This is the beginning of a new day. You have been given this day to use as you will. You can waste it or use it for good. What you do today is important because you are exchanging a day of your life for it. When tomorrow comes, this day will be gone forever. In it's place is something that you have left behind. Let it be something good....
harmonie en vrede onder de mensen...
"Mama, dat is nu weer echt een opmerking voor jou,"...
Dit soort goedbedoelde adviezen van mij, daar kan ze helemaal niks mee...
Waarom is dat toch, vroeg ik me af.
Ik probeer op de een of andere manier mijn kinderen te behoeden voor de teleurstellingen in het leven.
Of, liever gezegd, ze ertegen te wapenen...
Als moeder heb ik de ziekelijke neiging om alles wat hun mogelijkerwijs kan frustreren voor te zijn en te voorkomen of te verzachten...
Ik wil gewoon niet dat zij "lijden"...dat zij last ondervinden van wat dan ook...
Bij alles wat zij mij vertellen en bij alles wat hun aangaat, ben ik daar helemaal op gespitst..
En waarom doe ik dat ....?
Omdat ik een bedroefd of boos kind niet kan hanteren ???
Omdat ik me continu zorgen maak om wat gaat komen, 1001 spoken op de weg zie ???
Ik kan zoveel angsten uit mijn mouw schudden...
Als het mijn kinderen aangaat, accepteer ik in feite helemaal niet dat het leven loopt zoals het loopt...
Ik schrik van dit trekje en vraag me af of het iets is waar de gemiddelde moeder last van heeft...
Of moet ik constateren dat ik gewoon ziekelijk bezorgd ben, net als mijn eigen moeder ???
Ooit las ik een interview met P.R. de Vries, zelf vader van een stel dochters.
Hij beweerde vurig dat het belangrijker is dat je je kinderen met een flinke dosis zelfvertrouwen de wereld instuurt dan dat je ze angst inboezemt door ze voortdurend voor alle mogelijke gevaar en tegenslagen te willen behoeden.
Met bezorgd zijn doe je je kinderen geen plezier. Het legt alleen maar een last op ze...
Maar voor mij is het te laat... dat gedrag verander je niet meer... dat zit er bij mij ingebakken...
En dat is het hem nou net...
Voor mij zitten twee bijna volwassen dochters.., maar als moeder blijf ik stug met een plaatje in mijn hoofd zitten van de eeuwige kleine meisjes die door mij persoonlijk moeten worden voorbereid op alle gevaren en teleurstellingen van het leven...
Met veel wijsheid, zogenaamd...
Maar in feite is het pure angst...
En dat verander ik inderdaad niet meer...
Annette Heffels
Eigenlijk heb ik niks te klagen...twee tevreden kinderen terwijl ik daar als moeder tegenwoordig dagenlang niks meer aan hoef te doen...
En dan is er toch ineens heimwee die zelfs lijkt op jaloezie.
Ineens wil ik op mijn knieën zakken en ze met uitgespreide armen opvangen terwijl ze naar me toe komen rennen.
En dan rondzwaaien....
Was het doordat ik dat kindje zag, dat met de armpjes omhoog tussen papa en mama in liep?
Bij allebei aan het handje, omhoog kijkend en vragend en taterend over wat er toch allemaal gebeurt op de wereld.
Het kan zelfs die auto zijn geweest, die een tijdje voor me reed, zodat ik meekreeg hoe het ene kind het andere een venijnige klap gaf...waarna de moeder zich sussend omdraaide.
De vader reed en riep waarschijnlijk: "ophouden, tis genoeg geweest !!!"
Was dat leuk dan?
Ik weet heus nog wel dat ik het in die tijd een opgave vond: zo'n autorit met de kinderen die al voor we de straat goed en wel uit waren, vroegen hoe lang het nog duurde...en vervolgens zichzelf en elkaar gingen vervelen...: "zij begon, waarom krijg ik altijd de schuld van jou??"
Ik suste en verzon spelletjes en hoopte dat ze snel groot zouden worden, zodat ik weer tijd zou hebben voor cultuur, natuurschoon en mijn eigen gedachten en bezigheden....
Nou, dat deden ze.... groot worden...en voor straf razendsnel....
Dus nu zou ik het zo graag nog eens willen: zo'n handje dat vol vertrouwen jouw hand vastpakt, of zich juist los wriemelt omdat het even "zelluf" wil.
Of een warm armpje om je nek als zij niet meer wil lopen, maar gedragen wil worden.
Waarom ben ik toen niet langer op de rand van hun bed blijven zitten, als ze probeerden tijd te winnen en me vast te houden ?
Natuurlijk genoot ik ervan dat ze mij de liefste en belangrijkste van de wereld vonden en dat waren en zijn zij voor mij nog steeds.
Maar na uren moederen wilde ik ook wel eens naar beneden, vanwege eindelijk tijd voor mezelf.
Nu zou ik er ademloos en geduldig naar luisteren -denk ik - als ze hun eerste boekje letter voor letter aan me voorlazen: het wonder van een kind dat woorden kan maken van bolletjes en streepjes...
Maar nu lezen en leven ze zelf.
Even lette ik niet goed op en nu hoef ik niemand meer naar bed te brengen en te knuffelen...
Begrijp me goed, ik vind het stoer, grote kinderen, en ik houd ervan om vanuit de marge van hun leven naar ze te kijken, maar ineens begrijp ik wel die moeders die, toen mijn kinderen klein waren, tegen me zeiden: "Geniet er maar van, het duurt maar zo kort."
Ik geniet heus wel, dacht ik toen en zo snel gaat het helemaal niet.
Dromend over de toekomst doe je kennelijk hetzelfde als verlangend naar het verleden:je idealiseerd en vertekend.
En je let te weinig op het nu, omdat je met je gedachten bij vroeger of later zit.
Laat ik nu maar gaan opletten voor het weer later is...
Want inmiddels weten ze het allemaal wel zelf... en vaak veel dingen beter dan ik...
Ze vertellen mij nog wel eens problemen, maar meer om mij een plezier te doen dan omdat ze mijn hulp nodig hebben...
Een soort freelance moeder ben ik;
Af en toe word ik nog even ingehuurd, maar ik ben niet meer in vaste dienst.
Zij hebben mij losgelaten... Op de duur zal ik mij vrij voelen....nu alleen nog los...
Annette Heffels
De steenhouwer
In China leefde eens een steenhouwer die ontevreden was. Op een dag kwam de steenhouwer langs het prachtige huis van een rijk man. "Deze man moet enorm machtig zijn. Ik zou wensen dat ik kon zijn als hem", dacht de steenhouwer.
De steenhouwer werd de rijke man. Hij bezat meer rijkdom dan hij ooit had kunnen dromen. Maar al snel kwam er een hoge regeringsbeambte op bezoek, vergezeld door bedienden en geescorteerd door soldaten. Iedereen, rijk of arm, moest een diepe buiging maken voor de stoet. "Wat is die man machtig", dacht de steenhouwer. "Ik zou willen dat ik die beambte kon zijn."
De steenhouwer werd de beambte. Hij werd rondgedragen in zijn draagstoel, gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en gevreesd vanwege zijn macht. Het was een hete zomerdag en de steenhouwer voelde zich benauwd in zijn draagstoel. Hij keek op naar de brandende zon en dacht: "Wat is de zon toch machtig. Ik zou willen dat ik de zon was."
De steenhouwer werd de zon. Hij scheen onbarmhartig over het land, verschroeide akkers en scheen neer op alle mensen. Maar een enorme wolk schoof tussen de zon en de aarde zodat zijn licht het land en de mensen niet meer raakte. "Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenhouwer. "Ik wilde maar dat ik die wolk was."
De steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de akkers en de dorpen. Al snel merkte hij echter dat hij werd weggeduwd door de wind. "Wat is die machtig. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de steenhouwer.
En hij werd de wind. Hij ontwortelde bomen, blies de pannen van het dak en werd gevreesd door iedereen. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf: het was een grote steen, die boven alles uittorende. "Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde maar dat ik die steen was."
En toen werd hij de steen. Machtiger dan al het andere op de wereld. Tot hij het geluid hoorde van een hamer en een beitel die in de massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nou machtiger kunnen zijn dan ik?", dacht hij. Hij keek omlaag en zag daar de gedaante van een beeldhouwer.
De meester en de stenen
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
fijne momenten... even stilgezet... The four agreements
1. be impeccable with your word, speak with integrity and say only what you mean.
2. don’t take anything personally, nothing others do is because of you, it simply reflects their own life experiences and the training they received when they were children.
3. don’t make assumptions, find the courage to ask questions and express what you really want, communicate as clearly as you can, and don’t become attached to preconceived ideas of what should happen.
4. always do your best, then never second-guess yourself or look back with regret.
Het leven is een beetje zoals surfen. Ik heb geen idee hoe diep de zee is, waar de stroming me naar toe voert, hoe hoog de golven zullen zijn, of hoe krachtig de wind. Maar het water draagt me, en ik ga waar het me naartoe brengt. Ik zal onvermijdelijk af en toe van de plank vallen. En dat zal pijn doen. Maar ik weet ook dat ik er weer op zal klimmen en verder zal surfen….(Isabel Allende)...
ook al lijkt het gras elders groener, het is en blijft gewoon gras, dat elke week gemaaid moet worden en waarin onkruid groeit dat je moet uittrekken……
Er was eens een man die last had van zijn ogen, dus ging hij naar de oogarts. Wat is er aan de hand? vroeg de oogarts. De man zei dat zijn ogen de laatste tijd slechter werden. Met name als ik moe ben, of als het licht niet zo goed is. Zei hij. Op dat moment onderbrak de oogarts zijn patiënt, pakte de bril van zijn eigen neus en gaf hem aan de man: Ik draag hem nu al tien jaar en ik zie er fantastisch door. Je kunt hem meteen ophouden want ik heb er thuis nog een en ik kan me voorstellen dat dit voor u een ontzettend vervelend probleem is waar u meteen vanaf wilt. Tevreden over zichzelf en zijn aanbod leunde de oogarts achterover en keek de man vol verwachting aan. Die keek terug door de bril, althans dat probeerde hij, maar merkte toen dat hij nu nauwelijks meer iets zag. In de richting van de vage schim die de oogarts geworden was, zei hij: Sorry, maar dit helpt niet, integendeel, het maakt mijn probleem alleen maar erger. Hoe bedoelt u? zei de oogarts licht geïrriteerd. Dat kan niet, zelf draag ik die bril al jaren en hij heeft mij altijd uitstekend geholpen. Ik ben nergens zonder mijn bril en toch sta ik hem aan u af, omdat ik het zo akelig voor u vindt dat u met dit probleem zit. Ik wil dat best voor u doen, maar dan moet u zelf wel een beetje meewerken. Dat probeer ik ook wel, zei de man, maar ik zie echt helemaal niks door dat ding. Dit was te veel voor de oogarts. Met een kordaat gebaar nam hij de bril van de neus van zijn patiënt, zette hem weer op zijn eigen hoofd en zei afkeurend: U wilt gewoon niet geholpen worden en u bent nog ondankbaar ook. Terwijl ik zo mijn best heb gedaan om u te helpen. De stemming was niet echt hartelijk toen de mannen afscheid van elkaar namen.
Dit verhaal is niet van mijzelf, maar van de Amerikaanse organisatiedeskundige Franklin Covey. Het is een bizar voorbeeld. Iedereen begrijpt onmiddellijk dat de bewuste oogarts niet goed bij zijn hoofd is en dat zijn patiëntenbestand snel zal uitdunnen. En toch betrap ik mezelf en anderen regelmatig op oogartsgedrag. Op mijn werk valt het nog wel mee, al wil ik daar ook nogal eens wat uitbundig adviseren, maar thuis, bij wie mij lief is, ben ik niet te houden. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft het niet naar haar zin op de vrijdagavond. Landerig hangt ze op de bank, na een week waarin ze geprobeerd heeft veertien dagen te leven. Baantje, school, muziek, uitgaan, vriendje, studeren. Ik ben echt kapot, zegt ze. En nu heb ik vanavond nog afgesproken dat we de stad in gaan en ik moet de komende zaterdagen werken omdat er niet genoeg personeel is en ik had juist afgesproken dat ik niet kon op zaterdag, maar nu blijkt dat gewoon niet anders te kunnen. als je dan om te beginnen vanavond eens thuis bleef, zeg ik. Ga eens gewoon op tijd naar bed in plaats van naar de stad te gaan. Bovendien, als jij hebt afgesproken dat je niet op zaterdag werkt, dan moet je dat gewoon heel duidelijk zeggen. Wanneer zij onvoldoende personeel hebben, is dat hun probleem, niet het jouwe. Niet één, maar drie brillen zet ik op haar neus in mijn ijver om te helpen. Het zal niemand verbazen dat ze daar niets door zag. Ze bleef dus niet thuis die avond, lag pas laat in bed en ging wel werken die zaterdag. En dankbaar was ze ook niet hoewel ik stijf stond van zorg en goede bedoelingen. De fout is natuurlijk dat ik niet begon met eerst eens echt te luisteren en me in te leven in wat ze voelde. Dan had ik begrepen dat ze zich onder druk gezet voelde en niet goed wist hoe ze dat moest aanpakken. Enerzijds had ze haar vrije tijd heel hard nodig,anderzijds wilde ze haar collegas niet in de steek laten. Ze was boos omdat ze voor het blik gezet werd, maar wist niet hoe ze voor zichzelf op moest komen zonder ruzie te krijgen. Toen ik mijn bril op mijn neus hield en haar hardop liet denken, lukte het haar uitstekend om zelf een oplossing te bedenken: ze moest gaan praten op haar werk en uitleggen waarom ze maar een beperkt aantal dagen kon werken. Ik kon vervolgens van nut zijn door met haar dat gesprek te oefenen. Wonderlijk toch hoezeer we altijd bezig zijn om te bedenken wat we tegen een ander moeten zeggen, terwijl de ander veel meer gebaat is bij echt luisteren. En toch krijg ik altijd mensen in therapie die zeggen: We kunnen niet praten. Er is in 25 jaar nog nooit iemand gekomen met het verzoek: Leer me luisteren.
Als kind betekende dat: nieuwe kleren, een strik in mijn haar, centjes in mijn zak . En dan samen met broers en zus, Ma en Pa de anderhalve kilometer tot in het centrum wandelen
Het geld brandde in mijn zak eendjes vissen, touwtje trekken, en later de botsautos en de rups en natuurlijk ook het lunapark de lichtjes, de felle kleuren
Ma ging met de kleintjes naar de molentjes, Pa ging meestal een kermispintje drinken met de nonkels, en wij, de groten, mochten het terrein allen verkennen in de veilige wetenschap dat Pa en Ma niet ver weg waren en vooral dat we nog bij Pa terecht konden voor wat extras .
In mijn tienerjaren veranderde er niet veel, we kregen nog steeds nieuwe kleren en ik wilde geen strik meer in mijn haar de centjes gingen nu in een handtasje en Pa was nog wat nadrukkelijker in de buurt om de jongens bij mij en mijn vriendinnen weg te houden . We mochten ook één kermispintje meedrinken
Twee keer per jaar bleven wij de kermis bezoeken de eerste zondag van mei en de laatste zondag van augustus
Nadat de (klein-)kinderen kwamen werd de groep kermisgangers steeds groter en er kwam ook een attractie bij: de bulldozerkraam !Als het kleine grut uitgespeeld was verzamelden we bij het bulldozerkraam van meneer Greif, en legden we met zijn allen beslag op alle toestellen meneer Greif zag ons graag komen we kregen ook altijd extra jetons van hem en bij de puntentelling keek hij ook niet zo nauw .. alle kleinkinderen kregen wel wat van hem
Door de jaren heen bleven we meneer Greif en zijn kraam trouw en werd meneer Greif: Mario
De laatste jaren wilde ons Ma ook weer naar de kermis en ook weer naar Mario daarvoor kwam ze zelfs uit haar rolstoel om nog even te kunnen spelen en besefte ik hoezeer ik moest genieten van deze momenten puur genieten en proberen het gevoel vast te houden elke keer weer . Want misschien was het de laatste keer dat ons Ma mee kon . (wist ik veel )
Gisteren stond de dochter alleen in het kraam van Mario Mario was drie maanden geleden overleden aan de gevolgen van longkanker . Alken kermis zal nooit meer hetzelfde zijn
Hold on to people, they are slipping away . (Moby)
Ons leven is dichtgeslagen als een boek waarin we hadden liggen lezen. Nu we het weer oppakken, kunnen we de bladzijde niet meer vinden waar we gebleven waren. We proberen op goed gevoel een stukje, maar nee, we herkennen niets, als bevonden we ons in zon Russische roman waarin iedereen steeds andere namen heeft. De verwikkelingen zeggen ons niets, nee, we waren vast nog niet zover. Maar ook terugbladerend komen we niet op een punt waarop we kunnen zeggen: ja, dik komt me weer bekend voor.
Misschien hebben we het verkeerde boek opgepakt en moeten we er eerst achter zien te komen wat we nu eigenlijk aan het lezen waren.
Of bekijken we ons boek met andere ogen en komt het hele verhaal ons niet meer geloofwaardig voor?
Namens het bestuur van Fedekam-Limburg, de harmonieën en fanfares lid van deze federatie en ook namens zijn vele vrienden in de blaasmuziek wil ik U onze gevoelens van christelijke deelneming overmaken bij dit afscheid van uw geliefde.
26 jaar geleden voelde Jan zich geroepen om toe te treden tot het provinciaal bestuur van Fedekam-Limburg. Hij wist tijd vrij te maken om vooral bij de corpsen van deze regio Fedekam en haar werking beter kenbaar te maken. Daarbij was Jan in die tijd de promotor van een totaal nieuwe formatie bij onze korpsen namelijk de majorettegroepen. Deze laatste stonden borg om de optochten van het korps door kleur, charme en dans een nieuwe impuls te geven. Vandaag de dag zijn deze groepen meestal actief als zelfstandige formaties en kan Limburg bogen op uitermate goed getrainde twirlinggroepen. Jan was de grondlegger hiervan.
Aan Jan denkend, zie ik een rijzige figuur met een heldere blik vol eenvoud waar een gouden hart achter schuil ging. Hij was een man van weinig woorden. Zijn saxofoon nam deze taak over, zijn aanwezigheid op repetities en uitvoeringen was als vanzelf spreken en zo was hij actief bij drie verenigingen.
Bij Fedekam hield hij eraan aanwezig te zijn bij de speciale vieringen en concerten van de aangesloten korpsen. Vele muzikanten en bestuursleden werden door Jan vereremekten met een huldewoord bedacht.
Jan voor dit alles, uw vriendschap, uw uitstralende rust, uw niet aflatende inzet blijven we je dankbaar.
We kunnen er echter niet onderuit, er is vandaag een steen gelegd in de rivier, het water zal nooit zijn oude weg kunnen gaan.
Vandaag zijn we met velen op deze uitvaart, dit is een reële troost voor Gusta en de kinderen, het maakt de moeilijke momenten in hun leven wat draaglijker. Morgen evenwel zal het leven in deze familie niet meer zijn zoals voorheen.
De korpsen waar Jan een deel van de partituur voor zijn rekening nam zullen morgen blijven verder musiceren, dat zijn ze aan Jan verplicht, de sound van deze orkesten zal anders klinken dan voorheen.
In Fedekam-Limburg zullen de klassieke taken, het aandeel van de federatie blijven doorgang vinden, de treffende manier waarop Jan dat naar voren bracht, zal niet meer ingevuld worden. Er is een steen gelegd.
Naast droefheid moeten we ook dankbaar kunnen zijn Jan te hebben kunnen ontmoeten als vriend, als muzikant, als toeverlaat voor alles en nog wat. Voor ons zal Jan een voorbeeld blijven in bescheidenheid en eenvoud. Zijn muzikale begeestering en inzet voor het verenigingsleven zullen in lengte van jaren bij zijn vele muziekvrienden blijven nagalmen.
Geachte familie, afscheid nemen is een moeilijk proces. De laatste maanden toen het met Jan minder goed ging, hebt ge hem met de beste zorgen omringd en dit thuis in zijn vertrouwde omgeving, dit gebaar zal U vandaag en ook nog veel later helpen dit verlies te dragen.
Namens ons allen wil ik God, onze Heer, vragen deze ingoede man op te nemen in zijn huis, waar rust zo eeuwig is.
Gisteren heb ik nog een nadeel van het vele verhuizen ontdekt blijkbaar kennen mijn dochters de Nederlandse taal toch niet zo goed als ik dacht
O ja, ze spreken perfect beschaafd Nederlands, zonder accent maar met zegswijzen schijnen ze moeite te hebben
Boer Bavo, van Miel Cools was op de radio de vriend van mijn oudste dochter (arabier van Tunische afkomst maar geboren en getogen in België) maakte de opmerking dat hij niet begreep dat GAIA dat liedje nog niet verboden had zon dieronvriendelijk liedje die arme katjes die altijd maar geknepen werden
Ik vroeg mijn dochter om haar vriend effe uit te leggen wat die tekst betekende en tot mijn grote verbazing wist zij het ook niet . Ze dachten beiden dat de katjes mishandeld werden ook dochter nummer twee wist het niet
Hoog tijd dus om ze wat bij te spijkeren wat betreft Vlaamse spreekwoorden en gezegden
Eerste les : lees de tekst van boer Bavo eens goed .
Je kan chatten met een pinguin op Antarctica Je kan mailen met de maan Zou er dan binnen de elektronica Niets tegen misverstaan bestaan
Waarom kunnen wij Waarom kunnen wij Kunnen wij mekaar niet meer verstaan De wereld is een dorp Een dorp met kosten aan Vreemd dat we mekaar niet meer verstaan
Er liggen lijnen met Havanna en Pretoria Er staan webcams op Venus en op Mars Maar tegen onbegrip doen de laboratoria Voorlopig nog geen snars
Waarom kunnen wij Waarom kunnen wij Kunnen wij mekaar niet meer verstaan De wereld is een dorp Een dorp met kosten aan Vreemd dat we mekaar niet meer verstaan
Drie miljard kanalen & overal TV's Je kan digitaal vertalen & toch spreekt iedereen Chinees
Zes oerang oetangs in een baobab Aten vlooien, dronken baobabbesap Zongen halleluja en doowap doowap Zes oerang oetangs in een baobab
Zeven magistraten in een kamerjas Vroegen licht verbaasd wat de bedoeling was Ze waren duidelijk verdwaald in de verkeerde grap Die van: zes oerang oetangs in een baobab
Zes oerang oetangs in een baobab Aten vlooien, dronken baobabbesap Zongen halleluja en doowap, doowap Zes oerang oetangs in een baobab
Vier Vlaamse zangers in een afprijsbak Werden door Jan Hoet tentoongesteld in het SMAK Ik vind dit prachtig zei Jan Hoet, Ik vind dit razend knap En hij nipte nog eens van zijn baobabbesap
Zes oerang oetangs in een baobab Aten vlooien, dronken baobabbesap Zongen halleluja en doowap, doowap
Eindelijk een liedje dat ik zelf snap
Dat van
Zes oerang oetangs in een baobab
Aten vlooien, dronken baobabbesap
Zongen halleluja en doowap, doowap
Eindelijk een liedje dat ik zelf snap
Zes Oerang Oetangs" zitten zelden op een baobab, een boabab (een apenbroodboom) is een Afrikaans gegeven en oerang oetangs zal je eerder ontmoeten in een Indische biotoop ..
Marrakesh Time
*~* The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none.. *~*
