This is the beginning of a new day. You have been given this day to use as you will. You can waste it or use it for good. What you do today is important because you are exchanging a day of your life for it. When tomorrow comes, this day will be gone forever. In it's place is something that you have left behind. Let it be something good....
harmonie en vrede onder de mensen...
"Mama, dat is nu weer echt een opmerking voor jou,"...
Dit soort goedbedoelde adviezen van mij, daar kan ze helemaal niks mee...
Waarom is dat toch, vroeg ik me af.
Ik probeer op de een of andere manier mijn kinderen te behoeden voor de teleurstellingen in het leven.
Of, liever gezegd, ze ertegen te wapenen...
Als moeder heb ik de ziekelijke neiging om alles wat hun mogelijkerwijs kan frustreren voor te zijn en te voorkomen of te verzachten...
Ik wil gewoon niet dat zij "lijden"...dat zij last ondervinden van wat dan ook...
Bij alles wat zij mij vertellen en bij alles wat hun aangaat, ben ik daar helemaal op gespitst..
En waarom doe ik dat ....?
Omdat ik een bedroefd of boos kind niet kan hanteren ???
Omdat ik me continu zorgen maak om wat gaat komen, 1001 spoken op de weg zie ???
Ik kan zoveel angsten uit mijn mouw schudden...
Als het mijn kinderen aangaat, accepteer ik in feite helemaal niet dat het leven loopt zoals het loopt...
Ik schrik van dit trekje en vraag me af of het iets is waar de gemiddelde moeder last van heeft...
Of moet ik constateren dat ik gewoon ziekelijk bezorgd ben, net als mijn eigen moeder ???
Ooit las ik een interview met P.R. de Vries, zelf vader van een stel dochters.
Hij beweerde vurig dat het belangrijker is dat je je kinderen met een flinke dosis zelfvertrouwen de wereld instuurt dan dat je ze angst inboezemt door ze voortdurend voor alle mogelijke gevaar en tegenslagen te willen behoeden.
Met bezorgd zijn doe je je kinderen geen plezier. Het legt alleen maar een last op ze...
Maar voor mij is het te laat... dat gedrag verander je niet meer... dat zit er bij mij ingebakken...
En dat is het hem nou net...
Voor mij zitten twee bijna volwassen dochters.., maar als moeder blijf ik stug met een plaatje in mijn hoofd zitten van de eeuwige kleine meisjes die door mij persoonlijk moeten worden voorbereid op alle gevaren en teleurstellingen van het leven...
Met veel wijsheid, zogenaamd...
Maar in feite is het pure angst...
En dat verander ik inderdaad niet meer...
Annette Heffels
Eigenlijk heb ik niks te klagen...twee tevreden kinderen terwijl ik daar als moeder tegenwoordig dagenlang niks meer aan hoef te doen...
En dan is er toch ineens heimwee die zelfs lijkt op jaloezie.
Ineens wil ik op mijn knieën zakken en ze met uitgespreide armen opvangen terwijl ze naar me toe komen rennen.
En dan rondzwaaien....
Was het doordat ik dat kindje zag, dat met de armpjes omhoog tussen papa en mama in liep?
Bij allebei aan het handje, omhoog kijkend en vragend en taterend over wat er toch allemaal gebeurt op de wereld.
Het kan zelfs die auto zijn geweest, die een tijdje voor me reed, zodat ik meekreeg hoe het ene kind het andere een venijnige klap gaf...waarna de moeder zich sussend omdraaide.
De vader reed en riep waarschijnlijk: "ophouden, tis genoeg geweest !!!"
Was dat leuk dan?
Ik weet heus nog wel dat ik het in die tijd een opgave vond: zo'n autorit met de kinderen die al voor we de straat goed en wel uit waren, vroegen hoe lang het nog duurde...en vervolgens zichzelf en elkaar gingen vervelen...: "zij begon, waarom krijg ik altijd de schuld van jou??"
Ik suste en verzon spelletjes en hoopte dat ze snel groot zouden worden, zodat ik weer tijd zou hebben voor cultuur, natuurschoon en mijn eigen gedachten en bezigheden....
Nou, dat deden ze.... groot worden...en voor straf razendsnel....
Dus nu zou ik het zo graag nog eens willen: zo'n handje dat vol vertrouwen jouw hand vastpakt, of zich juist los wriemelt omdat het even "zelluf" wil.
Of een warm armpje om je nek als zij niet meer wil lopen, maar gedragen wil worden.
Waarom ben ik toen niet langer op de rand van hun bed blijven zitten, als ze probeerden tijd te winnen en me vast te houden ?
Natuurlijk genoot ik ervan dat ze mij de liefste en belangrijkste van de wereld vonden en dat waren en zijn zij voor mij nog steeds.
Maar na uren moederen wilde ik ook wel eens naar beneden, vanwege eindelijk tijd voor mezelf.
Nu zou ik er ademloos en geduldig naar luisteren -denk ik - als ze hun eerste boekje letter voor letter aan me voorlazen: het wonder van een kind dat woorden kan maken van bolletjes en streepjes...
Maar nu lezen en leven ze zelf.
Even lette ik niet goed op en nu hoef ik niemand meer naar bed te brengen en te knuffelen...
Begrijp me goed, ik vind het stoer, grote kinderen, en ik houd ervan om vanuit de marge van hun leven naar ze te kijken, maar ineens begrijp ik wel die moeders die, toen mijn kinderen klein waren, tegen me zeiden: "Geniet er maar van, het duurt maar zo kort."
Ik geniet heus wel, dacht ik toen en zo snel gaat het helemaal niet.
Dromend over de toekomst doe je kennelijk hetzelfde als verlangend naar het verleden:je idealiseerd en vertekend.
En je let te weinig op het nu, omdat je met je gedachten bij vroeger of later zit.
Laat ik nu maar gaan opletten voor het weer later is...
Want inmiddels weten ze het allemaal wel zelf... en vaak veel dingen beter dan ik...
Ze vertellen mij nog wel eens problemen, maar meer om mij een plezier te doen dan omdat ze mijn hulp nodig hebben...
Een soort freelance moeder ben ik;
Af en toe word ik nog even ingehuurd, maar ik ben niet meer in vaste dienst.
Zij hebben mij losgelaten... Op de duur zal ik mij vrij voelen....nu alleen nog los...
Annette Heffels
De steenhouwer
In China leefde eens een steenhouwer die ontevreden was. Op een dag kwam de steenhouwer langs het prachtige huis van een rijk man. "Deze man moet enorm machtig zijn. Ik zou wensen dat ik kon zijn als hem", dacht de steenhouwer.
De steenhouwer werd de rijke man. Hij bezat meer rijkdom dan hij ooit had kunnen dromen. Maar al snel kwam er een hoge regeringsbeambte op bezoek, vergezeld door bedienden en geescorteerd door soldaten. Iedereen, rijk of arm, moest een diepe buiging maken voor de stoet. "Wat is die man machtig", dacht de steenhouwer. "Ik zou willen dat ik die beambte kon zijn."
De steenhouwer werd de beambte. Hij werd rondgedragen in zijn draagstoel, gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en gevreesd vanwege zijn macht. Het was een hete zomerdag en de steenhouwer voelde zich benauwd in zijn draagstoel. Hij keek op naar de brandende zon en dacht: "Wat is de zon toch machtig. Ik zou willen dat ik de zon was."
De steenhouwer werd de zon. Hij scheen onbarmhartig over het land, verschroeide akkers en scheen neer op alle mensen. Maar een enorme wolk schoof tussen de zon en de aarde zodat zijn licht het land en de mensen niet meer raakte. "Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenhouwer. "Ik wilde maar dat ik die wolk was."
De steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de akkers en de dorpen. Al snel merkte hij echter dat hij werd weggeduwd door de wind. "Wat is die machtig. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de steenhouwer.
En hij werd de wind. Hij ontwortelde bomen, blies de pannen van het dak en werd gevreesd door iedereen. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf: het was een grote steen, die boven alles uittorende. "Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde maar dat ik die steen was."
En toen werd hij de steen. Machtiger dan al het andere op de wereld. Tot hij het geluid hoorde van een hamer en een beitel die in de massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nou machtiger kunnen zijn dan ik?", dacht hij. Hij keek omlaag en zag daar de gedaante van een beeldhouwer.
De meester en de stenen
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
fijne momenten... even stilgezet... The four agreements
1. be impeccable with your word, speak with integrity and say only what you mean.
2. don’t take anything personally, nothing others do is because of you, it simply reflects their own life experiences and the training they received when they were children.
3. don’t make assumptions, find the courage to ask questions and express what you really want, communicate as clearly as you can, and don’t become attached to preconceived ideas of what should happen.
4. always do your best, then never second-guess yourself or look back with regret.
Het leven is een beetje zoals surfen. Ik heb geen idee hoe diep de zee is, waar de stroming me naar toe voert, hoe hoog de golven zullen zijn, of hoe krachtig de wind. Maar het water draagt me, en ik ga waar het me naartoe brengt. Ik zal onvermijdelijk af en toe van de plank vallen. En dat zal pijn doen. Maar ik weet ook dat ik er weer op zal klimmen en verder zal surfen….(Isabel Allende)...
ook al lijkt het gras elders groener, het is en blijft gewoon gras, dat elke week gemaaid moet worden en waarin onkruid groeit dat je moet uittrekken……
21-08-2008
Er is maar één ding dat nog ondenkbaarder is dan weggaan en dat is blijven,
Er is maar één ding dat nog onmogelijker is dan blijven en dat is weggaan
C'est mon bateau, mon voyage en solitaire Rien n'est plus beau, que le silence et la mer Avec lui j'irai, jusqu'au bout du monde. Mon compagnon, mon complice de toujours A l'horizon, à l'aube d'un nouveau jour. Nous disparaîtrons tous deux ensemble.
Ils disent qu'ailleurs ce n'est pas mieux qu'ici Et que d'ailleurs il n'y a plus de paradis. Que ça ne vaut pas la peine, de quitter ce qu'on aime.
Ils disent qu'ailleurs il n'y a plus rien à voir Et qu'il vaut mieux abandonner tout espoir. Et s'avouer perdu quand l'océan se déchaîne. Prenons le large, et le vent dans la voile Sur mon visage, restera sans égale. Rien ni personne ne peut me retenir. Nous irons loin, au gré du temps De port en port, et d'escale en escale. Nous vivrons d'aventures impossibles à décrire.
Ils disent qu'ailleurs ce n'est pas mieux qu'ici Et que d'ailleurs il n'y a plus de paradis. Que ça ne vaut pas la peine, de quitter ce qu'on aime.
Ik dank degene die hierboven aan de touwtjes trekt (God, Jehova, Allah, Shiva, Brahma, Vishnu, of Zeus , Het universum, De Grote Leegte, De Kracht, Het Hogere Zelf, Het Geheel, De Schepper, Het Licht, De Hogere Macht Wie of Wat dan ook...) van ganser harte voor de engelen op mijn weg die mij tegemoet treden op momenten dat ik er nood aan heb die zeggen wat ik op dat moment horen moet om verder kunnen met mijn leven mijn wegwijzers
Ik was en ben er nog steeds heilig van overtuigd dat ik nooit de bedoeling had om anderen te kwetsen, noch om andermans levensterrein te bezetten of te verengen. Koelbloedig voor mijn rechten opkomen, is iets wat me vreemd is, toch heb ik gekwetst en toch ben ik hard geweest. Ik kon niet altijd de nodige ruimte voor overleg scheppen. En als die er was, maakte ik die zo groot voor andermans visie dat ik meestal mijn eigen verlangens liet doodbloeden. Het lukte me om dit jaren en jaren te laten gebeuren, zonder woede, zonder opgekropte wrevel. Tot ik me er steeds sterker van bewust werd dat ik rond mezelf een bunker bouwde waarin ik langzaam stikte. Ik kon niet meer vrij in en uit mezelf. Ik kwam tot de ontdekking dat mijn adem stokte in mijn borstkas. Wanneer ik mijn aandacht op dat punt richtte, voelde ik een doffe beklemming. Wanneer ik er mijn hand op legde, voelde ik tot mijn verbazing het woord tederheid in me opkomen. En wat nu met mijn tederheid, flitste het door me heen. Ook halfweg mijn ruggengraat voelde ik dezelfde pijn. Beide pijnplekken waren als een soort schaduw die me belette vrijuit in te ademen, vrijuit te zijn. Opvallend was dat ik bij het uitademen deze beklemmingen niet voelde
Geven kon ik nog, maar ontvangen niet meer
De regels van het spel veranderen, is niet zo eenvoudig als we ingepakt zijn door de vrees dat ze niet door anderen aangenomen worden. Het is eenvoudiger om het rottingsproces dat ooit in gang werd gezet in stand te houden. Je verliest er geen vrienden mee. De schijn wordt niet ontsluierd. Relaties, hoe ontwricht ook, kunnen verder kabbelen. Op het eerste gezicht verlies je er niets mee. Je verliest alleen de eigen energie, de lust van het leven
Soms moeten we heel veel gesprekken met onszelf of met zielsverwanten voeren voordat we wat we willen, kunnen realiseren
Zelfvertrouwen bestaat niet. Het zelf bestaat uit talloze eigenschappen die ook nog eens heel veranderlijk kunnen zijn en die we nooit allemaal kunnen overzien... Zelfkennis is daardoor onmogelijk en zelfvertouwen een onbruikbaar begrip... Het lucht enorm op als je je dat realiseert. Dan kun je nog steeds onzeker zijn over iets, maar dat is veel minder zwaar en groot dan geen zelfvertrouwen hebben.
De boogschutter vindt het niet erg als zijn pijlen doel missen, want hij zal zijn houding, zijn boog, de pees en het doel pas goed kunnen taxeren, nadat hij zijn handelingen duizenden keren heeft herhaald, zonder angst om te missen.
Waarna het ogenblik komt dat hij niet meer hoeft na te denken bij wat hij doet. Vanaf dat moment is de boogschutter één met zijn boog, zijn pijl en zijn doelwit.
De pijl is de intentie die in de ruimte geprojecteerd wordt.
Als hij geschoten heeft, kan de boogschutter niets meer doen dan de vlucht van de pijl in de richting van de roos volgen. De spanning handhaven, die vereist was voor het schot, dat is niet langer nodig.
Dus volgt de schutter de pijl met zijn ogen, zijn hart rust uit, een glimlach verschijnt op zijn gezicht.
Op dat moment zal hij als hij genoeg heeft getraind, als hij zijn intuïtie heeft kunnen ontwikkelen, als hij tijdens het hele proces van het schieten zijn elegantie en zijn concentratie heeft kunnen behouden de aanwezigheid van het universum ervaren en zal hij zien dat zijn actie juist was en lonend.
Zijn techniek zorgt ervoor dat zijn handen klaar zijn voor het schot, dat zijn ademhaling nauwkeurig getimed is, dat zijn ogen de roos kunnen zien. De intuïtie zorgt ervoor dat het moment van het schot perfect is.
Wie de boogschutter ziet staan, met gespreide armen en een blik die de pijl vergezelt, zal denken dat er niets meer in hem gebeurt en het werk is gedaan. Maar zoals zijn zielsverwanten weten is de geest van iemand die net geschoten heeft een andere dimensie binnengegaan en staat hij nu in contact met het gehele universum: hij is nog steeds aan het werk, neemt alles wat dit schot aan positiefs bracht in zich op, corrigeert mogelijke fouten, verheugt zich over wat hij al heeft geleerd, wacht om te zien hoe het doel reageert als het wordt geraakt.
Als de boogschutter de pees naar achteren trekt, kan hij binnen zijn boog de hele wereld zien. Wanneer hij de vlucht van de pijl volgt, komt de wereld naar hem toe, streelt hem, en geeft hem het volmaakte gevoel dat de taak is volbracht.
Heeft een strijder van het licht eenmaal zijn taak volbracht en zijn intentie in daden omgezet, dan heeft hij verder niets meer te vrezen: hij heeft gedaan wat hij doen moest; hij heeft zich niet door angst laten verlammen ook al treft de pijl geen doel, de strijder zal een nieuwe kans krijgen, omdat hij niet laf is geweest.
Marrakesh Time
*~* The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none.. *~*
