beginnen. Van weten te stoppen om opnieuw te beginnen. Het ganse Taichi is een kwestie van juist stoppen en juist beginnen. Maar als wij het begin en het einde nu eens naadloos in elkaar zouden kunnen laten overgaan? Wel, dan wordt beginnen een vorm van stoppen, en stoppen wordt een vorm van beginnen. Meer nog, stoppen wordt eigenlijk beginnen en beginnen wordt dan stoppen. Ofwel/ofwel wordt dan en/en, uiteindelijk één éénheid van handelen.
Op die manier verliezen wij bijna geenenergie vermits wij dan doen door niet te doen. Ziedaar het ChineseWuwei!Omdat wij ons helder bewust zijn van wat wij(niet/wel)doen is Wuwei de huisfilosofie achter alle interne martiale kunsten. Tenslotte kan elke idioot wel iets doen maar, elke idioot kan niet iets niet doen.Wie organiseert eens een wereldrecordpoging Stoppenbijvoorbeeld, of De dag der Bedlegerigheid(één dag per jaar verplicht te bed blijven liggen)gezellig met zn allen, zonder ochtendspits en dat op wereldschaal. Ach, de meeste dagen loonden toch al niet om uit bed te stappen Doen, zonder doen, tenminste één dag zonder rellen, lellen of bellen, van Peking tot Paal. Doen!
Inleiding:Laten wij afspreken. Tenzij u een ego hebt zo groot als West-Vlaanderen, mogen wij over Tao van mening verschillen. Niet de gedachten, maar wel de meningen zijn vrij en naar mijn mening is Tao niet meer dan een amusant en intelligent antwoord op alle ongerijmdheden waarmee wij (al dan niet bewust) moeten leven. Een antwoord met een glimlach, een Taoïstische spiegel waarin onze dromen en onze wanen zich spiegelen. Dit is eigenlijk alles, maar volgens het recente boek Taöisme, de weg om niet te volgen van mijn lieve studente Patricia De Martelaere is Tao ook iets om een punthoofd van te krijgen. Wondere wereld! Elk mens vertrekt met de verborgen wens om ooit nog eens belangrijker te zijn dan hij is. Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren. Om onze eigen geschiedenis toch te kunnen aanvaarden voegen wij daar op de een of andere manier een stukje legende aan toe. Met de jaren verstillen onze dromen,onzewensen en wanen tot een soort wijsheid. Laten wij dat tenminste hopen. Taichi lijkt de weg van die verstilde, tot wijsheid gerijpte wanen endromen. Het heeft immers weinig zin om als een woelmuis alsmaar in de diepten van onze ziel te woelen om de belangrijke persoon die wij hadden kunnen zijn, (maar niet zijn) te leren kennen om die al dan niet te aanvaarden of te respecteren. Het is beter die belangrijke persoon te vergeten en stilaante wennen aan het eigen leven. Wij moeten verstillen, onszelf vergeten in verstilling om opnieuw te kunnen wordenwie wij eigenlijk zijn. Precies dat stoppen en verstillen om juister en krachtiger tekunnen zijn wie wij zijn, is de grondidee achter alle interne martiale kunsten.Nergens is die grondidee zo duidelijk aanwezig als in Aikido, en nergens is die zo zichtbaarals in het Japanse Kendo.Simpel? Zeer weinigen zullen dit begrijpen en bovendien heb ik mijn paarlen reeds voor andere zwijnen geworpen.
Hemel is yang, het mannelijke. Aarde is yin, het vrouwelijke. Moeder Aarde. Hemel en aarde worden ook 'het benoembare 'genoemd, de moeder van alle dingen. Hemel en aarde komen voort uit het onbenoembare Tao. Tussen hemel en aarde leeft de mens, als een speelbal tussen yin en yang. De wijze heeft de verbinding tussen hemel en aarde gerealiseerd. Het is onze uitdaging die verbinding in onszelf tot stand te brengen.
Marrakesh Time
*~* The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none.. *~*
