This is the beginning of a new day. You have been given this day to use as you will. You can waste it or use it for good. What you do today is important because you are exchanging a day of your life for it. When tomorrow comes, this day will be gone forever. In it's place is something that you have left behind. Let it be something good....
harmonie en vrede onder de mensen...
"Mama, dat is nu weer echt een opmerking voor jou,"...
Dit soort goedbedoelde adviezen van mij, daar kan ze helemaal niks mee...
Waarom is dat toch, vroeg ik me af.
Ik probeer op de een of andere manier mijn kinderen te behoeden voor de teleurstellingen in het leven.
Of, liever gezegd, ze ertegen te wapenen...
Als moeder heb ik de ziekelijke neiging om alles wat hun mogelijkerwijs kan frustreren voor te zijn en te voorkomen of te verzachten...
Ik wil gewoon niet dat zij "lijden"...dat zij last ondervinden van wat dan ook...
Bij alles wat zij mij vertellen en bij alles wat hun aangaat, ben ik daar helemaal op gespitst..
En waarom doe ik dat ....?
Omdat ik een bedroefd of boos kind niet kan hanteren ???
Omdat ik me continu zorgen maak om wat gaat komen, 1001 spoken op de weg zie ???
Ik kan zoveel angsten uit mijn mouw schudden...
Als het mijn kinderen aangaat, accepteer ik in feite helemaal niet dat het leven loopt zoals het loopt...
Ik schrik van dit trekje en vraag me af of het iets is waar de gemiddelde moeder last van heeft...
Of moet ik constateren dat ik gewoon ziekelijk bezorgd ben, net als mijn eigen moeder ???
Ooit las ik een interview met P.R. de Vries, zelf vader van een stel dochters.
Hij beweerde vurig dat het belangrijker is dat je je kinderen met een flinke dosis zelfvertrouwen de wereld instuurt dan dat je ze angst inboezemt door ze voortdurend voor alle mogelijke gevaar en tegenslagen te willen behoeden.
Met bezorgd zijn doe je je kinderen geen plezier. Het legt alleen maar een last op ze...
Maar voor mij is het te laat... dat gedrag verander je niet meer... dat zit er bij mij ingebakken...
En dat is het hem nou net...
Voor mij zitten twee bijna volwassen dochters.., maar als moeder blijf ik stug met een plaatje in mijn hoofd zitten van de eeuwige kleine meisjes die door mij persoonlijk moeten worden voorbereid op alle gevaren en teleurstellingen van het leven...
Met veel wijsheid, zogenaamd...
Maar in feite is het pure angst...
En dat verander ik inderdaad niet meer...
Annette Heffels
Eigenlijk heb ik niks te klagen...twee tevreden kinderen terwijl ik daar als moeder tegenwoordig dagenlang niks meer aan hoef te doen...
En dan is er toch ineens heimwee die zelfs lijkt op jaloezie.
Ineens wil ik op mijn knieën zakken en ze met uitgespreide armen opvangen terwijl ze naar me toe komen rennen.
En dan rondzwaaien....
Was het doordat ik dat kindje zag, dat met de armpjes omhoog tussen papa en mama in liep?
Bij allebei aan het handje, omhoog kijkend en vragend en taterend over wat er toch allemaal gebeurt op de wereld.
Het kan zelfs die auto zijn geweest, die een tijdje voor me reed, zodat ik meekreeg hoe het ene kind het andere een venijnige klap gaf...waarna de moeder zich sussend omdraaide.
De vader reed en riep waarschijnlijk: "ophouden, tis genoeg geweest !!!"
Was dat leuk dan?
Ik weet heus nog wel dat ik het in die tijd een opgave vond: zo'n autorit met de kinderen die al voor we de straat goed en wel uit waren, vroegen hoe lang het nog duurde...en vervolgens zichzelf en elkaar gingen vervelen...: "zij begon, waarom krijg ik altijd de schuld van jou??"
Ik suste en verzon spelletjes en hoopte dat ze snel groot zouden worden, zodat ik weer tijd zou hebben voor cultuur, natuurschoon en mijn eigen gedachten en bezigheden....
Nou, dat deden ze.... groot worden...en voor straf razendsnel....
Dus nu zou ik het zo graag nog eens willen: zo'n handje dat vol vertrouwen jouw hand vastpakt, of zich juist los wriemelt omdat het even "zelluf" wil.
Of een warm armpje om je nek als zij niet meer wil lopen, maar gedragen wil worden.
Waarom ben ik toen niet langer op de rand van hun bed blijven zitten, als ze probeerden tijd te winnen en me vast te houden ?
Natuurlijk genoot ik ervan dat ze mij de liefste en belangrijkste van de wereld vonden en dat waren en zijn zij voor mij nog steeds.
Maar na uren moederen wilde ik ook wel eens naar beneden, vanwege eindelijk tijd voor mezelf.
Nu zou ik er ademloos en geduldig naar luisteren -denk ik - als ze hun eerste boekje letter voor letter aan me voorlazen: het wonder van een kind dat woorden kan maken van bolletjes en streepjes...
Maar nu lezen en leven ze zelf.
Even lette ik niet goed op en nu hoef ik niemand meer naar bed te brengen en te knuffelen...
Begrijp me goed, ik vind het stoer, grote kinderen, en ik houd ervan om vanuit de marge van hun leven naar ze te kijken, maar ineens begrijp ik wel die moeders die, toen mijn kinderen klein waren, tegen me zeiden: "Geniet er maar van, het duurt maar zo kort."
Ik geniet heus wel, dacht ik toen en zo snel gaat het helemaal niet.
Dromend over de toekomst doe je kennelijk hetzelfde als verlangend naar het verleden:je idealiseerd en vertekend.
En je let te weinig op het nu, omdat je met je gedachten bij vroeger of later zit.
Laat ik nu maar gaan opletten voor het weer later is...
Want inmiddels weten ze het allemaal wel zelf... en vaak veel dingen beter dan ik...
Ze vertellen mij nog wel eens problemen, maar meer om mij een plezier te doen dan omdat ze mijn hulp nodig hebben...
Een soort freelance moeder ben ik;
Af en toe word ik nog even ingehuurd, maar ik ben niet meer in vaste dienst.
Zij hebben mij losgelaten... Op de duur zal ik mij vrij voelen....nu alleen nog los...
Annette Heffels
De steenhouwer
In China leefde eens een steenhouwer die ontevreden was. Op een dag kwam de steenhouwer langs het prachtige huis van een rijk man. "Deze man moet enorm machtig zijn. Ik zou wensen dat ik kon zijn als hem", dacht de steenhouwer.
De steenhouwer werd de rijke man. Hij bezat meer rijkdom dan hij ooit had kunnen dromen. Maar al snel kwam er een hoge regeringsbeambte op bezoek, vergezeld door bedienden en geescorteerd door soldaten. Iedereen, rijk of arm, moest een diepe buiging maken voor de stoet. "Wat is die man machtig", dacht de steenhouwer. "Ik zou willen dat ik die beambte kon zijn."
De steenhouwer werd de beambte. Hij werd rondgedragen in zijn draagstoel, gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en gevreesd vanwege zijn macht. Het was een hete zomerdag en de steenhouwer voelde zich benauwd in zijn draagstoel. Hij keek op naar de brandende zon en dacht: "Wat is de zon toch machtig. Ik zou willen dat ik de zon was."
De steenhouwer werd de zon. Hij scheen onbarmhartig over het land, verschroeide akkers en scheen neer op alle mensen. Maar een enorme wolk schoof tussen de zon en de aarde zodat zijn licht het land en de mensen niet meer raakte. "Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenhouwer. "Ik wilde maar dat ik die wolk was."
De steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de akkers en de dorpen. Al snel merkte hij echter dat hij werd weggeduwd door de wind. "Wat is die machtig. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de steenhouwer.
En hij werd de wind. Hij ontwortelde bomen, blies de pannen van het dak en werd gevreesd door iedereen. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf: het was een grote steen, die boven alles uittorende. "Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde maar dat ik die steen was."
En toen werd hij de steen. Machtiger dan al het andere op de wereld. Tot hij het geluid hoorde van een hamer en een beitel die in de massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nou machtiger kunnen zijn dan ik?", dacht hij. Hij keek omlaag en zag daar de gedaante van een beeldhouwer.
De meester en de stenen
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
fijne momenten... even stilgezet... The four agreements
1. be impeccable with your word, speak with integrity and say only what you mean.
2. don’t take anything personally, nothing others do is because of you, it simply reflects their own life experiences and the training they received when they were children.
3. don’t make assumptions, find the courage to ask questions and express what you really want, communicate as clearly as you can, and don’t become attached to preconceived ideas of what should happen.
4. always do your best, then never second-guess yourself or look back with regret.
Het leven is een beetje zoals surfen. Ik heb geen idee hoe diep de zee is, waar de stroming me naar toe voert, hoe hoog de golven zullen zijn, of hoe krachtig de wind. Maar het water draagt me, en ik ga waar het me naartoe brengt. Ik zal onvermijdelijk af en toe van de plank vallen. En dat zal pijn doen. Maar ik weet ook dat ik er weer op zal klimmen en verder zal surfen….(Isabel Allende)...
ook al lijkt het gras elders groener, het is en blijft gewoon gras, dat elke week gemaaid moet worden en waarin onkruid groeit dat je moet uittrekken……
te Heusden-Zolder in familiekring op 26 februari 2008.
Dit melden u:
Vroni Denys zijn echtgenote
Joaquin en Belen Lopez Rebollo-Gonzalez Rosa zijn ouders
Hendrik en Jacqueline Denys-Pittillion zijn schoonouders
Manuel en Jolande Lopez-Koolhof en kinderen
Joaquin en Jacqueline Lopez-Janssen en kinderen
Rocco en Maria Di Turi-Lopez en kinderen
Carlos en Rocio Perez-Lopez en kinderen
Martin en Vera Lopez-Feltges en kinderen
Johan en Gema Schroyen-Lopez
Siegfried en Anja Denys-Leyman en kinderen
Brecht Denys zijn broers, zussen, schoonbroers, schoonzussen, neven en nichten
Anaïs, Laura, Simon zijn petekinderen
De families: Lopez Rebollo, Denys, Gonzalez Rosa en Pittillion.
Met dank aan zijn huisdokter Viaene Marc en het verplegend personeel van het Wit-Gele kruis.
De eucharistieviering, waartoe u wordt uitgenodigd, zal plaatsvinden in de parochiekerk Sint-Vincentius, Dorpsstraat te Zolder-Centrum op zaterdag 1 maart 2008 om 10.30 uur, gevolgd door de teraardebestelling. Samenkomst en gelegenheid tot groeten in het funerarium Witters en Baers, Inakker 106-108 te Zolder-Centrum vanaf 9.45 uur. Vrijdag gebedswake om 18.30 uur in voornoemde kerk, waarna er gelegenheid is tot groeten in het funerarium Witters en Baers te Zolder-Centrum.
Alsof iedereen zoveel mogelijk bij elkaar wou zijn samen trainen doen alsof er niets aan de hand is troost zoeken bij elkaar zonder woorden
Over datgene wat ons allemaal bezighoud word niet gepraat
We weten dat het niet goed gaat
Maar we blijven hopen dat het goed komt
En natuurlijk horen we over de operatie, de chemo, maar zolang er therapie is blijven we hopen op een mirakel
Af en toe tussen de chemotherapie in komt Jesus (of Hessoe zoals wij hem noemen) binnenwaaien met vele lagen truien om te verbergen hoe mager hij geworden is een pet om zijn kale kopie te beschermen
Van op afstand lijkt hij zelfs even vitaal als vroeger
Voor iedereen, zoals altijd, een bemoedigend woord, een aanmoediging, en een lach
Het fitnesscenter was zijn droom
Half januari hebben we hem voor het laatst gezien
Vanmiddag is Hessoe overleden aan de gevolgen van pancreas-kanker
Knap.. als je maar de helft gelooft van wat je hoort
briljant ben je als je weet welke helft.
knap... ben ik af en toe... (hoop ik tenminste...) briljant nooit... (moet ik nog aan werken...)
ook dit las ik:
inzichten zijn als spijkers
hoe vaker men er op slaat
hoe dieper zij binnendringen.
een waarheid als een koe... ik hoop alleen dat Walter dit niet te letterlijk neemt... (ik ben nogal traag van begrip... zie je...) en bedankt Liesbeth voor die ferme knal op mijn kop...!!! (het was nodig!!!)
In een boekje vanPeter Jonckheere: ACUPUNTUUR wetenswaardig, vond ik het volgende citaat van Koichi Tohei:
Ons leven is te vergelijken met een hoeveelheid water die we uit de oceaan nemen en in onze handen houden. We noemen dit ik. Het is hetzelfde als we het water ons water noemen, alleen omdat we het in onze handen houden.
Vanuit het standpunt van het water gezien, is het een deel van de grote zee. Want als we onze handen openen, komt het water terug in de zee. Wanneer we weigeren om het water haar eigen weg te laten gaan, zal het muf worden. Ons leven is een deel van de universele Qi, omhuld door het vlees van ons lichaam. Ofschoon we daar ik tegen zeggen, is het vanuit het standpunt van de geest eigenlijk de Qi van het universum.
Hoewel deze Qi omsloten is door het vlees van het lichaam, is het in voortdurende verbinding met het universum en vormt het er een actief deel van. Wanneer de verbinding van onze eigen Qi en de Qi van het universum niet verzwakt is, zijn we gezond en levendig
Zonder Qi kunnen we niet bestaan. We maken er zowel voor het leven zelf, als voor het werk gebruik van. Qi moeten we steeds aanvullen. Het is een basisenergie die we hebben meegekregen bij de geboorte. Andere bronnen van Qi zijn zonlicht, zuurstof, voedsel en contacten met andere levende wezens
Het spanningsveld van de energetische invloeden waaraan elke mens onderworpen is, ook het energetisch potentiaal genoemd, dat door het lichaam stroomt als rivieren en meren door een inwendig landschap, dit alles wordt Qi genoemd. Volgens de ervaringen van de oudste acupuncturisten stroomt deze Qi in een cyclische volgorde door energiebanen van het midden van het lichaam naar de uiteinden van de ledematen en dan weer terug
Toen ze klein was kon ik alles en was ik nooit overstuur. Want als moeder moet je sterk zijn. Of liever: van elastiek. Rekken en plooien, maar niet knappen. Vanaf het eerste moment dat ze er was wilde ik haar het gevoel geven dat de wereld veilig was. "Kijk maar, ik weet de weg. Geef maar een handje, dan gebeurt er niks." Dat betekent dat je als moeder niet helemaal eerlijk kunt zijn, want de wereld is natuurlijk niet zo mooi en jij bent ook weleens bang en verdrietig. maar je komt een heel eind met te doen alsof. Dus zeg je tegen je kind dat er geen monster onder haar bed ligt, dat er nooit oorlog komt - althans, niet bij ons - en dat je nooit doodgaat - of in elk geval niet voordat zij heel oud is. En nee hoor, jij bent niet verdrietig, alleen een beetje moe, maar dat is morgen weer over... Sommige van die leugens worden door de waarheid achterhaald, maar je houdt vol dat het meevalt, goed komt. Want je bent moeder... Zij moet een leuke jeugd hebben en dus veins je vrolijkheid. In elk geval totdat zij naar bed is. Het duurt een tijd voordat je kinderen doorhebben dat je lang niet alles voor ze kunt oplossen en het duurt nog langer voordat je het zelf doorhebt. Het zijn leuke vrouwen geworden en ik ben trots op ze. Zij ook wel op mij, geloof ik, maar lang niet zo kritiekloos als ik zou willen.... Hun houding tegenover mij heeft zelfs geregeld een hoog 'ach-die-mama-toch'-gehalte... Ze weten hoe ik ben en hebben het daar volgens mij over. Hoe ik ben? Volgens mij nog altijd redelijk en moederlijk efficiënt, maar soms ook niet...
En nu zit mijn jongste dochter voor vijf maanden in Spanje... Het is mijn oudste die sussend op me inpraat... Het geeft me enerzijds het idee dat zij en ik van tekst zijn gewisseld, maar anderzijds kalmeer ik. Het komt allemaal wel goed...
De Sterren van het Circus van Bejing komen terug naar België voor een eenmalige opvoering van hun nieuwe spektakel 'Jungua'.
Absoluut niet te missen!
Het spektakel Jungua: een geheel aan nieuwe en uitzonderlijke nummers die circus, acrobaties, Kung Fu en performanties van Shaolin-monniken mengen, voor het grootste jolijt van liefhebbers van sensaties en esthetisme.
Het verhaal is universeel: Li Ya, dochter van de keizer, is verloofd met de opperbevelhebber van het leger, die ze nooit gezien heeft, maar is verliefd op een gewoon officier. Zijn sociaal statuut maakt dit huwelijk onmogelijk en haar vader zal haar binnenkort dwingen om te trouwen met diegene die hij voor haar gekozen heeft. Maar Li Ya is koppig en wil haar vrijheid: ze slaat op de vlucht. Er worden soldaten achter haar gezet
Bij voorkeur bevind ik mij in de nabijheid van mensen die ergens goed in zijn, om de kunst af te kijken of ervan te genieten, al heeft dat ook een nadeel .
Van bewonderen kun je onzeker worden...
Dat heb ik ook, maar het plezier van het bewonderen overheerst
Het is het mooiste om uitblinkers te zien die zo goed zijn dat je hen (voorlopig?) niet zult inhalen, zodat je al bewonderend de jaloezie voorbij bent
Als je namelijk zelf iets echt niet kunt, heeft het ook weinig zin om er jaloers op te zijn.
Wakker geworden met een houten kop en niet van overdaad gisterenavond maar van een regelrechte onvervalste snotvalling zo ééntje met alles erop en eraan (in jaren niet meer gehad ) watten in het hoofd tranende ogen rode lopende neus keel als schuurpapier en hoesten, hoesten, hoesten .
Mijn man is zo lief er mij aan te herinneren dat ik moet opschieten als ik nog een warme douche wil nemen vandaag komen ze namelijk een nieuwe verwarmingsketel plaatsen
Grommel, grommel dat wil dus zeggen dat we de hele dag in een koud huis zitten !!!
Omdat ik huishoudelijkgewijs vandaag niets kan doen geen warmte en geen water besluit ik mezelf een beetje op te vijzelen met alles waarvan ik denk dat het kan helpen (neusdruppels hoestsiroop dafalgan warme thee enz ) en dan maar de kerstboodschappen gaan doen in Maastricht (zodat ik ten minste alleen Hollanders kan besmetten )
Als ik terug thuis kom (een paar uur later) is de chaos kompleet de werklui hebben door de waterleiding geboord er is nu een groot gat in de garage en boren blijkt hun sterkste kant niet te zijn ze hebben de gaten voor de ophanging van de verwarmingsketel te diep gemaakt zodat nu de tegels in het toilet gebarsten zijn er is zelfs een stuk van afgebroken en ze vertellen mij dat ze een klein probleempje gehad hebben in één van de slaapkamers die staat nu onder water
Het huis is nog steeds ijskoud overal water maar niet uit de kraan en mijn pillen zijn uitgewerkt
Sakker sakker sakker
En probeer dan maar eens yin te blijven !!!
Gelukkig voor die mannen voel ik mij een slappe vod en laat ik (heel laf) Jos ervoor opdraaien
We zijn nu alweer een paar uur later
Het huis is weer warm en er is warm water
Het gat in de garage komen ze nog dichten
De tapijtvloer in de slaapkamer moet nog opdrogen
Het hele huis is smerig stof en gruis van het kappen en boren vuile voetsporen enz
Het werkvolk is weg en ik ga mijn bed in morgen zien we wel verder
,,Verkoudheid is een ontsteking van het slijmvlies in de neus-/keelholte. Het slijmvlies produceert altijd een beetje vocht en slijm, maar als het ontstoken is, zwelt het slijmvlies op en dan vormt het extra slijm. Daardoor krijgt u bij een verkoudheid meestal een loopneus. Andere klachten bij verkoudheid zijn: een verstopte neus, niezen, hoesten, keelpijn, heesheid, hoofdpijn en soms oorpijn.''
(en ik heb alle symptomen)
Tot zover de theorie. In de praktijk is het gewoon erg lastig en onpraktisch, dat eindeloze gesnotter, gesnuit en gekuch. Deze pagina wordt de komende dagen mede-mogelijk gemaakt door Kleenex, Bisolvon, Citrosan en Panadol.
De bladeren zijn haast allemaal gevallen, in de natuur trekken de sappen van het leven naar binnen en naar beneden, diep in de zaden of in de stam en de wortels van de bomen. Alles concentreert zich, trekt zich samen in het diepere innerlijke. Het leven volgt een yange koers, zouden de oude oosterlingen zeggen.
De toenemende koude van de komende winter bevordert dit yange proces. Ook wij volgen die tendens. We blijven meer binnen in onze woning, zoeken de warmte van het haardvuur, koken ons voedsel meer en langer, gebruiken wat meer krachtige en zoute smaken om ons voedsel yanger te maken. Bedekken ons lichaam meer tegen de yinne koude en maken zo een evenwicht met onze natuurlijke omgeving. Een meer yange voeding, meer warmte in huis en dieper in ons lichaam helpt ons vanzelf meer balans en harmonie te maken met het klimaat en het winterseizoen. Ons hart maakt wat krachtigere, stevigere yange constructies om ons bloed alsnog tot aan de buitenkant te brengen om de koude te weerstaan. Evenwicht maken is het wonder in het leven
Dit zijn niet mijn woorden (jammer genoeg)
maar voor mijn gevoel klopt het helemaal
Bron:Rik Vermuyten natuurlijke levenswijze en oosterse geneeskunst
1 grootheid van de voortgang en opeenvolging van de gebeurtenissen als een ononderbroken stroom
2 het geschikte of vastgestelde punt in de opeenvolging van de gebeurtenissen => tijdstip
3 periode, deel van de opeenvolging van gebeurtenissen => tijdsafstand
4 tijdperk
5 geregeld terugkerende tijdruimte of tijdstip waarin bepaalde verschijnselen optreden of bepaalde werkzaamheden verricht worden
6 [taalk.] vormenreeks van een werkwoord die heden, verleden of toekomst uitdrukt => tempus
7 [geol.] tijdseenheid van lage rang, één rang lager dan tijdvak
Bron: Van Dale
Tijd kan na hoogte, breedte en lengte gezien worden als de vierde dimensie. Van een gebeurtenis kan gezegd worden dat deze na een andere gebeurtenis plaatsvindt. Een gebeurtenis vindt plaats op een tijdstip. De tijd wordt wel gezien als een opeenvolging van tijdstippen. Daarnaast kan bepaald worden hoe lang een gebeurtenis na een andere plaatsvindt. Het betreft dan de tijdsduur tussen twee tijdstippen. Tijd is het begrip waarmee deze volgorde en duur worden beschreven.
Tijd volgt uit het axioma van (of ligt zelf als axioma ten grondslag aan) oorzakelijkheid. Dat wil zeggen dat we tijd alleen kunnen definiëren als we het bestaan van oorzakelijkheid erkennen, of andersom, dat oorzakelijkheid alleen in termen van tijd kan worden gedefinieerd.
Bron:wikipedia
De verbluffend snelle bewegingen van meesters in de vechtkunst zo snel dat het ongeoefende oog ze niet kan volgen kunnen in de gedachten van de uitvoerder worden verricht met haast balletachtige bedachtzaamheid en gratie, of ontspannen concentratie, zoals trainers en coaches het graag noemen. Die verandering in de snelheidsbeleving wordt in films als The Matrix dikwijls overgebracht door afwisseling van versnelde en vertraagde versies van de handeling.
Het vakmanschap van atleten is (ongeacht hun aanleg) alleen met jarenlange, trouwe oefening en praktijk te bereiken.Eerst zijn er intensieve, bewuste inspanning en aandacht nodig om elke nuance van techniek en timing te leren. Maar op een gegeven moment raken de basisvaardigheden en hun neurale representatie zo in het zenuwstelsel verweven dat ze haast een tweede natuur worden en geen bewuste inspanning of besluiten meer vergen. Eén niveau van de hersenactiviteit kan automatisch verlopen terwijl een ander niveau, het bewuste, een tijdsbeleving creëert, een beleving die rekbaar is en verdicht of verruimd kan worden
Bron: De snelheid van de tijd van Oliver Sacks
Over het levenstempo van schildpadden en topsporters
Hessoe, 
Marrakesh Time
*~* The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none.. *~*
